Χαθήκαμε στο μέτρημα

Από την Ανατολή ως την Δύση του Ηλίου, ξύπνιοι ή κοιμισμένοι μετράμε.

Τι μετράμε?
Είναι τόσα πολλά που έχω χάσει το μέτρημα.
Ένα μέτρημα μέσα στο οποίο έχουμε χαθεί όλοι!

Καταρχάς, μανιωδώς και αυτιστικά μετραμε τον χρόνο.
Μετράμε κάθε δεύτερο του δευτερολέπτου.
Μετράμε τα λεπτά, την ώρα, τις ημέρες, τις εβδομάδες, τους μήνες, τα χρόνια..
Είναι συγκλονιστικό!
Μετράμε ένα εγγυημένο άπειρο που από μόνοι μας επινοήσαμε, το τεμαχίσαμε και  το βαφτίσαμε.
Δευτέρα,Τρίτη,Τετάρτη.. Ένα, δυο,τρία..
Γιατί τι είναι ο χρόνος?
Ποιος ορίζει αν η ώρα είναι 5:00 , 6:00 και γιατί να μην είναι 50:00?

Δεν παρανοώ, απλώς αναρωτιέμαι γιατί μετράμε νούμερα και χτύπους ρολογιών αντί να μετράμε και να εκτιμάμε τους χτύπους της καρδίας μας.
Είναι κι αυτοί άπειροι μα όχι εγγυημένοι..
Γιατί δεν μετράμε αυτούς τους χτύπους?
Γιατί δεν ζούμε την ώρα που εκείνοι ορίζουν?
Την ώρα που λέγεται : Τωρα!
Το  παρών που υπάρχουμε, που είμαστε ζωντανοί.

Έχουμε παγώσει τον ´´χρόνο´´ μέσα μας για να μετράμε πλασματικούς χρόνους και αριθμούς,
Για να μετράμε ψευδαισθήσεις.

Για να μετράμε τα χρήματα:

Από πολύ μικρούλα με θυμάμαι να σκέφτομαι:
Τα χρήματα είναι ένα μέσω συναλλαγής.
Ένας τρόπος συνεννόησης που επινοήσαμε εμείς οι ίδιοι, οι Άνθρωποι!
Εμείς τα φτιάξαμε, εμείς τους δώσαμε άξια.
Ποτέ δεν κατάλαβα, γιατί δεν μπορούμε να είμαστε Εμείς και αυτοί που θα τους την πάρουμε πίσω;

Κάθε φόρα που σκεφτόμουν τι μας συμβαίνει, η απάντηση ερχόταν και έρχεται στα μάτια μου με μια εικόνα:

Πολλά μικρά παιδάκια, σε ένα πάρτι αρχίζουν με γέλια και χάρες να παίζουν το γνωστό επιτραπέζιο μονοπολη.
Ζαριά με την ζαριά, τα παιδάκια σκληραινουν, αγριευουν, δεν είναι πια παιδιά δεν είναι καν άνθρωποι και το παιχνίδι δεν είναι πια παιχνίδι.
Δεν είναι παιχνίδι όταν η ζωή σπέρνει θάνατο.
Τα ´´παιδάκια´´ έγιναν αδίστακτα βαμπίρ που διψούν για χρήμα καμωμένο από αίμα.
Τι αστείο..
Σκοτωθήκαμε παίζοντας μονόπολη..
Μετρώντας ζαριές και νούμερα.

Νούμερα να χουμε να μετράμε!

Τι άλλο μετράμε?
Μετράμε το βάρος μας.
Φυσικά το σωματικό μας εννοείται..
Πασχίζουμε με γυμναστήρια και δίαιτες να κάνουμε σφριγηλό και αδύνατο κορμί για να είμαστε εντός των  κοινωνικών προτύπων και όλα αυτά… 
την ώρα που η ψυχή μας, παχύσαρκη, σαν υπέρβαρο κύτος αγκομαχά, από το λίπος του πόνου και της θλίψης ενώ το πνευματικό τριτοκοσμικό μας κορμί, λιμοκτονεί από την ασιτία .


Είναι και άλλα πολλά που μετράμε όμως, σταματώ εδώ, γιατί όπως λέει και η μάμα μου: 
''Μετά από ένα σημείο τα κείμενα σου φλερτάρουν με τις διαστάσεις βιβλίου..
Οπότε βάζω τρεις τελείες εδώ, για να αφήσω και κάτι για το βιβλίο ;)

´´Μια μονόπολη η ζωή μας,ένα παιχνίδι ήτανε που έγκλημα έγινε στα φονικά μας χεριά.
  Δώσαμε άξια στα νούμερα και χάσαμε την δική μας.
  Βιάζουμε την ψυχή μας, για λίγα χρήματα..άψυχα χαρτιά''
   
  Άρχισε αστέρια να μετράς.
  Κι αυτά άπειρα είναι, μα κάλλιο να μετράς το φως παρά το σκοτάδι.

Την απεραντοσύνη να απολαμβάνεις, βρίσκεται παντού μα κυρίως μέσα σου.


Με αμέτρητη αγάπη
ρ.

Πρόταση Βιβλίου: ΄΄Επιστροφή στο Φως''

Κάθε του σελίδα, μια δέσμη φωτός.

Όλες μαζί φέγγουν, για να ελαφρύνουν τα βλέφαρα της ψυχής και να την οδηγήσουν στην ανάνηψη.

Δεν πρόκειται για μια αληθινή ιστορία..πρόκειται για πολλές αληθινές  ιστορικές πραγματικότητες μιας ξεχωριστής αλήθειας. 

Μιας αλήθειας τόσο ξεχωριστής και συνάμα τόσο κοινής για όλους μας.

Το προτείνω μέσα από την καρδιά μου και εύχομαι:

Καλό και φωτεινό επαναπατρισμό σε όσους το επιλέξουν.

