Ε ναι! Είμαι η πρώτη λέξη της ΄'μόδας'!

Σήμερα, στα 33 μου ένα μόνο πράγμα ακράδαντα πιστεύω, υποστηρίζω, και θα υποστηρίζω  με πάθος και σιγουριά.

Χάρη σε αυτό , νιώθω την απεραντοσύνη της απόλυτης χαράς και ευτυχίας.


Όταν ξυπνώ είμαι άβαφη και παραμένω άβαφη.
 Βάζω ένα τσιμπιδάκι στα μαλλιά και αυτό μου παίρνει μόνο 10 δευτερόλεπτα.
Διαλέγω απλά, άνετα ρούχα και ντύνομαι μέσα σε 5 λεπτά.
Νιώθω τόσο όμορφα, τόσο ανάλαφρα..
Η απόλυτη ευτυχία όμως, είναι που κυκλοφορώ έτσι και έξω, είτε μέρα είτε νύχτα, είτε κοντά  είτε μακριά, παντού και πάντα με μοναδική μου ενδυμασία, την πιο πολύτιμη, την πιο ευεργετική για όλους:
 Την αγάπη και το χαμόγελο μου.
Ντυμένη ο εαυτός μου.

Δεν ξέρω τι βλέπετε στα περιοδικά, στους δρόμους, στα ποτάδικα.
Εγώ αυτό που μπορώ και παρατηρώ πλέον είναι ότι  όλοι είναι  ίδιοι.
;Έχω την εξής απορία: δεν βαριούνται κοιτώντας τους καθρέφτες τους, δεν μπερδεύονται?
Φορούν τα ίδια αναμεταξύ τους ρούχα, έχουν τα ίδια μαλλιά,διασκεδάζουν με τρόπο ίδιο και απρόσωπο, πασχίζοντας να ξεχωρίσουν σε έναν διαγωνισμό ομοιότητας.
Για γέλια..
Εκείνο όμως που με λυπεί είναι ότι έχουν το ίδιο βλέμμα, το ίδιο φειδωλό χαμόγελο, τα ίδια πιστεύω, παρελαύνοντας με άψογο συγχρονισμό υπό τον ρυθμό της μόδας.
Μιας μόδας που προστάζει να είσαι κάτι άλλο.
Μίας  μόδας που βιάζει την μοναδικότητα του καθενός.
Μιας μόδας που βγάζει ασταμάτητα αμέτρητες φωτοτυπίες από βλέμματα, χαμόγελα, και συμπεριφορές.
Η μόδα, κλωνοποίει σώματα και ψυχές.
Αν ζούσε ο Μένγκελε θα ήταν πολύ χαρούμενος!
Το πείραμα του πέτυχε!  

Έχω ντυθεί και εγώ σύμφωνα με αυτή την μόδα.
Για πολλά χρόνια ήμουν πιστά και με ένθερμο ζήλο φανατικό μέλος αυτής της παρέλασης.
Ντυνόμουν με τα ρούχα που κάθε φορά εκείνη απαιτούσε και βαφόμουν σαν κλόουν.
Η ψυχή και το σώμα μου βαρούσαν προσοχές όποτε εκείνη πρόσταζε.
Σε αυτό ήμουν πολύ καλή μαθήτρια.
Εκεί που έπαιρνα κάτω από την βάση ήταν στον ρυθμό και τον συγχρονισμό.
Χάλια!
Ήμουν αδιόρθωτα άρρυθμη και ανεπίδεκτη στο να συγχρονιστώ όσο κι αν το προσπαθούσα :(


Πέρασα πολλά χρόνια υποφέροντας και νιώθοντας άβολα, για να καταλάβω σήμερα την πραγματική αιτία:

Tα ρούχα αυτά, μου έπεφταν μικρά.
Με στένευαν.
Δεν μου έκαναν.. 
Τόσο σημαντικό όμως ήταν για εμένα να είμαι με ακρίβεια  της ΄΄μόδας΄΄  τόσο εντός  όσο και εκτός, που πάσχιζα να στριμώξω μέσα σε αυτά τα τόσο καλά και φτηνά ρούχα, ένα τεραστίων διαστάσεων ΄΄σώμα΄΄.
Ένα μεγατόνων  και παχύ κορμί.
Το κορμί της ψυχής μου, την τεράστια γνησιότητα του μοναδικού μου εαυτού και μια άνευ ορίων διαστάσεων καρδία.
Πολύ μεγάλα για να χωρέσουν..

