Να αποχωρείς από τραπέζια που συναθροίζονται στείροι. Να αποχωρείς σιωπηλά, δίχως να θυμώνεις. Δεν γνωρίζουν παιδί μου. Δε γνωρίζουν να ακούν -πρώτα τη ψυχή τους, και ετσι η οργη που εχουν και η ψευδαισθηση της παντοδυναμιας, τους εχει κουφάνει. Δε γνωρίζουν παιδί μου την ωραιότητα που έχει ο διάλογος. Τη σύλληψη που μπορεί να συμβεί σε κάθε μοίρασμα, σε κάθε όμορφη ανταλλαγή αντιθέτων. Δε ξέρουν παιδί μου το μαγικό που γεννάται απο τον ερωτα του φανταστικού με το λογικό, του ειναι με του δεν ειναι, του ενος ακρου με το άλλο.. Δε ξέρουν για την ενωση. Την αγκαλιά. Και δε μπορούν να σε εμπεριέξουν. Φυγε παιδι μου και μη στεναχωριεσαι που σε ειρωνέυονται και σε υποτιμουν. Μη τρομαζεις που σου φωναζουν-φοβουνται. Οχι εσενα. Δεν ειναι προσωπικο. Το Εγω σαν θεριεύει, τσεκουρώνει τα ανθρωπινα εντόσθια. Γιατι ? Γιατι αν χαθεί ο ανθρωπος, γίνεται απληστος και αλαζονας και κουτός πολύ. Νομιζει πως η δυναμη βρισκεται στα πολλά και οχι στην μοναδα. Στη σχάση και οχι στην ενότητα. Στο ή το ένα ή το άλλο. Λές και τυφλωθηκε, δε βλέπει τη μεγαλη δασκάλα και μανα του, τη Φύση. Πόσο ταλαιπωριέται. Και επειτα να.. θα πρεπει να επιστρεψει, να γινει σαν εσενα: παιδι, για να ενθυμηθει και να ενώσει τα κομμάτια του. Να γίνει γόνιμος ξανα.. Καληνυχτα παιδι μου

ρ.

Την εστίαση σου έχεις τη δυνατότητα να την επιλέγεις. Που θα την στρέψεις. 

Σε κάτι που σε ωφελεί; Ή σε κάτι που σε γρατζουνά αλλά συνάμα και συνήθως είναι πιο οικείο; 

Οι νέοι τρόποι λειτουργίας, ύπαρξης και βαδίσματος είναι εκείνοι που οδηγούν στον γόνιμο προορισμό. Την πεπατημένη οδό της ασφάλειας του γνώριμου, όσες φορές και να την περπατήσεις, τυφλά θα βαδίζεις και αγκάθια θα γεμίζεις.
Χρειάζονται μάτια ανοιχτά, λόγος καθαρός και καλή σύνδεση με την καρδιά, για να πορευτείς σε καινούργιες θάλασσες και νέους δρόμους.

Εκεί έρχεται η αλλαγή. Η ανέλιξη.

Το παλιό δεν αλλάζει. Υπήρξε χρήσιμο ως βοηθός σου για κατανόηση καθε μη λειτουργικου και γέφυρακι μετάβασης στο ιαματικό καινούργιο. Έχεις την επιλογή να το περάσεις και την ευθύνη του να μείνεις πίσω.

Δικά σου και τα δυο. 

ρ.

Δε θα πω οτι δεν υπάρχει χρόνος για να μη σας το χαλάσω. Εν όψει της ημέρας λοιπόν, η (προς)ευχή μου για όλους μας  είναι: Να είμαστε ελεύθεροι! Ελεύθεροι από τον φόβο. Απο τον οποιοδήποτε φόβο φέρει ο καθένας μας, τροχοπέδη στην αγάπη και στις αρετές αυτής συμπεριλαμβανομένης φυσικά και της υγείας. Καταλαβαίνετε, οτι μιλώ για τους φόβους εκείνους που δημιουργούν εμπλοκές και οχι για την λειτουργική αίσθηση του φόβου που λειτουργεί προστατευτικά. (Προς)εύχομαι και παρακαλώ λοιπόν, για μετασχηματισμό του φόβου σε αγάπη και εμπιστοσύνη-την κόρη της. Όμως θέλει προσωπικη δουλεια με συνεπεια όλο αυτό.Γί´αυτό προς(εύχομαι) να εχουμε πολλη δύναμη, επιμονή και πίστη, όσοι επιλέξουμε να μπούμε σε αυτη τη διαδικασία αλλαγής. Γιατι αλλαγή ειναι. Και μόνο τότε υπάρχει (μετα)κίνηση άρα και χρόνος. Αντί αλλης μιας "καλής -στατικής -χρονιάς" λοιπόν, μας προς(ευχομαι): 

Καλό και τυχερό επαναπατρισμό στην ελευθερία για να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τα ανώτερα-ενδότερα γνήσια μας   ❤️🙏

«Όταν φοβάται ο άνθρωπος γίνεται σε ψυχή και σώμα αγρίμι.Δε μπορεί να αγαπηθεί, να αγαπήσει, να (ευ)ζήσει.Σκέψου  ένα άγρια κακοποιημένο σκυλάκι πόσο ανασφαλές και φοβισμένο νιώθει. Και τι είν´αυτό που σιγά- σιγά χρειάζεται για να εξημερωθεί; Πως θα το προσέγγιζες; Όλοι κάπου, κάπως, κάποτε, πιστεύω έχουμε υπάρξει σαν αυτο το σκυλάκι. Και λέω πιστεύω, γιατί την ψυχή μου ξεκουφαίνει ο θυμός απ´το ίδιο φοβισμένο γάβγισμα.»

Με αγάπη ρ.