"Κράτησε απαλά το κοχύλι με τα δαχτυλάκια της και το ακούμπησε προσεχτικά στο αυτί της. Έκλεισε με το χέρι της το άλλο αυτί και Σώπασε να ακούσει τα λόγια της θάλασσας. Έτσι άκουγε και τους Ανθρώπους. Τον βυθό τους..Τούτη ήταν η ιεροτελεστία αφύπνισης του θεραπευτή μεσα τους αλλά και του δικού της.." ρ.

Η εμμονή, η προσκολλήση, η ταύτιση και η εξάρτηση είναι μοτίβα εκφράσης του Εγω, στην απαίτηση του να χειραγωγει εις το ονομα της Αγαπης. Ετσι, δημιουργει ενα υβρίδιο, μια μπασταρδεμένη μορφή Αγαπης για την οποια ειναι παρα πολυ υπερηφανο και γεματο αυτοπεποιθηση κυκλοφορει, εκδραματίζοντας περιτρανα καθε συναισθηματικη του ψευδαισθηση. Αυτοθεοποιείται για αυτο το κακο αντιγραφο αγαπης και ενδιαφεροντος που τοσο απλοχερα δειχνει, μη μπορώντας να κατανοήσει και να δει το μέγεθος στο οποίο κακοποιεί την ψυχή τόσο του ιδιου όσο και του άλλου. Αν επιθυμεί κανείς να αγαπά γνήσια θα πρέπει να μάθει να λειτουργεί σύμφωνα με τις γενετήσιες ποιότητες της αγαπης όπως η Ελευθερία, ο Σεβασμός, η Ενσυναίσθηση, η Αλήθεια, η Ανιδιοτελής Αποδοχή. Ξεκινώντας

πρωτα απο μέσα του. Με πολλή δυνατή Πρόθεση και Υπομονή..

ρ

«Αραγε πως ειναι να σε μαχαιρωνουν στην καρδια; Θα ηθελα να μου συμβει για να δω αν πονα πιο πολυ απο τα λόγια και τα βλέμματα κάποιων ανθρωποειδων. Ξερετε.. καποιες οντοτητες που φορουν ανθρωπινη στολη και στο εσωτερικο τους ειναι μαυρες μουτσούνες με δοντια μυτερα και σωματα μανιασμενες δίνες που λαχταρουν να φανε τον αγλεωρα τρυφερων ψυχων. Αυτα σκεφτοταν και ολοενα δυναμωνε η θεληση της να παρει ενα νησι και να το καμει ιαματικο θερετρο λαβωμενων ψυχων. Κακοφορμισμενων παιδιων που δεν τα αφησαν φυσικα να μεγαλωσουν μα ουτε και να ειναι παιδια. Παιδια που τα ταιζαν με τρομοκεφτεδες, τα ποτιζαν με ενοχονερο και τα εβαζαν να αναπνεουν πρεπει και υποταγη. Παιδιά που δε τους επιτρεπόταν να εχουν αναγκες και ξέχωρη προσωπικότητα και μολις τα χειλακια τους ανοιγαν να εκφρασουν κατι, ετρωγαν τσεκουρια στη γλωσσα.Μονο στο νησι αυτα τα παιδια θα μπορεσουν να γιατρευτουν. Να ξαναγεννηθουν και να βυζαξουν αγαπη απ την αληθινη,να νιωσουν χαρα και λευτερια. Μονο στο νησι.. και το χε βαλει πεισμα να το φτιαξει. Να σωσει τα κουτσουνάκια ολου του κοσμου. Μικρα- μεγαλα. Να τα μεγαλωσει ξανα, δινοντας τους το ιαματικο χωμα και νερο για να ευδοκιμησουν μονα τους. Οπως επιθυμουν. Να βγαλουν λουλουδια και καρπους που θα απολαμβανουν και μετα θα τα κερνουν και στους αλλους.Και οποιο ανθρωποειδες εκανε να ζυγωσει, αλιμονο του!! Η θαλασσα θα γινοταν θεριο και θα το εστελνε στην κολαση απο την οποια ηρθε..» αποσπασμα απο το «Νησί των Παιδιών» ρ.