Να πω ότι, όλα τα παραπάνω δεν τα λέω με σκοπό την κριτική στους αυλικούς της βασίλισσας ‘’μόδας’’.
 Δεν τα κοιτώ αφ’υψηλού, γιατί πολύ απλά τους θαυμάζω’’.
Τους ‘’θαυμάζω γιατί κατάφεραν κάτι εξαιρετικά δύσκολο ενώ εγώ παταγωδώς απέτυχα.
Απέτυχα  όσο κι αν σκληρά μοχθούσα, να γίνω της μόδας.
Βατερλώ, ναυάγιο, ιστορική ήττα !
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω μια επηρμένη ψωνάρα,.
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω ο κλώνος που με πάθος θαύμαζα και ζήλευα.
Ζήλευα τόσο πολύ, και για αυτή μου την αποτυχία, κατηγορούσα και τιμωρούσα με μαστίγιο δίχως κανένα έλεος τον μοναδικό για αυτό υπαίτιο: Τον εαυτό μου.
Έναν εαυτό  που αδυσώπητα στέκονταν εμπόδιο στο να γίνω κάτι άλλο.
Έναν εαυτό τροχοπέδη.

Σήμερα, μετά από χρόνια αποτυχιών, τα κατάφερα!
Κατάφερα επιτέλους να ψωνιστώ και να νιώθω μεγάλη έπαρση και περηφάνια που έγινα κι εγώ ένα ψώνιο.
Ψωνίστηκα μια για πάντα και έχω έπαρση αποκλειστικά και μόνον για: την Γνησιότητα, την Παιδικότητα, την Αγνότητα και την Ταπεινότητα μου.
Γιατί πολύ απλά είμαι ντυμένη με ένα ρούχο αμύθητης αξίας.
Είμαι ντυμένη με ένα ρούχο  του οποίου το πατρόν δεν υπάρχει πια και δεύτερο του ποτέ δεν θα υπάρξει.
Είμαι ΄΄ντυμένη΄΄ γυμνή.
Ντυμένη γυμνή μέσα στον διάφανο εαυτό μου  ακτινοβολώντας το φως και την  λάμψη που πηγάζει από το ένα και μοναδικό κόσμημα που φορώ, ένα ανεκτίμητο διαμάντι: την ψυχή μου .

Δεν είναι τραγικά ειρωνικό να ψάχνουμε στις βιτρίνες, όταν το ομορφότερο ύφασμα βρίσκεται σε αφθονία μέσα μας.. ;


Αυτό λοιπόν που ξεκίνησα να σας λέω πως στα 33 μου,  με πάθος αδιάλλακτα πιστεύω, είναι πως:

 ´´Ό,τι δεν είναι απλό και γνήσιο ...είναι ματαιόδοξο και ψεύτικο"!

Αυτό αξίζει να το  μιμηθείτε ….. είναι η μόνη μίμηση που είναι αυθεντική!

Για όλα τα παραπάνω ευχαριστώ και ευγνωμονώ τους γονείς μου και τους φίλους μου που με αγαπούν για αυτό που είμαι  και φυσικά την Κατερίνα Βουγιουκλή, την δασκάλα μου που με φώτισε για να μπορώ πια να με βλέπω.

 ρ.

   True beauty comes from being yourself, the more you 

   show who you really are the prettier you will be !

Η μεγαλύτερη ευλογία μου..η μεγαλύτερη Αλήθεια μου!

 Σε όλα τα παιδάκια από μικρά, για να κοιμηθούν  έλεγαν παραμύθια με καλές  νεραΐδες, αγγέλους, ήρωες -προστάτες, πείθοντας τα ότι ζουν ανάμεσα μας, μέχρι.. που τα παιδάκια μεγάλωναν και ερχόταν η ώρα να τους πάρουν πίσω το όνειρο λέγοντας τους πως όλα αυτά τα πλάσματα ήταν σκευάσματα της φαντασίας διάφορων συγγραφέων παιδικών βιβλίων, προκειμένου να τα ψυχαγωγήσουν  και να χαρούν.

Εμένα ποτέ κανείς δεν προσπάθησε να με πείσει για την ύπαρξη αυτών των παραμυθένιων πλασμάτων.
Συνεπώς..ποτέ κανείς όταν μεγάλωσα δεν χρειάστηκε να μου αρπάξει βίαια κανένα όνειρο..
Αυτό, για κάποιους μπορεί να σημαίνει ότι δεν είχα την ευκαιρία να χαρώ πιστεύοντας σε τέτοια όντα.