με πολλή αγάπη 

ρ.

Περιγραφή του Βιβλίου:
Για ποιο λόγο βρισκόμαστε στη γη?; 

Από που προερχόμαστε; 

Που βρίσκεται η πατρίδα μας;

Η κάθε ψυχή έρχεται στη γη για τιμωρία, ως αμαρτωλή και εξόριστη, ή αυτό βολεύει κάποιους;

Ποιος είναι ο λόγος που δεν θυμόμαστε τίποτα;

Είμαστε μόνοι μας, αβοήθητοι και ξεχασμένοι, ή δίπλα μας στέκεται ο ανώτερος πεμπτοδιαστατικός εαυτός μας που συνεχώς μας στηρίζει;

Ερωτήματα, ερωτήματα, ερωτήματα.........

Το περιεχόμενό του βιβλίου αυτού, είναι αποτέλεσμα ανώτερης επικοινωνίας με δασκάλους από την Πέμπτη Διάσταση καθώς και διασταύρωσης και μακροχρόνιας μελέτης και ανάλυσης γνωστών και άγνωστων συγγραφέων, μελετητών, ερευνητών, δασκάλων, μυστών. 
Με μυθιστορηματικό τρόπο, παρουσιάζεται η ζωή των ψυχών στην πέμπτη διάσταση, στην αληθινή τους πατρίδα και κατόπιν τα πως και τα γιατί της έναρξης ενσαρκώσεων τον πεμπτοδιαστατικών ψυχών στα γήινα πεδία, καθώς και την πορεία τους σε αυτά μέχρι και σήμερα.....

Περίληψη του Βιβλίου:
Στο μαγικό κόσμο της πέμπτης διάστασης για πρώτη φορά αποφασίστηκε, πριν από πενήντα χιλιάδες χρόνια, η ενσάρκωση των ψυχών στη γη. Οι ψυχές φόρεσαν το πέπλο της λήθης, για να ανακαλύψουν ξανά την αληθινή τους φύση και το πνεύμα τους, και νικητές, να επιστρέψουν στα φωτεινά πεδία της πατρίδας τους. Από κει θα συνέχιζαν την πνευματική τους εξέλιξη μέχρι τη Θεϊκή Πηγή τους.

Έτσι, και η Ναΐδα ξεκίνησε το ταξίδι της στο χωροχρόνο του δυσκολότερου πνευματικού σχολείου, τη γη. 
Οι πρώτες ενσαρκώσεις ήταν δύσκολες για όλους, αφού εγκλωβίστηκαν σε πρωτόγονα σώματα. Αργότερα, όταν το ανθρώπινο είδος άρχισε να εξελίσσεται, οι ψυχές μπόρεσαν να εκφράσουν όλο το μεγαλειώδες θεϊκό τους δυναμικό. 

Ξαφνικά, όλα ανατράπηκαν, μέσω μιας ύπουλης και γενικευμένης μετάλλαξης. Η Ναΐδα υπήρξε κι αυτή θύμα της. Οι ψυχές αποκόπηκαν από την Πηγή τους και από τη δόνηση της αγάπης Της. Η επιστροφή στο φως έγινε άπιαστο όνειρο. Σκοτάδι τύλιξε τη γη.

Πως θα χειριστεί την κατάσταση η Ναΐδα μαζί με τις άλλες ενσαρκωμένες ψυχές, στην αυγή πλέον του 21ου αιώνα;

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΑΝΟΜΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ ΒΙΚΤΩΡΙΑ,

 ΙΚΑΡΟΥ 32, ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ, ΑΦΜ;067391535,

Β΄΄ΔΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ, 

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ 2810 222782, 6937284847.

Facebook: https://www.facebook.com/pages/%CE%95%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%86%CE%AE-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%A6%CF%89%CF%82/477276725627672?fref=ts

https://www.facebook.com/vicky.stamouli.1?fref=ts

Αφιερωμένο στις πολυαγαπημένες μου Λειλα και Ναιδα ..  :)

Με μια χούφτα χρώματα να μουτζουρώνουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον!

Τον Ιούλιο που μας πέρασε, πήγα και πήρα μπλοκ, μαρκαδόρους και ξυλομπογιές.
Όλα τα χρώματά!
Τα χάζευα με τις ώρες!
Η πωλήτρια με ρώτησε αν είναι για το παιδάκι μου και της απάντησα με ενθουσιασμό πως ΝΑΙ είναι!

Από τότε, κάθε ημέρα ενθαρρύνω αυτό το παιδάκι να τα πάρει στα χεράκια του για να ξεκολλήσει απ τον καμβά της ψυχής του το ξεθωριασμένο σκίτσο του θλιμμένου καλλιτέχνη.
Του θλιμμένου και μοναχικού αυτού καλλιτέχνη, που χρόνια στέκει μέσα Μου πάσχοντας από αγκύλωση, υπομένοντας αγόγγυστα τους πόνους της ψυχικής του δυσκαμψίας.
Αυτό το παιδάκι ξέρω, πως κάποια μέρα θα τον θεραπεύσει.
Και.. είναι το μοναδικό πλάσμα που μπορεί να τον θεραπεύσει!
Θα τον θεραπεύσει, δίνοντας  του το φιλί της ζωής, με μια χούφτα μπογιές και αγάπη και κείνος πια..πάνω στο λευκό χαρτί  θα φέρνει σβούρες χρωματιστές, γλεντοκοπώντας την ανάσταση του, απολαμβάνοντας την ανεμελιά της παιδικότητας και την πληρότητα της δημιουργίας.

Έχε στο σπίτι σου λίγες μπογιές και ένα λευκό μπλοκ, φυλαγμένα σε ένα συρτάρι

Σαν φέξει της αναγέννησης η πρώτη αχτίδα..τον καλλιτέχνη σου να βγάλεις απ'το πατάρι.

