΄΄Έχουμε δύο αυτιά και ένα μόνο στόμα, για να ακούμε περισσότερο και να λέμε λιγότερα'' ΖΗΝΩΝ
΄Για εμένα, δεν είναι απαραίτητο να λέμε λίγα..
Απαραίτητο και δίκαιο ομως..είναι να έχουμε ακούσει πρώτα τον συνομιλητή μας..
Τον άνθρωπο εκείνον ο οποίος προφανώς έχει την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας όσα νιώθει, όσα πιστεύει, όσα νομιζει..όλα εκείνα που για εκείνον είναι σημαντικά και μοναδικά.
Καθημερινά, παρατηρώντας τον εαυτό μου, τον πιάνω πολύ συχνά να κουράζεται στην προσπάθεια να συζητήσει με κάποιον άλλον..
Η λέξη προσπάθεια..δεν μου αρέσει..Βάζοντας την στο στόμα μου..έχει τη γέυση απο το πικρό φάρμακο που πρέπει να το πιείς για να γίνεις καλα και παρενέργεια του είναι κόπωση, δυσφορία..άγχος. Αγχος στο οτι προσπαθώ.. αλλά η αποτυχία παραφυλά στη γωνία και υπάρχει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω..
Προσπάθεια όμως είναι για εμένα οι περισσότερες φορές που συζητώ με τους ανθρώπους.
Και είναι προσπάθεια..γιατί κυριολεκτικά με πιάνει δυσφορία και άγχος όταν κάποιος ανά πάσα στιγμή καραδοκεί να δολοφονήσει τα λόγια μου εν ψυχρώ..΄και εγώ πρέπει να βιαστώ για να σώσω τον λεκτικό μου πολιτισμό.
Παρατηρώ οτι δεν ενδιαφέρονται για όσα τους λες..υποψιάζομαι οτι σκέφτονται τα δικά τους και στο πρώτο νοητό σου κόμα..βιάζουν την πρόταση σου..κοινώς γαμάνε την κουβέντα!
Υπήρξα και εγώ κωφή και συνειδητοποιώ ότι ήταν τα χρόνια εκείνα που πρώτα απ'όλα δεν άκουγα τον εαυτό μου..δηλ.την ψυχή μου, για να ακριβολογήσω.
Δεν άκουγα τις ανάγκες μου, δεν άκουγα τα θέλω μου, δεν με άκουγα γενικώς..δεν με άκουγα ειδικώς..
Στην κωφή περίοδο λοιπόν της ζωής μου, δεν μπορούσα και εγώ..να ακούσω ουσιαστικά και δημιουργικά κανέναν.
Επιστρέφοντας στο παρών και κατόπιν καθημερινής ακρόασης της ψυχής μου, περπατώ τις συζητήσεις με φίλους και γνωστούς έχοντας βγάλει μια για πάντα τις ωτοασπίδες, απολαμβάνω και σέβομαι τα λεγόμενα τους και νιώθω μεγάλη τιμή που επέλεξαν να είμαι εγώ ο αποδέκτης της αλήθειας τους.
Μιας αλήθειας μοναδικής, πολύτιμης και πάνω απ'όλα ξεχωριστής για τον καθένα μας.
Ακούγοντας με προσήλωση, ενδιαφέρον και αγάπη, δεν προσφέρεις μόνον αλλά και εισπράττεις.
Εισπράττεις, μια μεγατόνων ενέργεια παρέα με όλα τα θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την χαρά, την ικανοποίηση και την αποδοχή που νιώθει ο συνομιλητής σου.
Ενα ζευγάρι αυτιά, δεν αρκούν για να ακούσουμε τον φίλο μας, τον σύντροφο μας, τον ελάχιστα γνωστό μας..
Αν τα λόγια που εισέρχονται στα αυτιά μας ξεχυθούν ελεύθερα στον δρόμο που οδηγεί στο μυαλό και στην καρδιά..τότε μόνον ακούμε πραγματικά.
Να ακούμε .. να επεξεργαζόμαστε .. να συναισθάνόμαστε .. και μετά..να μιλάμε.
Η ανάγκη μου να μεταφέρω στο γραπτό λόγο όλα αυτά καθώς και όλα τα άλλα που κατα καιρούς γράφω και έχω γράψει είναι για να να μοιραστώ όσα έμαθα και μαθαίνω από τον φωτεινό μου περίπατο και να εκφράσω την αλήθεια μου, αλήθεια διαφορετική αλλά και παράλληλα τόσο ίδια για όλες τις ψυχές.