"Κάθε φορά που ανησυχούσαν γιατί έμενε μόνος, εκείνος αναρωτιόταν πως άραγε να ειναι η μοναξιά. Σίγουρα θλιβερή όταν δεν αντέχεις να μένεις με τον εαυτο σου. Και βέβαια κατάμαυρη, οταν αποσυνδέεσαι απο τα φωτα της ψυχη σου και χρειάζεσαι τους προβολεις των αλλων για να τυφλωθεις καλα. Μα και στέρφα όταν δε σε αγαπας και δε σου κάνεις έρωτα για να σε ξαναγεννας και να σε γαλουχάς.. Για να σου δινεις καθε φορα νέα λακτίσματα μεσα απο σελιδες βιβλιων, δικων σου εμπειριων με στιχους, μελωδιες μολυβια και ονειρα..Και κάπως ετσι ηταν απο μωρο παιδι και οι αλλοι παντα ανησυχουσαν. Άραγε ετσι ανησυχουσαν που ο ηλιος έκανε τράμπες με το φεγγάρι; Έτσι στεναχωριόντουσαν που η θάλασσα δεν ήταν πάντοτε γιαούρτι; Ειχανε αραγε ποτε σκεφτεί πως αυτο που βαφτιζαν απομονωση, αυτό που μαλλον εκεινοι ετρεμαν, για κεινον ήταν η φόρτιση και πολλες φορες η ανανηψη του; Που νομιζουν εβρισκε τη δύναμη και το νοιαξιμο για να φροντιζει την υπαρξη του αλλα και τις αλλες υπάρξεις γυρω του; Γνωστες ή άγνωστες. Για κεινον ολες ηταν γνωριμες.. Ο Καμυ ειχε πει πως ο ανθρωπος ειναι το μοναδικο ον που αρνειται να ειναι αυτο που ειναι. Και ειχε δικαιο. Πως να μην πονα, πως να μη φοβαται και να μη θλιβεται ο ανθρωπος οταν η πρωτη μανα με την οποια ερχεται σε συγκρουση ειναι η Φυση.." ρ.

Να αποχωρείς από τραπέζια που συναθροίζονται στείροι. Να αποχωρείς σιωπηλά, δίχως να θυμώνεις. Δεν γνωρίζουν παιδί μου. Δε γνωρίζουν να ακούν -πρώτα τη ψυχή τους, και ετσι η οργη που εχουν και η ψευδαισθηση της παντοδυναμιας, τους εχει κουφάνει. Δε γνωρίζουν παιδί μου την ωραιότητα που έχει ο διάλογος. Τη σύλληψη που μπορεί να συμβεί σε κάθε μοίρασμα, σε κάθε όμορφη ανταλλαγή αντιθέτων. Δε ξέρουν παιδί μου το μαγικό που γεννάται απο τον ερωτα του φανταστικού με το λογικό, του ειναι με του δεν ειναι, του ενος ακρου με το άλλο.. Δε ξέρουν για την ενωση. Την αγκαλιά. Και δε μπορούν να σε εμπεριέξουν. Φυγε παιδι μου και μη στεναχωριεσαι που σε ειρωνέυονται και σε υποτιμουν. Μη τρομαζεις που σου φωναζουν-φοβουνται. Οχι εσενα. Δεν ειναι προσωπικο. Το Εγω σαν θεριεύει, τσεκουρώνει τα ανθρωπινα εντόσθια. Γιατι ? Γιατι αν χαθεί ο ανθρωπος, γίνεται απληστος και αλαζονας και κουτός πολύ. Νομιζει πως η δυναμη βρισκεται στα πολλά και οχι στην μοναδα. Στη σχάση και οχι στην ενότητα. Στο ή το ένα ή το άλλο. Λές και τυφλωθηκε, δε βλέπει τη μεγαλη δασκάλα και μανα του, τη Φύση. Πόσο ταλαιπωριέται. Και επειτα να.. θα πρεπει να επιστρεψει, να γινει σαν εσενα: παιδι, για να ενθυμηθει και να ενώσει τα κομμάτια του. Να γίνει γόνιμος ξανα.. Καληνυχτα παιδι μου

ρ.

Την εστίαση σου έχεις τη δυνατότητα να την επιλέγεις. Που θα την στρέψεις. 