Με μια χούφτα χρώματα να μουτζουρώνουμε τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον!
ρ.

Με αυτήν την μουτζουρίτσα, αποχαιρέτισα στις 12 Ιουλίου 2013, τους αγαπημένους μου όταν έφυγα από το επαγγελματικό μου σπίτι.

Ολοι μαζι σ'εναν ουρανο αγαπης!

Όλοι μαζί σ'εναν ουρανό αγάπης!

Με ήλιο, βροχή,κεραυνούς,αστραπές,ουράνιο τόξο..!

Όλα στη φύση μας είναι και όλα την ομορφιά τους έχουν,την μαγεία τους.. 

Φτάνει να΄μαστε όλοι μαζί..σ´εναν ουρανό ΑΓΑΠΗΣ! 

Καλημέρα συννεφάκια μου γλυκά! 

Με πολλή αγάπη

ρ.

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει..ας είμαστε αληθινοί για να την κρατάμεπαιδική!

''Μπορώ να σου πω όσα ψέμματα ΄΄θέλεις΄΄.

Όμως δε θα με πιστέψεις..

Γιατί στα ψέμματα εγώ δεν είμαι καλή και εσύ θα με καταλάβεις.

Μπορώ να σου πω όσα ΄΄επιθυμείς΄΄ να ακούσεις.

'Όμως αν σου τα δείξω, δε θα καταφέρω να σε πείσω.

Θα αποτύχω, γιατί ούτε και καλή ηθοποιός είμαι.. 

Εσύ θα με πάρεις με τις ντομάτες και έμενα αυτό το κόκκινο δε μου πάει.

Με κάνει να  φαίνομαι πολύ γελοία!

Ξέρω πως η αλήθεια μου ίσως σε φοβίσει.. 

Ξέρω πως όσα αισθάνομαι ίσως σε τρομάξουν..

Κουράστηκα όμως..

Κουράστηκα να μην είμαι όσα νιώθω.

Με στενεύουν τα ξένα ρούχα και βασικά γουστάρω να είμαι γυμνή, ξυπόλυτη και ελεύθερη.

Η ψυχή μου άλλη αποκριά δεν την αντέχει..

Και να σου πω και κάτι?

Αν συνεχίζουμε να παίζουμε τα ψέμματα, σαν παιδάκι εγώ, όλο θα σου κρατώ μούτρα..

εσύ όλο θα απορείς, θα με λες τρελή.. και μετά πάλι θα σου γελώ ενώ μέσα μου θα πονώ.

Αν παίξουμε  την αλήθεια.. ή θα σμίξουμε αρμονικά σ´ενα τέλειο ένα ή θα προχωρήσουμε ξέχωρα,δυό όμορφα μαζί.. 

σίγουρα όμως δεν θα πληγωθούμε ποτέ ξανά και όλα θα ναι ξεκούραστα και καθαρά.

Μπορείς αν θέλεις να διαλέξεις και να μου πεις τι προτιμάς.. ΄΄

Δεν υπάρχει λόγος να χάνουμε χρόνο παίζοντας ρόλους που μόνο φόβους εξυπηρετούν..

Φόβους μην πληγώσουμε, φόβους μην πληγωθούμε.. 

Θα πληγωθούμε μόνο αν εμείς το επιτρέψουμε και θα πληγώσουμε μόνο εφόσον ο άλλος το επιτρέψει για τον εαυτό του.

Η αυτοπροστασία είναι ευθύνη προσωπική, ας μη γελιόμαστε.

Η αλήθεια δεν μπορεί ποτέ να πληγώσει..παρά μόνο όταν ακολουθήσει μετά από κάποιο ψέμα, από πολλά ψέμματα..

Ας είμαστε γνήσιοι και αληθινοί  ο ένας προς τον άλλον πριν ακόμα συναντηθούν τα βλέμματα μας.

Είτε σύντροφοι είμαστε, είτε οικογένεια, είτε φίλοι, είτε εραστές, είτε γνωστοί, είτε άγνωστοι.. ας είμαστε αληθινοί!

Γιατί με την αλήθεια:

Εμείς οι δυο, από εραστές μπορούμε να γίνουμε σύντροφοι.. ή  δυο καλοί φίλοι.

Εμείς οι δυο, από φίλοι μπορούμε να γίνουμε αδέλφια..ή απλά μια ευχάριστη παρέα,

Εμείς που μόλις γνωριστήκαμε, μπορούμε να γίνουμε πολλά.. ή λίγα αλλά μόνο καλά μπορεί να είναι,

Εμείς που είμαστε άγνωστοι, μπορεί να γνωριστούμε και να έρθουμε κοντά.

Εμείς που είμαστε αληθινοί..δε μπορεί παρά..σίγουρα η σχέση μας να είναι όμορφη και υγιή.

Δεν ταιριάζουμε όλοι με όλους, αυτό είναι βέβαιο όμως αυτό που

πιστεύω και κυρίως γνωρίζω, είναι πως δεν σκουντουφλάμε τυχαία ο ένας πάνω στον άλλον.

Δεν χρειάζεται να βάζουμε ετικέτες σε κάθε γνωριμία.. λες και είμαστε μαρμελάδες.

Πολλή αλήθεια χρειάζεται και να έχουμε την καρδιά μας ανοιχτή για να είμαστε σε θέση να ανταλλάσσουμε τα πολύτιμα μηνύματα που έχει ο ένας για τον άλλον.

Αυτή είναι η ουσία και το μεγαλείο των σχέσεων.. τα μηνύματα που οδηγούν στην εξέλιξη μας.

Αν συνεχίζουμε να παίζουμε τα ψέμματα, σαν παιδάκι εγώ, όλο θα σου κρατώ μούτρα..

εσύ όλο θα απορείς, θα με λες τρελή.. και μετά πάλι θα σου γελώ ενώ μέσα μου θα πονώ.

