Από την Ανατολή ως την Δύση του Ηλίου, ξύπνιοι ή κοιμισμένοι μετράμε.
Τι μετράμε?
Είναι τόσα πολλά που έχω χάσει το μέτρημα.
Ένα μέτρημα μέσα στο οποίο έχουμε χαθεί όλοι!
Καταρχάς, μανιωδώς και αυτιστικά μετραμε τον χρόνο.
Μετράμε κάθε δεύτερο του δευτερολέπτου.
Μετράμε τα λεπτά, την ώρα, τις ημέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια..
Είναι συγκλονιστικό!
Μετράμε ένα εγγυημένο άπειρο που από μόνοι μας επινοήσαμε, το τεμαχίσαμε και το βαφτίσαμε.
Δευτέρα,Τρίτη,Τετάρτη.. Ένα, δυο,τρία..
Γιατί τι είναι ο χρόνος?
Ποιος ορίζει αν η ώρα είναι 5:00 , 6:00 και γιατί να μην είναι 50:00?
Δεν παρανοώ, απλώς αναρωτιέμαι γιατί μετράμε νούμερα και χτύπους ρολογιών αντί να μετράμε και να εκτιμάμε τους χτύπους της καρδίας μας.
Είναι κι αυτοί άπειροι μα όχι εγγυημένοι..
Γιατί δεν μετράμε αυτούς τους χτύπους?
Γιατί δεν ζούμε την ώρα που εκείνοι ορίζουν?
Την ώρα που λέγεται : Τωρα!
Το παρών που υπάρχουμε, που είμαστε ζωντανοί.
Έχουμε παγώσει τον ´´χρόνο´´ μέσα μας για να μετράμε πλασματικούς χρόνους και αριθμούς,
Για να μετράμε ψευδαισθήσεις.
Για να μετράμε τα χρήματα:
Από πολύ μικρούλα με θυμάμαι να σκέφτομαι:
Τα χρήματα είναι ένα μέσω συναλλαγής.
Ένας τρόπος συνεννόησης που επινοήσαμε εμείς οι ίδιοι, οι Άνθρωποι!
Εμείς τα φτιάξαμε, εμείς τους δώσαμε άξια.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε Εμείς και αυτοί που θα τους την πάρουμε πίσω;
Κάθε φόρα που σκεφτόμουν τι μας συμβαίνει, η απάντηση ερχόταν και έρχεται στα μάτια μου με μια εικόνα:
Πολλά μικρά παιδάκια, σε ένα πάρτι αρχίζουν με γέλια και χάρες να παίζουν το γνωστό επιτραπέζιο μονοπολη.
Ζαριά με την ζαριά, τα παιδάκια σκληραινουν, αγριευουν, δεν είναι πια παιδιά δεν είναι καν άνθρωποι και το παιχνίδι δεν είναι πια παιχνίδι.
Δεν είναι παιχνίδι όταν η ζωή σπέρνει θάνατο.
Τα ´´παιδάκια´´ έγιναν αδίστακτα βαμπίρ που διψούν για χρήμα καμωμένο από αίμα.
Τι αστείο..
Σκοτωθήκαμε παίζοντας μονόπολη..
Μετρώντας ζαριές και νούμερα.
Νούμερα να χουμε να μετράμε!
Τι άλλο μετράμε?
Μετράμε το βάρος μας.
Φυσικά το σωματικό μας εννοείται..
Πασχίζουμε με γυμναστήρια και δίαιτες να κάνουμε σφριγηλό και αδύνατο κορμί για να είμαστε εντός των κοινωνικών προτύπων και όλα αυτά…
την ώρα που η ψυχή μας, παχύσαρκη, σαν υπέρβαρο κύτος αγκομαχά, από το λίπος του πόνου και της θλίψης ενώ το πνευματικό τριτοκοσμικό μας κορμί, λιμοκτονεί από την ασιτία .
Είναι και άλλα πολλά που μετράμε όμως, σταματώ εδώ, γιατί όπως λέει και η μάμα μου:
''Μετά από ένα σημείο τα κείμενα σου φλερτάρουν με τις διαστάσεις βιβλίου..
Οπότε βάζω τρεις τελείες εδώ, για να αφήσω και κάτι για το βιβλίο ;)
´´Μια μονόπολη η ζωή μας,ένα παιχνίδι ήτανε που έγκλημα έγινε στα φονικά μας χεριά.
Δώσαμε άξια στα νούμερα και χάσαμε την δική μας.
Βιάζουμε την ψυχή μας, για λίγα χρήματα..άψυχα χαρτιά''
Άρχισε αστέρια να μετράς.
Κι αυτά άπειρα είναι, μα κάλλιο να μετράς το φως παρά το σκοτάδι.
Την απεραντοσύνη να απολαμβάνεις, βρίσκεται παντού μα κυρίως μέσα σου.
Με αμέτρητη αγάπη
ρ.