Είναι αλήθεια ότι δεν χάρηκα όπως τα άλλα παιδάκια αλλά..
Κάταχάρηκα!
Καταχάρηκα περισσότερο απ' από όλα τα παιδάκια του κόσμου και σήμερα είμαι ακόμα καταχαρούμενη, ευτυχισμένη  και ευλογημένη, γιατί τα πλάσματα αυτά που για όλους αποδείχτηκαν ψεύτικα..για εμένα υπήρξαν αληθινά, ήταν,είναι και θα είναι κοντά μου για πάντα!

Όλες νεραΐδες, όλοι οι άγγελοι, όλοι οι ήρωες-προστάτες, συγκεντρώνονται σε ένα και μοναδικό πλάσμα.

Το πλάσμα από το οποίο γεννήθηκα..

την ΜΑΝΟΥΛΑ ΜΟΥ!


Στην μανούλα μου, ανήκει το πιο μεγάλο από την ψυχή  μου ευχαριστώ , ανήκει η απέραντη ευγνωμοσύνη που νιώθω, για όλα όσα έχει κάνει για εμένα όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά για τον τελευταίο καιρό που παρά το άγχος και την στεναχώρια που της προκαλώ, στέκεται πάντα με υπέρμετρη υπομονή και δύναμη σε κάθε ανάσα, σε κάθε δάκρυ μου, αγκαλιάζοντας με, με την αγάπη της, ζεσταίνοντας με με το λαμπερό χαμόγελο της.

Είναι μια μάντισσα με τα πιο γρήγορα αντανακλαστικά που υπάρχουν, καθώς..

Ήταν και είναι δίπλα μου πάντοτε, ένα βήμα..πριν τη χρειαστώ!

Μπορεί ο τρόπος που μου στάθηκε και μου στέκεται να μην είναι πάντα, αυτός που επιθυμώ και κάποιες φορες να νευριάζω, όμως τώρα τον κατανοώ και τον αποδέχομαι με σεβασμό, αναγνωρίζοντας το μοναδικό συναίσθημα της Μητέρας.
Δε θα μπορούσε καλύτερα να εκφράσει την αγάπη της κρύβοντας παράλληλα την ανησυχία της.

Ξέρω οτι καθημερινά της σπάω τα νεύρα, ρωτώντας την πόοοοοσο με αγαπάει και λέγοντας της πόοοοοσο την αγαπώ όμως, Μανούλα μου η αγάπη μου για εσένα, δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος και το άπειρο είναι το ελάχιστο μέγεθος με το οποίο μπορώ να την μετρήσω.

Λυπάμαι πολύ για όσο πόνο και στεναχώρια σου προκάλεσα, μα σου εγγυώμαι ότι η αποζημίωση σε χαρά και ευτυχία, θα έρθει σύντομα στο χιλιαπλάσιο ή για να γίνω και πιο ακριβής..έχει έρθει ήδη  :)

Μανούλα μου! Να είσαι πάντα καλά, να φροντίζεις τον εαυτό σου και να  επιτρέπεις στην μαμά μου, να είναι ευτυχισμένη περισσότερο από όση ευτυχία και φροντίδα  σκορπά απλόχερα σε όλους!

Θα είμαι πάντα εδώ να σε προστατεύω, να σου θυμίζω πόοοοοοοσα αξίζεις - δεν υπάρχουν νούμερα- και φυσικά..να σ'αγαπώ!



Σ ' Α  Γ  Α  Π  Ω    Π ΑΑΑΑΑΑ  ΡΑ   ΜΑ  ΠΑΑΑΑΑ   ΡΑ    Π  Ο  Λ  Υ  !!!!!!!!!!!


Το παιδί σου..

ρ.

Θάνατος και Ζωή: Mια προσωπική επιλογη!

 Χωρίς τα χρήματα ζεις..

Χωρίς ανάσα τι κάνεις;;;

Απλά πεθαίνεις.. και τότε είναι τραγική η ειρωνεία όλοι να κλαίνε υποστηρίζοντας εκ των υστέρων  τις νεκρές πλέον επιλογές σου, λυπούνται για τις ναυαγισμένες ανάγκες σου, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι όσο ΄΄ζούσες΄΄ εξέφραζαν αδυσώπητα την διαφωνία τους σε όλα όσα επέλεγες και επιθυμούσες, πυροβολώντας τα όνειρα σου, διακηρύσσοντας το δίκιο τους υπηρετώντας τον φόβο για το τι θα σου γίνει εσένα αύριο ! - Τι πλάκα έχει..

Χαίρονται να σε βλέπουν  ζωντανό, να σε κοιτούν να περπατάς  ενώ εσύ  εσύ μόνο ξέρεις ότι έχεις εσωτερικά πεθάνει.

Όμως, τους κατανοώ..