Αν παίξουμε  την αλήθεια.. ή θα σμίξουμε αρμονικά σ´ενα τέλειο ένα ή θα προχωρήσουμε ξέχωρα, δυό όμορφα μαζί.. 

σίγουρα όμως δεν θα πληγωθούμε ποτέ ξανά και όλα θα ναι ξεκούραστα και καθαρά.

Μπορείς αν θέλεις να διαλέξεις και να μου πεις τι προτιμάς.. ΄΄

Αλλά πριν καν μου  απαντήσεις, θα είμαι μαζί σου ειλικρινής και θα σου πω πως

στην περίπτωση  που επιλέξεις το πρώτο παιχνίδι, θα χρειαστεί να βρεις  άλλον συμπαίχτη, γιατί εμένα το δεύτερο πλέον.. είναι αυτό που μου πάει περισσότερο  :)

Και επειδή η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει..
ας είμαστε αληθινοί για να την κρατάμε παιδική, να διασκεδάζει μόνον!

Με πολλή αγάπη

ρ.

Η αγάπη είναι παντού

Η αγάπη είναι παντού.. το λευκό είναι παντού.
Μα το λευκό μαυρίζει..απ'τον φόβο.
Έναν λεκέ που εύκολα καθαρίζει, αν σηκώσεις το βλέμμα σου και κοιτάξεις αλλού.
Γιατί η αγάπη..είναι παντού! 


Μια φτυαριά αγάπης
Ρίκα

Το tango αυτών των Χριστουγέννων

Αγαπημένοι μου, 

Όμορφο και γλυκό μήνα για όλους μας!

Εύχομαι  να έχουμε αλλά και να φροντίζουμε πολύ την υγεία μας  σε ψυχή και σώμα !!!

Τόνους χαράς και ερωτά, πολύ πολύ πάθος, παιδικότητα, να αγκαλιαζόμαστε σφικτά και ζεστά, να δίνουμε- να παίρνουμε γλυκά φιλιά, καυτά φιλιά όπου κι αν επιθυμεί ο καθένας και να θυμόμαστε πάντα να συμπεριφερόμαστε με κατανόηση και μπόλικο σεβασμό ο ένας προς τον άλλον!

Μου αρέσει να εύχομαι πολύ.. 

Με τα καλό μήνα όμως ζήτω ο Δεκέμβρης και κουκουρούκου νίτζα, να με συγχωρέσετε αλλά δεν κάνουμε δουλειά. :)

Αυτό που κάνουμε και σημειώνει και εξαιρετική επιτυχία είναι να πηγαίνει σκατά ο μήνας και να περιμένουμε να έρθει ο επόμενος για να πούμε και πάλι καλό μήνα κοκ όπως άλλωστε κάνουμε και με τα καλημέρα και τα καληνύχτα, δίχως να κάνουμε τίποτα για να είναι καλά.

Θαρρώ πως χουμε γίνει λίγο σαν τρισδιάστατες ευχητήριες κάρτες που μιλάνε..

Λοιπόν!

Φέτος τον Δεκέμβρη προτείνω να ξεχυθούμε όλοι στους δρόμους και να χορέψουμε!

Να χορέψουμε με πάθος  δίχως φόβους και περιορισμούς,ένα tango  σπατάλης!

Να κλείσουμε απαλά τα μάτια και να χορεύουμε σαν να μην υπάρχει αύριο!

Και κυρίως...σαν να μην υπήρχε χτες!

Είμαστε πάμπλουτοι φιλαράκια μου!

Πρέπει, έφτασε η ώρα να σπαταλήσουμε και να  σκορπίσουμε τα πλούτη μας.

Αν δεν το κάνουμε αμέσως τώρα.. θα σκάσουμε.

Γιατί όλος αυτός ο πλούτος ασφυκτιά μέσα μας.

Υποφέρει... και κάποια στιγμή ο χρυσός θα γίνει σκουριά και θα σαπίσουμε με το βλέμμα της απορίας ζωντανό ..

΄΄θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια.." Τ. Λειβαδίτης.

Και τόσα βαλσαμωμένα συναισθήματα .. θα μας σκοτώσουν!

Γι'αυτό  επιμένω.. 

Επιμένω να λικνιστούμε στους ρυθμούς της αφθονίας σπαταλώντας!

Πάμε να σπαταλήσουμε αλήθεια και αγάπη όλοι μαζί συντροφιά!

Σε ένα χορό δίχως ρούχα, ξυπόλητοι, χωρίς προσωπεία.

Να λάμψει η ομορφιά της φύσης μας.

Χορέψτε άφοβα αγαπημένοι μου..

Σπαταλήστε τα όλα!

Τα έχουμε σε αφθονία και δεν υπάρχει περίπτωση να μας τα φορολογήσει ούτε και να μας τα πάρει κάνεις, παρά μόνο εάν εμείς το επιτρέψουμε..

Μέσα από αυτόν τον χορό θα γλυκάνουμε και θα ζεστοκοπηθούμε εντός, εκτός για πάντα! 

Μέσα από ένα tango  ασύδοτης σπατάλης!

Ας σπαταλήσουμε την αγάπη και την αλήθεια μας για ένα υπέροχο μοίρασμα απλότητας, χαράς, γέλιου, γαλήνης..

Φιλάκια γλυκά και μια μεγάαααλη φτυαριά αγάπης από εμένα :)

Υγ: Το τραγούδι εξαιρετικά αφιερωμένο σε δυο πολυαγαπημένα μου πλάσματα..

       Ξέρουν αυτές ποιες είναι.. η μια από το βίντεο και οι δυο τους μαζί από το τραγούδι :)

Ρίκα

Πριν κρίνεις στάσου λίγο σε παρακαλώ..

Ποτέ δεν ξέρεις, έως ότου νιώσεις..

