Σήμερα, στα 33 μου ένα μόνο πράγμα ακράδαντα πιστεύω, υποστηρίζω, και θα υποστηρίζω με πάθος και σιγουριά.
Χάρη σε αυτό , νιώθω την απεραντοσύνη της απόλυτης χαράς και ευτυχίας.
Όταν ξυπνώ είμαι άβαφη και παραμένω άβαφη.
Βάζω ένα τσιμπιδάκι στα μαλλιά και αυτό μου παίρνει μόνο 10 δευτερόλεπτα.
Διαλέγω απλά, άνετα ρούχα και ντύνομαι μέσα σε 5 λεπτά.
Νιώθω τόσο όμορφα, τόσο ανάλαφρα..
Η απόλυτη ευτυχία όμως, είναι που κυκλοφορώ έτσι και έξω, είτε μέρα είτε νύχτα, είτε κοντά είτε μακριά, παντού και πάντα με μοναδική μου ενδυμασία, την πιο πολύτιμη, την πιο ευεργετική για όλους:
Την αγάπη και το χαμόγελο μου.
Ντυμένη ο εαυτός μου.
Δεν ξέρω τι βλέπετε στα περιοδικά, στους δρόμους, στα ποτάδικα.
Εγώ αυτό που μπορώ και παρατηρώ πλέον είναι ότι όλοι είναι ίδιοι.
;Έχω την εξής απορία: δεν βαριούνται κοιτώντας τους καθρέφτες τους, δεν μπερδεύονται?
Φορούν τα ίδια αναμεταξύ τους ρούχα, έχουν τα ίδια μαλλιά,διασκεδάζουν με τρόπο ίδιο και απρόσωπο, πασχίζοντας να ξεχωρίσουν σε έναν διαγωνισμό ομοιότητας.
Για γέλια..
Εκείνο όμως που με λυπεί είναι ότι έχουν το ίδιο βλέμμα, το ίδιο φειδωλό χαμόγελο, τα ίδια πιστεύω, παρελαύνοντας με άψογο συγχρονισμό υπό τον ρυθμό της μόδας.
Μιας μόδας που προστάζει να είσαι κάτι άλλο.
Μίας μόδας που βιάζει την μοναδικότητα του καθενός.
Μιας μόδας που βγάζει ασταμάτητα αμέτρητες φωτοτυπίες από βλέμματα, χαμόγελα, και συμπεριφορές.
Η μόδα, κλωνοποίει σώματα και ψυχές.
Αν ζούσε ο Μένγκελε θα ήταν πολύ χαρούμενος!
Το πείραμα του πέτυχε!
Έχω ντυθεί και εγώ σύμφωνα με αυτή την μόδα.
Για πολλά χρόνια ήμουν πιστά και με ένθερμο ζήλο φανατικό μέλος αυτής της παρέλασης.
Ντυνόμουν με τα ρούχα που κάθε φορά εκείνη απαιτούσε και βαφόμουν σαν κλόουν.
Η ψυχή και το σώμα μου βαρούσαν προσοχές όποτε εκείνη πρόσταζε.
Σε αυτό ήμουν πολύ καλή μαθήτρια.
Εκεί που έπαιρνα κάτω από την βάση ήταν στον ρυθμό και τον συγχρονισμό.
Χάλια!
Ήμουν αδιόρθωτα άρρυθμη και ανεπίδεκτη στο να συγχρονιστώ όσο κι αν το προσπαθούσα :(
Πέρασα πολλά χρόνια υποφέροντας και νιώθοντας άβολα, για να καταλάβω σήμερα την πραγματική αιτία:
Tα ρούχα αυτά, μου έπεφταν μικρά.
Με στένευαν.
Δεν μου έκαναν..
Τόσο σημαντικό όμως ήταν για εμένα να είμαι με ακρίβεια της ΄΄μόδας΄΄ τόσο εντός όσο και εκτός, που πάσχιζα να στριμώξω μέσα σε αυτά τα τόσο καλά και φτηνά ρούχα, ένα τεραστίων διαστάσεων ΄΄σώμα΄΄.
Ένα μεγατόνων και παχύ κορμί.
Το κορμί της ψυχής μου, την τεράστια γνησιότητα του μοναδικού μου εαυτού και μια άνευ ορίων διαστάσεων καρδία.
Πολύ μεγάλα για να χωρέσουν..
Να πω ότι, όλα τα παραπάνω δεν τα λέω με σκοπό την κριτική στους αυλικούς της βασίλισσας ‘’μόδας’’.
Δεν τα κοιτώ αφ’υψηλού, γιατί πολύ απλά τους θαυμάζω’’.
Τους ‘’θαυμάζω γιατί κατάφεραν κάτι εξαιρετικά δύσκολο ενώ εγώ παταγωδώς απέτυχα.