Σε κάτι που σε ωφελεί; Ή σε κάτι που σε γρατζουνά αλλά συνάμα και συνήθως είναι πιο οικείο; 

Οι νέοι τρόποι λειτουργίας, ύπαρξης και βαδίσματος είναι εκείνοι που οδηγούν στον γόνιμο προορισμό. Την πεπατημένη οδό της ασφάλειας του γνώριμου, όσες φορές και να την περπατήσεις, τυφλά θα βαδίζεις και αγκάθια θα γεμίζεις.
Χρειάζονται μάτια ανοιχτά, λόγος καθαρός και καλή σύνδεση με την καρδιά, για να πορευτείς σε καινούργιες θάλασσες και νέους δρόμους.

Εκεί έρχεται η αλλαγή. Η ανέλιξη.

Το παλιό δεν αλλάζει. Υπήρξε χρήσιμο ως βοηθός σου για κατανόηση καθε μη λειτουργικου και γέφυρακι μετάβασης στο ιαματικό καινούργιο. Έχεις την επιλογή να το περάσεις και την ευθύνη του να μείνεις πίσω.

Δικά σου και τα δυο. 

ρ.

Δε θα πω οτι δεν υπάρχει χρόνος για να μη σας το χαλάσω. Εν όψει της ημέρας λοιπόν, η (προς)ευχή μου για όλους μας  είναι: Να είμαστε ελεύθεροι! Ελεύθεροι από τον φόβο. Απο τον οποιοδήποτε φόβο φέρει ο καθένας μας, τροχοπέδη στην αγάπη και στις αρετές αυτής συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της υγείας. Καταλαβαίνετε, οτι μιλώ για τους φόβους εκείνους που δημιουργούν εμπλοκές και οχι για την λειτουργική αίσθηση του φόβου που λειτουργεί προστατευτικά. (Προς)εύχομαι και παρακαλώ λοιπόν, για μετασχηματισμό του φόβου σε αγάπη και εμπιστοσύνη-την κόρη της. Όμως θέλει προσωπικη δουλεια με συνεπεια όλο αυτό.Γί´αυτό προς(εύχομαι) να εχουμε πολλη δύναμη, επιμονή και πίστη, όσοι επιλέξουμε να μπούμε σε αυτη τη διαδικασία αλλαγής. Γιατι αλλαγή ειναι. Και μόνο τότε υπάρχει (μετα)κίνηση άρα και χρόνος. Αντί αλλης μιας "καλής -στατικής -χρονιάς" λοιπόν, μας προς(ευχομαι): 

Καλό και τυχερό επαναπατρισμό στην ελευθερία για να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τα ανώτερα-ενδότερα γνήσια μας   ❤️🙏

«Όταν φοβάται ο άνθρωπος γίνεται σε ψυχή και σώμα αγρίμι.Δε μπορεί να αγαπηθεί, να αγαπήσει, να (ευ)ζήσει.Σκέψου  ένα άγρια κακοποιημένο σκυλάκι πόσο ανασφαλές και φοβισμένο νιώθει. Και τι είν´αυτό που σιγά- σιγά χρειάζεται για να εξημερωθεί; Πως θα το προσέγγιζες; Όλοι κάπου, κάπως, κάποτε, πιστεύω έχουμε υπάρξει σαν αυτο το σκυλάκι. Και λέω πιστεύω, γιατί την ψυχή μου ξεκουφαίνει ο θυμός απ´το ίδιο φοβισμένο γάβγισμα.»

Με αγάπη ρ.

Η γνώση της αναγνώρισης

Οι άνθρωποι δε γνωρίζονται. Αναγνωρίζονται. 

Δεν είμαστε ξένοι μεταξύ μας.

Ξένοι  και αποξενωμένοι αισθανόμαστε, οταν γνωριζόμαστε και δεν αναγνωρίζουμε ο ένας τον άλλον.

Η αναγνώριση δεν σχετίζεται ούτε με τον χρόνο επαφής, ούτε με την συγγένεια..
Δε ζυγιάζεται. Μέτε σε ταρίφα μπαίνει. 

Σ´αναγνωριζω και μ'αναγνωριζεις, γιατί πολύ απλά το αποφάσισε η οικειότητα στα βλέμματα μας. Το διάλεξε η δόνηση στ´ακουμπηγμα μας. Το επέλεξε η σοφία της γωνιάς που τεμνονται τα αισθηματα και τα μοιρασματα μας. 

Δε συναντιομαστε τυχαια οι ανθρωποι . 

Κάθε που συμβαίνει, γίνεται  ειτε για να συνταξιδέψουμε, είτε για να αλληλοδιδαχτούμε και να προχωρήσουμε ξέχωρα σοφότεροι. 