Πριν ασκήσουμε κριτική σε κάποιον, πριν  βιαστούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για αυτόν, αξίζει τον κόπο, να σταθούμε για 2 λεπτά κ να σκεφτούμε..
Να σκεφτούμε και να θυμηθούμε πως νιώθαμε εμείς και τι ήταν αυτό που συνέβαινε εντός μας, όταν είχαμε κάποια παρόμοια συμπεριφορά..

Αν βρούμε κάποια ομοιότητα..αμέσως ημερεύουμε.
Τότε είναι που μπαίνουμε στην κατανόηση, στην συμπόνια, γιατί πολύ απλά κάπως, κάπου, κάποτε είχαμε και εμείς φερθεί ανάλογα.
Τότε είναι που  αφήνουμε κάτω το σφυρί και η ταμπέλα της κριτικής πέφτει.



Αν πάλι δεν υπάρχει κάποια ταύτιση..αν δεν έχουμε φερθεί πότε τόσο ´´απαίσια´´ , ας νιώσουμε τυχεροί και  ευλογημένοι που δεν έχουμε βιώσει το μέγεθος του πόνου του ανθρώπου αυτού κ ας αποστασιοποιηθούμε δίνοντας του σιωπηλά την ευχή  να τόση  δύναμη μέσα του, αγάπη και στήριξη από τους γύρω του ώστε να βρει τη γαλήνη του και να γλυκάνει.

Αν αντικαταστήσουμε την κριτική, με ένα δυνατό κ ζεστό χειροκρότημα, με μια βαθιά ταπεινή υπόκλιση, ο ένας για τον άλλον τότε σας υπόσχομαι ότι ο κόσμος μας θα γίνει όμορφος! 

Εύχομαι όλα τα χαμόγελα να έχουν παρασκήνιο ευτυχία και χαρά και όχι  πόνο!

Με πολλή αγάπη 
Ρίκα

Με πολλή αγάπη και τιμή στον Θανάση Βέγγο και σε όλους σας.. ρ.

Για τις στιγμές που  χάνουμε την ανθρωπιά μας και ξεμακραίνουμε από την ουσία που ανασαίνουμε..

Από έναν γλυκύτατο και υπέροχο άνθρωπο που με το μεγαλείο της ψυχής του, την απλότητα και την παιδικότητα του, μοίραζε άπλετα το γέλιο και την χαρά σε όλους μας, ανιδιοτελώς..

Είχα την τύχη να τον συναντώ κάποια πρωινά στο δρόμο όταν ο μπαμπάς μου με πήγαινε στο νηπιαγωγείο.

Το παλαιό  κίτρινο γραφικό volkswagen που οδηγούσε πάντα σαν να χόρευε (κουνιότανε συνεχώς..η τραγιάσκα που φορούσε πήγαινε πέρα-δώθε..ήμουν σίγουρη πως τραγουδούσε) πλεύριζε αρκετές φορές το δικό μας αυτοκίνητο στα φανάρια στο Πεντάγωνο του Ψυχικού.

Ο μπαμπάς μου, τον λάτρευε και του χτυπούσε πάντοτε ρυθμικά την κόρνα, χαιρετώντας σαν να ναι κολλητάρι του. ''Γεια σου ρε Θανάση αδερφέ μου!!!!!!'', του φώναζε.
Κοίτα Ρικάκι μου, μου έλεγε: O Θανάσης..!
Πόσο χαιρόμουν κάθε φορά..

Ο Θανάσης ανταπέδιδε με κορναρίσματα που μαζί με εκείνα του μπαμπά μου, σχημάτιζαν μια μπιπ μπιπ συναυλία  ενώ όλοι νόμιζαν πως είχε ανάψει πράσινο.
Από τα βάθη της καρδιάς του και το ζεστό του χαμόγελο, έβγαινε δυνατά  η ευχή για μια  γλυκιά  καλημέρα, σηκώνοντας ψηλά το δεξί του χεράκι χαιρετώντας μας!

Αυτές οι καλημέρες θα μου μείνουν αξέχαστες.

Αυτές τις καλημέρες χρειαζόμαστε..

Αυτές τις καλημέρες να λέμε και να εννοούμε, κάθε πρωί που έχουμε την ευλογία να ανοίγουμε τα μάτια μας.

Έτσι να καλημερίζουμε καθημερινά πρώτα τον εαυτό μας και στη συνέχεια ο ένας τον άλλον.
Είτε τον γνωρίζουμε, είτε όχι. Δεν έχει καμία σημασία..
Είτε είμαστε ευδιάθετοι, είτε δεν είμαστε (να είμαστε 'όλοι ηθοποιοί μπορούμε..το έχουμε αποδείξει.Ας είμαστε λοιπόν  ΜΟΝΟ για το καλό!).Ούτε αυτό έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι ξυπνήσαμε και σήμερα.
Σημασία έχει, να είμαστε ουσιαστικά  ''ξύπνιοι'' ,αφυπνισμένοι, νιώθοντας τεράστια ευγνωμοσύνη που η καρδούλα μας και σήμερα χτυπά.

Ας ακούσουμε και ας σεβαστούμε την γλυκιά μελωδία του χτύπου της καρδιάς μας, φροντίζοντας να κρατάμε τον ρυθμό εκείνο που είναι φτιαγμένη για να είναι γαλήνια και ευτυχισμένη.
Αν δεν προσέξουμε και  ο ρυθμός ξεπεραστεί....τότε η καρδούλα δεν θα αντέξει.
Ο χτύπος θα γίνει άσθμα και μετά.. αφου κουραστεί, μια για πάντα θα σωπάσει..

Δεν χρειάζονται πολλά..
Το χαμόγελο και η ευχή να πηγαίνει καλά κάθε μας ημέρα, έχει την μεγαλύτερη δύναμη και αξία.
Μια αξία.. που δε θα φορολογηθεί ποτέ, γιατί πολύ απλά...είναι ανεκτίμητη.