Με αγάπη
Ρ.
΄Για εμένα, δεν είναι απαραίτητο να λέμε λίγα..
Απαραίτητο και δίκαιο ομως..είναι να έχουμε ακούσει πρώτα τον συνομιλητή μας..
Τον άνθρωπο εκείνον ο οποίος προφανώς έχει την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας όσα νιώθει, όσα πιστεύει, όσα νομιζει..όλα εκείνα που για εκείνον είναι σημαντικά και μοναδικά.
Καθημερινά, παρατηρώντας τον εαυτό μου, τον πιάνω πολύ συχνά να κουράζεται στην προσπάθεια να συζητήσει με κάποιον άλλον..
Η λέξη προσπάθεια..δεν μου αρέσει..Βάζοντας την στο στόμα μου..έχει τη γέυση απο το πικρό φάρμακο που πρέπει να το πιείς για να γίνεις καλα και παρενέργεια του είναι κόπωση, δυσφορία..άγχος. Αγχος στο οτι προσπαθώ.. αλλά η αποτυχία παραφυλά στη γωνία και υπάρχει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω..
Προσπάθεια όμως είναι για εμένα οι περισσότερες φορές που συζητώ με τους ανθρώπους.
Και είναι προσπάθεια..γιατί κυριολεκτικά με πιάνει δυσφορία και άγχος όταν κάποιος ανά πάσα στιγμή καραδοκεί να δολοφονήσει τα λόγια μου εν ψυχρώ..΄και εγώ πρέπει να βιαστώ για να σώσω τον λεκτικό μου πολιτισμό.
Παρατηρώ οτι δεν ενδιαφέρονται για όσα τους λες..υποψιάζομαι οτι σκέφτονται τα δικά τους και στο πρώτο νοητό σου κόμα..βιάζουν την πρόταση σου..κοινώς γαμάνε την κουβέντα!
Υπήρξα και εγώ κωφή και συνειδητοποιώ ότι ήταν τα χρόνια εκείνα που πρώτα απ'όλα δεν άκουγα τον εαυτό μου..δηλ.την ψυχή μου, για να ακριβολογήσω.
Δεν άκουγα τις ανάγκες μου, δεν άκουγα τα θέλω μου, δεν με άκουγα γενικώς..δεν με άκουγα ειδικώς..
Στην κωφή περίοδο λοιπόν της ζωής μου, δεν μπορούσα και εγώ..να ακούσω ουσιαστικά και δημιουργικά κανέναν.
Επιστρέφοντας στο παρών και κατόπιν καθημερινής ακρόασης της ψυχής μου, περπατώ τις συζητήσεις με φίλους και γνωστούς έχοντας βγάλει μια για πάντα τις ωτοασπίδες, απολαμβάνω και σέβομαι τα λεγόμενα τους και νιώθω μεγάλη τιμή που επέλεξαν να είμαι εγώ ο αποδέκτης της αλήθειας τους.
Μιας αλήθειας μοναδικής, πολύτιμης και πάνω απ'όλα ξεχωριστής για τον καθένα μας.
Ακούγοντας με προσήλωση, ενδιαφέρον και αγάπη, δεν προσφέρεις μόνον αλλά και εισπράττεις.
Εισπράττεις, μια μεγατόνων ενέργεια παρέα με όλα τα θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την χαρά, την ικανοποίηση και την αποδοχή που νιώθει ο συνομιλητής σου.
Ενα ζευγάρι αυτιά, δεν αρκούν για να ακούσουμε τον φίλο μας, τον σύντροφο μας, τον ελάχιστα γνωστό μας..
Αν τα λόγια που εισέρχονται στα αυτιά μας ξεχυθούν ελεύθερα στον δρόμο που οδηγεί στο μυαλό και στην καρδιά..τότε μόνον ακούμε πραγματικά.
Να ακούμε .. να επεξεργαζόμαστε .. να συναισθάνόμαστε .. και μετά..να μιλάμε.
Η ανάγκη μου να μεταφέρω στο γραπτό λόγο όλα αυτά καθώς και όλα τα άλλα που κατα καιρούς γράφω και έχω γράψει είναι για να να μοιραστώ όσα έμαθα και μαθαίνω από τον φωτεινό μου περίπατο και να εκφράσω την αλήθεια μου, αλήθεια διαφορετική αλλά και παράλληλα τόσο ίδια για όλες τις ψυχές.
Με αγάπη
Ρ.