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί σε συμπονούν και σε στηρίζουν όταν είσαι ανάπηρος, λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας, σε σέβονται και σε ενθαρρύνουν  όταν βλέπουν την χημειοθεραπεία να ρέει στις φλέβες σου, αγνοώντας τους προμηθευτές του όπλου με το οποίο αυτοκτόνησες, προκειμένου να ζήσεις.

Τους καταλαβαίνω και δεν τους παρεξηγώ πλέον, καθώς οι άνθρωποι αυτοί για να πειστούν ότι νοσείς πρέπει να δουν την άσχημη διάγνωση των εξετάσεων σου ή να σε δουν σε κλινήρης σε κάποιο νοσοκομείο.

Δεν τους αρκεί κάτι που δεν είναι ορατό και τον πόνο, την αρρώστια της ψυχής δεν τον βλέπουν τα μάτια, καθώς δεν είναι κεντημένα στου καθενός μας το ΄΄ κουστούμι’’.

Η ψυχή υπάρχει.. βρίσκεται  εντός μας, πρώτα νοσεί εκείνη και κατόπιν σκίζεται το ΄΄κουστούμι΄΄ μας.

Όλα αυτά μακάρι να ήταν παραμύθια βγαλμένα από την φαντασία μου..

‘Όμως δυστυχώς, είναι  η μεγαλύτερη αλήθεια στον κόσμο που ‘’ζούμε.

Μας διέπει η εξής εγωκεντρική φαντασιοπληξία:

Oτι η ζωή για εμάς είναι αιώνια.

 Μία αντίληψη αστεία και  ειρωνική, ένα σχήμα οξύμωρο και τρελό, καθώς είμαστε, ματαιόδοξα ζόμπι είλωτες, του πόθου για πλούτο, εξουσία και υπεροχή.

Στους ανθρώπους που αναγνωρίζουν-αποδέχονται την ασθένεια της ψυχής τους, φωνάζοντας για να πείσουν και να κερδίσουν την επιβεβαίωση και την υποστήριξη των γύρων τους..

Προστάζω να ΠΑΨΟΥΝ!

Η υποστήριξη δεν θα έρθει από τα ΄΄ζόμπι΄΄ και τους καλά πλυμένους εγκεφάλους τους.

Ούτε η κατανόηση, ούτε η αποδοχή, ούτε η ενδυνάμωση, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν την συμπόνια ενός ματαιόδοξου τηλεκατευθυνόμενου σκελετού όποιο ΄΄ κουστούμι’’ και αν φορά.

Εκείνο που  θέλω να τους πω, είναι να ακούν και να εμπιστεύονται  την εσωτερική τους φωνή.

Είναι η μόνη φωνή που οδηγεί στα όνειρα μας, πλάθοντας όπως ο θεός, το  προσωπικό μας σύμπαν, το  οποίο καμία επικριτική φωνή  κοινής  και φτωχής γνώμης δεν μπορεί να διαπεράσει.

Φροντίζοντας τον εσωτερικό μας πλανήτη που εμείς φτιάξαμε στα μέτρα μας  με αγάπη και σεβασμό, χωρά μόνο γαλήνη, ευτυχία, αρμονία και..αιώνια  υγεία.

Η διαμονή μας εκεί εξασφαλίζει αιώνιο πλούτο και αφθονία.

Πλούσιος είναι ο άνθρωπος ο οποίος είναι ευτυχισμένος κοιτώντας τον ήλιο, απολαμβάνοντας τη βροχή, σκορπίζοντας απλόχερα, αγάπη και χαμόγελα παντού.

Πλούσιος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα..δεν έχει ανάγκη τίποτα, δεν ανησυχεί για τίποτα, γιατί όλα όσα έχουν αξία υπάρχουν μέσα του σε αφθονία.

Δε φοβάται να χάσει..αγαπά να δίνει.

Ο πλούσιος άνθρωπος είναι ταπεινός, γνήσιος, γυμνός..όπως ακριβώς γεννήθηκε.
Γεννηθήκαμε πλούσιοι και αγωνιστήκαμε σκληρά να γίνουμε φτωχοί!

Ας σταματήσουμε να περιφρονούμε τα πλούτη, που όλοι μα όλοι έχουμε μέσα μας, απαξιώνοντας την αμύθητη αξία των εσωτερικών μας καταθέσεων, προσηλωμένοι με ένθερμο ζήλο στον στόχο να αυξήσουμε εκείνες στην τράπεζα. Ασελγώντας και κακοποιώντας την ψυχούλα μας.  

Όταν ο οργανισμός καταρρέει, η ψυχή με τη φωνή του σώματος παίζει το τελευταίο της χαρτί: εκπέμπει με κάθε ασθένεια το πιο εκκωφαντικό σήμα κίνδυνου!