Χάζεψε τα μικρά παιδιά με πόση ευκολία, αλήθεια  και συντομία ανταμώνουν.

Ρίξε μια ματιά και στον εαυτο σου, με πόση άνεση χαμογελα και μιλά σε ενα μωρο που βλέπει στο δρόμο ή χαιδολογά ενα άγνωστο ζωάκι. 

Και τώρα  παρατηρησε και αναρωτησου, τι ειν αυτο που σε κανει να σκύβεις το κεφαλι και να μαζεύεσαι με μια σκυθρωπότητα που μοιάζει αγένεια σε καθε ενήλικα που συναντάς. Τι φοβάσαι οτι θα ξανανιώσεις που δε θα το αντέξεις? Μήπως είναι άδικο να αυτοεξοστρακίζεσαι στην παιδική σου μακρόνησο, καταδικάζοντας έτσι κάθετι νέο και ίσως επουλωτικό? 

Ας μη γελιόμαστε..Ολοι παιδια είμαστε που μεγάλωσαν τα κορμιά μας.
Και αν κάποιος καποτε  σε πόνεσε ή σε τρόμαξε τραυματίζοντας το μικρό μπόμπιρα που έχεις μέσα σου , σου υπόσχομαι πως υπαρχουν υπεροχοι ανθρωποι εκει εξω.
Υπέροχοι, διατεθειμενοι και διαθέσιμοι να μαλαξουν με αγάπη όποια κράμπα ταλαιπωρεί την ψυχούλα σου. Και συ, τη δική τους..

Κείνο που χρειάζεται είναι να είμαστε όλοι μας ανοιχτοί ωστε να επιτρεψουμε να συμβεί η όποια ιαματική συνάντηση. Να εχουμε με τα μάτια της καρδιάς μας ανοιχτά να βλεπουν τα γνωριμα και εκλεκτικά να τα διαλέγουμε. Να μπορούμε να τα απολαμβανουμε, νιώθοντας την ευλογια που οι καρδούλες μας πάλλονται σε σύντονες συχνοτητες. Καρδιοχτυπώντας αρμονικα αμφιδρομα αγαπημενες.. 

Ας εχουμε τις καρδιές μας ορθάνοιχτες, ν´ακουν και να εναρμονίζονται στις μελωδιες των ακόρντων μας. Κεινες που υμνουν τα συναισθηματα μας. 
Και για τα οσα δε μας ταιριαξαν, μα σε βαθος με τον τροπο τους σε ουσια μας ωφέλησαν..
Ας τραβάμε εμπρός ευγνώμονες και ανδρειωμένοι..

Οι ανθρωποι δε γνωριζονται. Αναγνωριζονται..

Και οπως λεει και ο Octavio Paz, Piedra de sol

 "Αν δυο κοιτάζονται και αναγνωρίζονται ο κόσμος αλλάζει. Ν ' αγαπάς είναι να αποβάλλεις το όνομά σου" 

Με αγάπη ρ.

Στη γειτονιά μου είσαι θερμά ευπρόσδεκτος. Μα θα πρέπει να σαι ανοιχτός. Ανοιχτός να λάβεις τα όσα εκεί συμβαίνουν, ανοιχτός να μοιραστείς τα όσα είσαι έτοιμος. Διαφορετικά.. τουτο το μέρος θα σε πετάξει απο μόνο του εκτός. Όση καλή διαθεση κι αν έχω να σε φιλοξενήσω, ο δρόμος μου εχει τους δικους του νόμους. Νόμους καμωμένους απο τη φύση του ονόματος του. Νόμους που τον προστατεύουν ωστε να διατηρείται καθαρός, εύμορφος και λείος. ρ   
Love street - Doors

Μυθοποιώντας καποιον σκλαβωνεσαι. 
Σκλαβωνεσαι στην αναγκη που σε ωθησε να το κανεις και στο ιερό που γονατιζεις για να τον υμνεις. Χαλαλι ομως, γιατι τα δωρα της απομυθοποιησης εχουν αξια μεγατονων: επιβεβαιωση ενστικτου, εμπιστοσυνη σε αυτο, διαυγεια, επαναπροσδιορισμοι της αξιας εντος και των περιξ.
 Καθε ημερα για καποιους ξημερωνει κατι διαφορετικο..ακτινοβολει εντος τους κατι πιο σοφο και εξελιγμενο. ;)