Βαρυ το πεπλο της ληθης..

Με τη λεπτη του υφη μας σκεπαζει περιτεχνα υπουλα και ερμητικα μην αφηνοντας κανεναν πορο της ψυχης να ανασανει..
Με μεταξωτό κόκκινο ελκυστικό μανδυα τυλίγει τα ματια μας και το εσωτερικο μας βλεμμα ναρκώνεται,παυει να λειτουργει.
Ο πνευματικος κοσμος καταστρεφεται από τις πετρες των υλικων κατολισθησεων και ο δρομος προς την αγαπη κ τη γαληνη φραζει..
Αδιεξοδα παντου..
Ολες οι ταμπελες γραφουν :Χρημα,εξουσια,ζηλεια..ανταγωνισμος!

Χαζευοντας τον εαυτο μου  με σκοπό την απόκτηση πληρης συνειδητοτητας,παρατηρω τους ανθρωπους γυρω μου..πιο πολύ αγνωστους για μην πέσω στον υποκειμενικό συναισθηματικό ύφαλο.Εχει γινει αγαπημενη ασχολια να τους παρατηρώ φλερτάροντας με τις κινήσεις τους, περπατωντας και μαντέυοντας  τις σκέψεις τους..

Γονεις με παιδια..φιλους με φιλους..ζευγαρια..ακομα και ζωα!
Ολοι..ανεξαρτητα τις διαφορετικοτητας τους εχουν ένα κοινο ζητουμενο..
Την αποδοχη και την αγαπη..
Λίγοι  το γνωριζουν και ετσι οι περισσοτεροι  λειτουργουμε  με βαση το φοβο..το φοβο για την απορριψη,την απωλεια και την μοναξια...το φοβο που μέσα στη θαλάμη του φυλάσσει τις σφαίρες της ανασφάλειας..της άμυνας..της ζηλειας.
Ολα αραγμένα πίσω απο τον φόβο..απο φόβους εφηβικούς...απο φόβους παιδικούς ..απο εμβρυακους..και απο φόβους πριν το σημείο μηδέν..απο φόβους που δε γνωρίζουμε και δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Από την προσωπική μου μοναδική και μοναχική ΄΄βόλτα΄΄  εκπληκτα βίωσα, πως η συρρίκνωση του φόβου επέρχεται μετα την αποκάλυψη του και αποδοχή του..μολις τον δεις και πεις οκ μεγάλε εισαι εδω αλλα δεν τρέχει και μια.

Αποκωδικοποιώντας όλες τις σκέψεις κ συμπεριφορες το ζητούμενο απόσταγμα είναι ένα: η μεγαλύτερη ζωτικής σημασίας ανάγκη και μοναδική μας τροφή: Η ΑΓΑΠΗ

Ενα βρέφος χωρίς τροφή μπορεί να ζήσει πολύ περισσότερο ενω αν δεν έχει εισπράξει ενα χάδι, αν δεν έχει νιώσει τα φτερά της αγάπης να το αγγίζουν..ο θάνατος του είναι επιστημονίκά βέβαιος και επόμενος.
Για όσο αμελούσα τα παραπάνω έμενα στο  να κρινω  ανθρώπους και συμπεριφορές αυτών ,να πικραίνω και να πικραίνομαι..να κατοικώ στο αποτέλεσμα..
Σιγα-σιγα ανακαλυπτοντας  πίσω απο αυτό τι υπάρχει ..και ερχόμενη κοντα στις δικές μου ανάγκες αρχίσα να αντιλαμβάνομαι και να κατανοώ και τις ανάγκες των αλλων..
Και ειναι απολαυστικό και ηθικά ανακουφιστικό να ΄΄ξέρεις΄΄ τι συμβαίνει, να μπορείς να ακους..να επιλέγεις με ποιον και ποτε και να ορίζεις εσυ τις αποστάσεις και τους χρόνους, προστατεύοντας σχεσεις, ψυχες...ακομα και σώματα..(  to be continued )

Οι Νεραιδες και τα Βαμπιρ

Με καποια οντα που η νονα συνηθεια τους εχει βαφτισει ισως φιλους,παρεα κτλπ συναντηθηκες μαζι τους γιατι πολυ απλα επρεπε να σε αφαιμαξουν,να σε τρομαξουν,να σε αδειασουν.Το αδειασμα κ το γεμισμα πανε μαζι.Ειναι ζευγαρι.Οπως το καλο και το κακο.Οπως η μερα και η νυχτα.Αν δεν υπηρχε το ενα δεν θα υπηρχε κ το αλλο.Με ενα τους μονο βλεμμα σε ρουφανε,το χιουμορ τους τοξικο ενισχυμενο απο εξυπνη κριτικη τσουζει την αγνη επιδερμιδα της ψυχης σου ενω όλα οσα λεγονται είναι για το καλο σου.Ξαφνικα σκοταδι.. αδειαζεις..Μεσα σου σπερνεται θυμος που γινεται κισσος και εγκλωβιζει τα θελω σου πνιγοντας τις αναγκες σου σαρωνοντας τα αορατα ορια σου.Αδειαζεις..Αδειαζεις για να γεμισεις απο τις νεραιδες που θα ερθουν στην ωρα τους κ αυτες να ποτισουν τη γη σου με το ιαμα της αγαπης..τη μοναδικη κ απαραιτητη τροφη σου και να σταματησουν τους πονους απο τον χρονιο βιασμο που υπεστει αυτη..η ψυχη.Αυτή που δε μιλησε ποτε οσο ταιζε αδειανες πεινασμενες σαρκες (συνεχιζεται)