Απέτυχα όσο κι αν σκληρά μοχθούσα, να γίνω της μόδας.
Βατερλώ, ναυάγιο, ιστορική ήττα !
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω μια επηρμένη ψωνάρα,.
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω ο κλώνος που με πάθος θαύμαζα και ζήλευα.
Ζήλευα τόσο πολύ, και για αυτή μου την αποτυχία, κατηγορούσα και τιμωρούσα με μαστίγιο δίχως κανένα έλεος τον μοναδικό για αυτό υπαίτιο: Τον εαυτό μου.
Έναν εαυτό που αδυσώπητα στέκονταν εμπόδιο στο να γίνω κάτι άλλο.
Έναν εαυτό τροχοπέδη.
Σήμερα, μετά από χρόνια αποτυχιών, τα κατάφερα!
Κατάφερα επιτέλους να ψωνιστώ και να νιώθω μεγάλη έπαρση και περηφάνια που έγινα κι εγώ ένα ψώνιο.
Ψωνίστηκα μια για πάντα και έχω έπαρση αποκλειστικά και μόνον για: την Γνησιότητα, την Παιδικότητα, την Αγνότητα και την Ταπεινότητα μου.
Γιατί πολύ απλά είμαι ντυμένη με ένα ρούχο αμύθητης αξίας.
Είμαι ντυμένη με ένα ρούχο του οποίου το πατρόν δεν υπάρχει πια και δεύτερο του ποτέ δεν θα υπάρξει.
Είμαι ΄΄ντυμένη΄΄ γυμνή.
Ντυμένη γυμνή μέσα στον διάφανο εαυτό μου ακτινοβολώντας το φως και την λάμψη που πηγάζει από το ένα και μοναδικό κόσμημα που φορώ, ένα ανεκτίμητο διαμάντι: την ψυχή μου .
Δεν είναι τραγικά ειρωνικό να ψάχνουμε στις βιτρίνες, όταν το ομορφότερο ύφασμα βρίσκεται σε αφθονία μέσα μας.. ;
Αυτό λοιπόν που ξεκίνησα να σας λέω πως στα 33 μου, με πάθος αδιάλλακτα πιστεύω, είναι πως:
Χάρη σε αυτό , νιώθω την απεραντοσύνη της απόλυτης χαράς και ευτυχίας.
Όταν ξυπνώ είμαι άβαφη και παραμένω άβαφη.
Βάζω ένα τσιμπιδάκι στα μαλλιά και αυτό μου παίρνει μόνο 10 δευτερόλεπτα.
Διαλέγω απλά, άνετα ρούχα και ντύνομαι μέσα σε 5 λεπτά.
Νιώθω τόσο όμορφα, τόσο ανάλαφρα..
Η απόλυτη ευτυχία όμως, είναι που κυκλοφορώ έτσι και έξω, είτε μέρα είτε νύχτα, είτε κοντά είτε μακριά, παντού και πάντα με μοναδική μου ενδυμασία, την πιο πολύτιμη, την πιο ευεργετική για όλους:
Την αγάπη και το χαμόγελο μου.
Ντυμένη ο εαυτός μου.
Δεν ξέρω τι βλέπετε στα περιοδικά, στους δρόμους, στα ποτάδικα.
Εγώ αυτό που μπορώ και παρατηρώ πλέον είναι ότι όλοι είναι ίδιοι.
;Έχω την εξής απορία: δεν βαριούνται κοιτώντας τους καθρέφτες τους, δεν μπερδεύονται?
Φορούν τα ίδια αναμεταξύ τους ρούχα, έχουν τα ίδια μαλλιά,διασκεδάζουν με τρόπο ίδιο και απρόσωπο, πασχίζοντας να ξεχωρίσουν σε έναν διαγωνισμό ομοιότητας.
Για γέλια..
Εκείνο όμως που με λυπεί είναι ότι έχουν το ίδιο βλέμμα, το ίδιο φειδωλό χαμόγελο, τα ίδια πιστεύω, παρελαύνοντας με άψογο συγχρονισμό υπό τον ρυθμό της μόδας.
Μιας μόδας που προστάζει να είσαι κάτι άλλο.
Μίας μόδας που βιάζει την μοναδικότητα του καθενός.
Μιας μόδας που βγάζει ασταμάτητα αμέτρητες φωτοτυπίες από βλέμματα, χαμόγελα, και συμπεριφορές.
Η μόδα, κλωνοποίει σώματα και ψυχές.
Αν ζούσε ο Μένγκελε θα ήταν πολύ χαρούμενος!
Το πείραμα του πέτυχε!
Έχω ντυθεί και εγώ σύμφωνα με αυτή την μόδα.
Για πολλά χρόνια ήμουν πιστά και με ένθερμο ζήλο φανατικό μέλος αυτής της παρέλασης.