Θέλω να δώσω ένα ζεστό ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου στους  ανθρώπους που άκουσαν μαζί με εμένα αυτό το σήμα κινδύνου και στέκονται δίπλα μου,  με σεβασμό, κατανόηση, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας με ανιδιοτελή και αληθινή αγάπη.

Είμαι ευλογημένη για όλο αυτό που λαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο από όλους εσάς.

Να φροντίζετε τους εαυτούς σας.. κανένας δε θα το κάνει για σας.

Εμείς είμαστε οι γιατροί του εαυτού μας,

Εμείς κατέχουμε τη  θεραπεία μας.

Μια θεραπεία που δεν είναι χημική.

Μια θεραπεία με την οποία δεν πλουτίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες και τα νοσοκομεία.

Μια θεραπεία μοναδική και αγνή!

Η θεραπεία αυτή δεν βρίσκεται σε κανένα ράφι φαρμακείου, δεν είναι κλεισμένη σε κουτάκι αλλά έχει όνομα και είναι το πιο όμορφο:

Το όνομα της είναι αγάπη.. και  σημαίνει φροντίδα, αποδοχή, υποστήριξη, συμπόνια, σεβασμό, ελευθερία..

Δυστυχώς, οι άνθρωποι υποχείρια του φόβου απώλειας των χρημάτων και της εξουσίας,  μοχθούν να αποκτήσουν όσα περισσότερα για ένα μέλλον που στην ουσία η διάρκεια ακόμα και η ύπαρξη του, δεν είναι εξασφαλισμένα για κανέναν μας.

Οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν υπερβολή την στεναχώρια, υπέρμετρη και κατακριτέα την ευαισθησία, άνανδρα τα δάκρυα που πηγάζουν απ τον πυθμένα της άνευ γένους ψυχής.

Το να είσαι άτρωτος προκαλεί δέος, σεβασμό και θαυμασμό.

Ενώ

Το να είσαι ευαίσθητος θεωρείται αδυναμία.

Το να είσαι αδύναμος είναι τόση  μεγάλη ντροπή που πρέπει να κρυφτείς πίσω από την βία και την μαγκιά! 

Μεγάλωσα νιώθοντας άσχημα για τα παραπάνω, καθώς τα είχα όλα..

Βίωσα την απόρριψη, κατάπινα τοξικές κριτικές, θαύμαζα και μιμούμουν  τον εκάστοτε που περνούσε από μπροστά μου, πνίγοντας την προσωπικότητα μου.

Ολα αυτά τα βίωσα γιατί..πολύ απλά έτσι εγώ επέλεξα..

Σήμερα σταματώ να τα βιώνω, γιατί δεν τα επιλέγω πια και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό!

Είμαι ένα πάμπλουτο νεογέννητο κορίτσι!

Σήμερα είναι τιμή μου που είμαι ευαίσθητη.

Είναι τιμή μου που υπερήφανα εκδηλώνω την θλίψη μου αφήνοντας τα δάκρυα μου να κυλούν ελεύθερα.

Είναι τιμή μου που δεν είμαι ηθοποιός για να με χειροκροτεί η μάζα.

Είναι τιμή μου αποδέχομαι, αγαπώ και στηρίζω τις προσωπικές μοναδικές μου αλήθειες.

Είναι τιμή μου που δηλώνω αδύναμη να σηκώσω μεγατόνων φορτία γιατί σέβομαι και προστατεύω την ψυχική μου σπονδυλική στήλη από την κατάρρευση και την αναπηρία.

Είναι τιμή μου και καμάρι μου..που είμαι ΕΓΩ!

Μια Καληνύχτα σε όσους συνεχίζουν να επιλέγουν να βιώνουν άσχημα συναισθήματα και μια Καλημέρα σε όσους βάζουν τέλος σε μια τέτοια επιλογή.

Και τα δύο με πολλή αγάπη και κατανόηση, καθώς αν δεν νυχτώσει..δεν ξημερώνει.

 ΥΓ: Λυπάμαι αν οι παρακάτω φωτογραφίες τρομάξουν κάποιους, όταν πω πως δεν πρόκειται για κάποιο μαρκαδόρο που λέρωσε τα χέρια και τα μάτια μου ζωγραφίζοντας..

Πρόκειται για τον τρόπο που επέλεξε η δική μου ψυχή να ζωγραφίσει τον πόνο, την πίεση και την ασέβεια που της ασκούσα, ικανοποιόντας όλες τις ανάγκες εκτός από τις δικές της..

 ρ.