Προτείνω να επιλέγουμε να βλέπουμε ταινίες του Θανάση όπως και άλλων φωτεινών ανθρώπων ώστε να γλυκαίνει η ψυχούλα μας.
Προτείνω να  αποζητούμε να βρισκόμαστε κοντά σε ανθρώπους με  τέτοιες ενέργειες και ποιότητες που μας βοηθούν να επιστρέψουμε σιγα-σιγα στο μικρό και ζεστό ''χωριουδάκι μας''
Αυτό της απλότητας, της αγάπης και του γέλιου.
Γιατί.. το γέλιο είναι ιαματικό και η αγάπη η μοναδική πηγή θρέψης μας..


Παρακάτω, ένα προφητικό μήνυμα από τον Θανάση για την Ελλάδα, μέσα από τον ρόλο του στην ταινία του Θ. Αγγελoπουλου το 1995, με τίτλο: ''Το Βλέμμα του Οδυσσέα''.

εκ μέρους του πρωΐνού ''παιδικού''' μου φίλου
με όλη μου την αγάπη 
ρ.

The music played..

     


Μίλα, άγγιξε, φίλα και αν θες να μείνεις στη σιωπή τότε γράψε.

Όμως Εκφράσου!
Τη στιγμή που το νιώθεις..όπως ακριβώς το νιώθεις. 
Καν' το τώρα που  στέκεται απέναντι σου..
Μη φοβάσαι για το αποτέλεσμα.
Η αξία βρίσκεται στα όσα αισθάνεσαι.
Το αποτέλεσμα? Θα είναι πάντα η αποδοχή!
Το πιο πολύτιμο δώρο προς τον εαυτό σου..η αποδοχή της ευαισθησίας, της παιδικότητας, της αμηχανίας, της τρυφερότητας,της αλήθειας σου.. η αποδοχή της μοναδικής σου ζωής.
Της πανέμορφης ζωής που βρίσκεται εντός σου.

Μίλα, άγγιξε, φίλα και αν θες να μείνεις στη σιωπή τότε γράψε.
Όμως Εκφράσου!
Καν' το τώρα που  στέκεται απέναντι σου....
Ισως  να το λαχταρά..
Ίσως να αισθάνεται το ίδιο..
Ίσως............................... νικήσουμε την μοναξιά!


Αν  θες να φωτογραφίσεις ένα πουλάκι πάνω σε ένα δέντρο και το σκέφτεσαι,
Αν δεν κάνεις κλικ αμέσως..το πουλάκι θα φύγει.
Αν κάποτε ξανάρθει η ΄΄πόζα΄΄ δε θα ναι ποτέ η ίδια με εκείνη που σε συνεπήρε την πρώτη φορά και τα ερωτηματικά για το πως θα ήταν η φωτογραφία θα γυρνούν πάντα φαντάσματα στα παγωμένα  από τον φόβο συναισθήματα σου..

Εμπνευσμένο ακούγοντας το παρακάτω αγαπημένο μου..

ρ.

The Music Played
Matt Monro

An angry silence lay where love had been
And in your eyes a look I'd never seen
If I had found the words you might have stayed
But as I turned to speak, the music played

As lovers danced their way around the floor
I sat and watched you walk towards the door
I heard a friend of yours suggest you stayed
And as you took his hand, the music played

Across the darkened room the fatal signs I saw
You'd been something more than friends before
While I was hurting you by clinging to my pride,
He had been waiting and I drove him to your side

I couldn't say the things I should have said
Refused to let my heart control my head
But I was made to see the price I paid
And as he held you close, the music played


And as I lost your love, the music played....

Στα παιδιά του ναι..

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και σε όλους όσους καπνίζουν άφιλτρα το ναι.

Τρία γράμματα στη σειρά χωρίς καν έναν τόνο, σχηματίζουν μια λέξη με τόση θετική ενέργεια η οποία όμως αν ειπωθεί από φόβο, το θετικό πρόσημο μετατρέπεται σε ένα οξύ αρνητικό το οποίο κάθε φορά έρχεται να σε δηλητηριάσει.

Μάλλον δεν έρχεται.
Εσύ ο ίδιος το προσκαλείς κερνώντας τον εαυτό σου δυσαρέσκεια και τον εκάστοτε αποδέκτη του, ικανοποίηση.
Εξάλλου, τίποτα δεν μας συμβαίνει από μόνο του παρά μόνο εάν εμείς το επιτρέψουμε να συμβεί.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό εάν αφήσουμε το σπίτι μας ορθάνοιχτο, κάποιος να κοπιάσει για να κλέψει τα ''πολύτιμα μας΄'.
Και είναι άδικο να κατηγορούμε αυτόν τον κάποιον όταν εμείς είμαστε εκείνοι που του έχουμε στείλει το ΄΄άτυπο'' προσκλητήριο.

Θεωρούμε φυσιολογικό και πρωταρχικής σημασίας να βάζουμε ακριβά συστήματα ασφαλείας,  προκειμένου να διασφαλίσουμε τα υλικά μας αγαθά -ενέργεια που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη- από την άλλη όμως φαντάζει σχήμα οξύμωρο και ειρωνικά τραγικό, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε  την τύχη της ψυχικής μας ανεκτίμητης περιουσίας, η οποία κείτεται ξέφραγη στο εσωτερικό μας χάος.

Και εκεί είναι που έρχεται ο τάδε και μας προσφωνεί υπερβολικούς που τα παίρνουμε όλα τόσο κατάκαρδα, αχάριστους γιατί έχουμε σπίτι, τηλεόραση, αυτοκίνητο,χέστρα κλπ και παρόλα αυτά έχουμε το θράσος να λέμε πως είμαστε δυστυχισμένοι.