Ντυνόμουν με τα ρούχα που κάθε φορά εκείνη απαιτούσε και βαφόμουν σαν κλόουν.
Η ψυχή και το σώμα μου βαρούσαν προσοχές όποτε εκείνη πρόσταζε.
Σε αυτό ήμουν πολύ καλή μαθήτρια.
Εκεί που έπαιρνα κάτω από την βάση ήταν στον ρυθμό και τον συγχρονισμό.
Χάλια!
Ήμουν αδιόρθωτα άρρυθμη και ανεπίδεκτη στο να συγχρονιστώ όσο κι αν το προσπαθούσα :(
Πέρασα πολλά χρόνια υποφέροντας και νιώθοντας άβολα, για να καταλάβω σήμερα την πραγματική αιτία:
Tα ρούχα αυτά, μου έπεφταν μικρά.
Με στένευαν.
Δεν μου έκαναν..
Τόσο σημαντικό όμως ήταν για εμένα να είμαι με ακρίβεια της ΄΄μόδας΄΄ τόσο εντός όσο και εκτός, που πάσχιζα να στριμώξω μέσα σε αυτά τα τόσο καλά και φτηνά ρούχα, ένα τεραστίων διαστάσεων ΄΄σώμα΄΄.
Ένα μεγατόνων και παχύ κορμί.
Το κορμί της ψυχής μου, την τεράστια γνησιότητα του μοναδικού μου εαυτού και μια άνευ ορίων διαστάσεων καρδία.
Πολύ μεγάλα για να χωρέσουν..
Να πω ότι, όλα τα παραπάνω δεν τα λέω με σκοπό την κριτική στους αυλικούς της βασίλισσας ‘’μόδας’’.
Δεν τα κοιτώ αφ’υψηλού, γιατί πολύ απλά τους θαυμάζω’’.
Τους ‘’θαυμάζω γιατί κατάφεραν κάτι εξαιρετικά δύσκολο ενώ εγώ παταγωδώς απέτυχα.
Απέτυχα όσο κι αν σκληρά μοχθούσα, να γίνω της μόδας.
Βατερλώ, ναυάγιο, ιστορική ήττα !
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω μια επηρμένη ψωνάρα,.
Ποτέ δεν κατάφερα να γίνω ο κλώνος που με πάθος θαύμαζα και ζήλευα.
Ζήλευα τόσο πολύ, και για αυτή μου την αποτυχία, κατηγορούσα και τιμωρούσα με μαστίγιο δίχως κανένα έλεος τον μοναδικό για αυτό υπαίτιο: Τον εαυτό μου.
Έναν εαυτό που αδυσώπητα στέκονταν εμπόδιο στο να γίνω κάτι άλλο.
Έναν εαυτό τροχοπέδη.
Σήμερα, μετά από χρόνια αποτυχιών, τα κατάφερα!
Κατάφερα επιτέλους να ψωνιστώ και να νιώθω μεγάλη έπαρση και περηφάνια που έγινα κι εγώ ένα ψώνιο.
Ψωνίστηκα μια για πάντα και έχω έπαρση αποκλειστικά και μόνον για: την Γνησιότητα, την Παιδικότητα, την Αγνότητα και την Ταπεινότητα μου.
Γιατί πολύ απλά είμαι ντυμένη με ένα ρούχο αμύθητης αξίας.
Είμαι ντυμένη με ένα ρούχο του οποίου το πατρόν δεν υπάρχει πια και δεύτερο του ποτέ δεν θα υπάρξει.
Είμαι ΄΄ντυμένη΄΄ γυμνή.
Ντυμένη γυμνή μέσα στον διάφανο εαυτό μου ακτινοβολώντας το φως και την λάμψη που πηγάζει από το ένα και μοναδικό κόσμημα που φορώ, ένα ανεκτίμητο διαμάντι: την ψυχή μου .
Δεν είναι τραγικά ειρωνικό να ψάχνουμε στις βιτρίνες, όταν το ομορφότερο ύφασμα βρίσκεται σε αφθονία μέσα μας.. ;
Αυτό λοιπόν που ξεκίνησα να σας λέω πως στα 33 μου, με πάθος αδιάλλακτα πιστεύω, είναι πως:
´´Ό,τι δεν είναι απλό και γνήσιο ...είναι ματαιόδοξο και ψεύτικο"!
Αυτό αξίζει να το μιμηθείτε ….. είναι η μόνη μίμηση που είναι αυθεντική!
Για όλα τα παραπάνω ευχαριστώ και ευγνωμονώ τους γονείς μου και τους φίλους μου που με αγαπούν για αυτό που είμαι και φυσικά την Κατερίνα Βουγιουκλή, την δασκάλα μου που με φώτισε για να μπορώ πια να με βλέπω.
ρ.
show who you really are the prettier you will be !
