''Γράφω γιατί, της ψυχής μου η πένα σε μια θάλασσα απο μελάνι κολυμπά '' rika

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016

Και αν σου πει δε θελω σχεση, μαζί σου εννοει μικρη μου.Και συ στεκεσαι με μάτια που απορούν και μια καρδιά γεμάτη παραπονο προσπαθώντας να καταλάβεις τι δεν καταλαβες.Δεν χρειάζεται  παντα να τα καταλαβαινεις ολα.Δε χρειάζεται να μπερδέυεσαι στου καθενος την συναισθηματική ασάφεια.Αυτό που μπορείς  ομως ειναι  να μαθεις να ξεχωριζεις εκεινους που βαζουν το γενικα μπροστα να καθαρίσει γιατι τους τρομάζει το  διάφανο του συγκεκριμένου.Να μάθεις να ξεχωρίζεις το κάλπικο απο το γνήσιο. Και να σουρώνεις τα λόγια απο τις πράξεις.Οι πράξεις αγγίζουν ευθύβολα την ψυχη ενω τα λογια την πλανεύουν και την κρατουν στη λήθη.Μείνε στο βυθό εκεί που ναι οι θησαυροί και ευχήσου σε αυτούς που επιπλέουν κάποια μέρα να βρούν το οξυγόνο να κάνουν τσάρκα δίπλα στα κοράλια, στα βαθιά στα καθαρά δίχως μπρατσάκια και φρου φρου.Δώσε τους τούτη την ευχή και νίωσε ευγνώμων που τους γνώρισες.Νιώσε ευλογημένη και πάψε! πάψε επιτέλους να τους προσφωνείς μαλάκες, γιατί τούτοι μικρή μου υπήρξαν δάσκαλοι σου.Τούτοι σου δίδαξαν πως το βάθος σου είναι απύθμενο και η ψυχή σου μαργαριτάρι που θέση  δεν έχει  στα ρηχά. Αν δεν ήταν αυτοί, δε θα μπορούσες να αναγνωρίζεις και να εκτιμάς τα πολύτιμα που τώρα κολυμπουν  διπλα σου.Αφησε τους πίσω στην ησυχια τους και στην ασφάλεια τους να πατώνουν μα χάρισε τους οπως θα φευγεις λιγες μπουμπουληθρες σου να σε θυμουνται.Και να στέκεις υπερηφανη μικρή μου και να σε καμαρώνεις.Μη  μετανιώνεις.Έτσι είναι η αγαπη σου,  έτσι ήταν πάντα . Εχει ρίζες στα βαθιά και ένα μποι που καμια φορά αγγίζει τα ρηχά. Μονο που εκει δεν αναπνέει καλα..οπότε βουτια και πίσω..έκει που η καρδιά χτυπά αρμονικά.Εκεί που η ανάσα γινεται μπαλάντα..Να προσέχεις μικρή και να τη φροντίζεις γιατι ειναι φρικτός ο θάνατος απο ασφυξια..  ρ.