Γιατί δεν μπορεί παρά δυστυχισμένος και άδειος  να νιώθεις όταν με τόση συνέπεια βάζεις βενζίνη στο αυτοκίνητο σου ενώ με την ίδια ακριβώς συνέπεια αδειάζεις το εσωτερικό σου καύσιμο, την ενέργεια σου, λέγοντας ναι σε ό,τι δεν σε εκφράζει, κάνοντας επιλογές που μόνο εσένα δεν εξυπηρετούν και έχουν απόρροια την ψυχική σου λειψυδρία.

Για χρόνια ήμουν παιδί του ναι, του δεν με πειράζει,του  ο,τι θέλετε κτλπ
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι από τη φύση μου είμαι πολύ δοτική, δημιούργησε την Χιροσίμα μέσα μου.

Και πάει κάπως έτσι..

Χρόνια είχα την πεποίθηση ότι το να πω όχι σε κάποιον, είναι ντροπή.
Στην σκέψη του και μόνο...γέμιζα τύψεις και ενοχές. 
Σήμερα γνωρίζω πως αυτή η ντροπή, η τύψη και η ενοχή ονομάζονται φόβος της απόρριψης.

Όσοι σε αγαπούν και αξίζουν να είναι κοντά σου, σέβονται κάθε σου ναι ή κάθε σου όχι που εκφράζει  κάθε θέλω ή δεν θέλω, κάθε μπορώ ή δεν μπορώ αντίστοιχα, που εκφράζει την αλήθεια και την σημασία κάθε σου ανάγκης.

Χρόνια και  όντας πάντα πολύ ευαίσθητη, δεν ήθελα να πω όχι σε κάποιον μην τυχόν και  τον στεναχωρήσω. Μη τον θυμώσω και μου μιλήσει απότομα. Μη μου την πει κοινως. Ε και? 
Σήμερα διαπιστώνω πως για κάθε τέτοιο όχι που δεν έλεγα, γεννιόταν ο πόνος από μια επιλογή που σε βάθος και πραγματικότητα στεναχωρούσε εμένα.

Να μαθαίνουμε να ρωτάμε πρώτα τους εαυτούς μας αν θέλουμε και εάν μπορούμε και τότε οι απαντήσεις μας να δίνονται με βασικό κριτήριο αυτό του αυτοσεβασμού και της αυτοπροστασίας.
Όλα πρέπει να περνάνε από το προσωπικό μας σουρωτήρι, το φίλτρο της ψυχής μας.Μόνο εκείνο έχει την αλάνθαστη γνώση-ιδιότητα, να αποβάλλει ο,τι βλαβερό και αποδυναμωτικό.

Στην αρχή, επειδή εμείς τα παιδιά του ναι δεν είμαστε συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο, θα μας βγει λίγο άτσαλα το να πούμε σε κάποιον όχι, όμως μετά ο τρόπος μαλακώνει και το απολαμβάνουμε.
Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν από την αλλαγή μας..ας τους ευχηθούμε καλό δρόμο.
Κάποιοι άλλοι θα νιώσουν υπερήφανοι για εμάς..ας τους πούμε πόσο ευλογημένοι νιώθουμε που είναι στη ζωή μας.

Ναι - Οχι, Μπορώ - Δεν μπορώ, Θέλω- Δεν θέλω κοκ, είναι φράσεις που πρέπει να εκφράζουν μόνο την αλήθεια της ψυχής μας.
Αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που θέλουμε ή πρέπει να δείχνουμε.
Η μοναδική για τον καθένα μας αλήθεια, το γνήσιο μας, δεν μπορεί ποτέ να είναι πρόστυχο, υποτιμητικό, βλαβερό.
Αν δεν την υπερασπιστούμε, δεν την προστατέψουμε, η αλήθεια θα χαθεί και εμείς θα ''ζούμε'' μια ζωή κάλπικη και ανιαρή, περιπλανώμενοι αναζητώντας την ευχαρίστηση από την επιβεβαίωση των άλλων.Υποχείρια αδύναμα θύματα. Και στη συνέχεια με μαθηματικη ακρίβεια θα γινουμε θύτες εναντι του εαυτου μας και των αλλων. Πόσες φορές έχεις πει ''Με αδίκησε'' η' έχεις νιώσει αδικημένος? Ποσες φορές έχεις αναλάβει την ευθύνη της ζωης σου και εχεις πει ''Επέτρεψα να συμβεί, λαμβάνοντας την ηθικη αυτουργια της αυτοχειριας μου?"

Μου εξηγεί κάποιος παρακαλώ, γιατί οι τοίχοι, τα διαχωριστικά, οι φράχτες και κάθε μορφής χωροταξικό όριο είναι εύλογο και αποδεκτό ενώ η προσωπική μας οριοθέτηση, η προστασία της ψυχής μας στο φινάλε-φινάλε, αποτελεί πάντα την εστία μιας λαίλαπας  παρεξηγήσεων?

Σε εκείνους που από όλα τα παραπάνω το μόνο που  έχουν να σου πουν είναι ότι είσαι παρτάκιας,
δανείζομαι για να τους απαντήσω τα παρακάτω λόγια του αγαπημένου Τσάρλι Τσάπλιν:

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Τις φορές που  οι αγαπημένοι  μου μου λένε οχι ή δεν μπορώ, παραληρώ απο χαρά!!!

Μια βραδιά είχα κλείσει ραντεβού με την παιδική μου φίλη στις 22:00, για να βγούμε και 21:30 με πήρε λέγοντας μου διστακτικά πως την πήρε ο ύπνος και  δεν έχει διάθεση να βγει καθώς ένιωθε κουρασμένη, επιθυμούσε να συνεχίσει τον ύπνο της και με ρώτησε αν με πειράζει να το ακυρώσουμε.
Ενθουσιάστηκα τόσο που αυτή τρόμαξε, γιατί νόμισε πως θύμωσα :)!
 (Είχα νιώσει άπειρες φορές σαν εκείνη και είχα συρθεί άπειρες φορές ερείπιο σε μέρη μακριά από το κρεβάτι μου)
Φυσικά κοριτσάκι μου της είπα να καθίσεις να ξεκουραστείς!!
Μου άρεσε τόσο που  άκουσε την ανάγκη της και την μοιράστηκε μαζί μου (γιατί αυτό είναι το μεγαλείο ), της ευχήθηκα καλή ξεκούραση και βγήκα μιας και είχα΄ήδη ετοιμαστεί, βόλτα στην γειτονιά για ένα ποτό με τον εαυτό μου.

 Χαίρομαι σαν παιδάκι και νιώθω τόση μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια και θαυμασμό για όσους έχουν το σθένος να εκφράζουν την αλήθεια τους μην κάνοντας κάτι παρά τη θέληση τους.Να τονίσω οτι τους εκτιμώ ιδιαιτέρως!
Όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, Όταν αγαπώ και σέβομαι και εγώ τον δικό μου, τότε η μεταξύ μας σχέση μόνο από υγεία μπορεί να σφύζει, γιατί αν δεν έχουμε κάτι εντός μας πως θα το μοιραστούμε?
Πως θα μπορέσουμε να μοιραστούμε αγάπη, σεβασμό,εκτίμηση?
Πως θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να ενσυναισθανθούμε και να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν έχουμε μάθει να τα προσφέρουμε πρώτα εντός μας?Με ποια γνώση?Με ποια όρεξη?Με ποιο απόθεμα ενέργειας?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για τις στιγμές που διστάζουμε να οριοθετηθούμε, γιατί κάτι μας μπλοκάρει:

Πριν φοβηθείς να πεις όχι , θυμήσου πόσα είναι τα όχι που ήχησαν στα δικά σου αυτιά.
Οχι που είπες Vs Oχι που άκουσες.
Πόσο είναι το σκόρ?

Την στιγμή εκείνη που καλείσαι να απαντήσεις ένα ναι ή ένα όχι, πάρε το χρόνο σου!Δοκίμασε να φέρεις στο μυαλό σου το συναίσθημα που είχες  την τελευταία φορά που έκανες ή είπες κάτι που δεν το ήθελες πραγματικά.Κάτι που πρόδωσε τα θέλω σου, φιμώνοντας τις ανάγκες σου, παραβιάζοντας την υπέροχη διαφορετικότητα σου. Και μην αυταπατάσαι! Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα κανενος άλλου ενήλικα, πλεον των δικων σου. Έκαστος τη Ζωη του την διαχειρίζεται όπως θέλει και μπορεί. Και αν κατι δε παει καλά, οφείλει να το αλλάξει πιστεύοντας στη δύναμη του και ζητωντας μεσω δικου  του σχεδιου δρασης, να λάβει αυτό επιθυμει και του αξίζει. Οι παθογενείς σχεσιακές λούπες εξάρτισης και ταύτισης απομυζουν ενεργειακα τους ανθρωπους. Και εδω θελει επιμελέστερη προσοχη σε οποιον εχει θέματα φόβου και οριοθετησης. Και αυτό εξαλλου ειναι και το μάθημα. Έλκονται απο τη ''μυρωδια'' που αναβλύζεις.. Λοιπον? Τι εχεις κάνει ωστε να τελειώνεις  με αυτή την πλάνη? Η΄τι σκέφτεσαι να κάνεις? ΕΣΥ! Γιατι δε σου φταιει άλλος κανεις!

Η ζωή είναι μια σειρά στιγμών οι οποίες αν θα είναι καλές ή άσχημες καθορίζονται από τις επιλογές μας.
Η ζωή είναι οι  επιλογές μας.
Όσα βιώνουμε, είναι οι επιλογές μας.
Ο,τι σκεφτόμαστε προέρχεται από τις επιλογές μας.
Το τώρα μας είναι ο απόγονος των επιλογών μας.
Το μετά είναι αβέβαιο και άγνωστο..

Σε λίγο κλείνω τα 34.
34 παρά τέταρτο χρόνια επιλογών και οι αληθινά δικές μου επιλογές,οι συνειδητές...
εκείνες που πηγάζουν από την ψυχή μου  και είναι η  αλήθεια αυτής, σήμερα ίσα που κοντεύουν να καλύψουν σε αριθμό όλα τα δάκτυλα των χεριών μου..

Οι δικές σας αλήθεια......... πόσες είναι?

Δεν έχει σημασία..

Σημασία έχει ότι από δω και πέρα εύχομαι και είμαι βέβαιη πως θα χάσουμε το μέτρημα για να μείνουμε στο να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τις όμορφες στιγμές των συνειδητών μας πλέον εκ βαθέων ψυχής επιλογών.

Καλή αρχή και πολλή δύναμη  :)

με αγάπη
ρ.

Just the way you are

Σήμερα, στην πρωΐνή μου βόλτα στο youtube, το χέρι μου άγγιξε τυχαία το παρακάτω βίντεο και εκεί η βόλτα μου σταμάτησε.
Στάθηκα έκπληκτη να κοιτάζω αυτό το πανέμορφο πλάσμα.
Η ταπεινότητα με την οποία  η  κρυστάλλινη αυτή φωνή πηγάζει από τα βάθη της ψυχής της, γαλήνεψε την δική μου, μάγεψε  τα αυτιά μου..

Στο βίντεο πρέπει να είναι 11 χρονών.
Σήμερα είναι 15 και μόλις απέκτησε μια μεγάλη θαυμάστρια.
Την θαυμάζω για το σθένος της να πιστέψει και ακολουθήσει το όνειρο της, ώστε τώρα να ζει  και να απολαμβάνει το δικό της παραμύθι. 
Η γλυκύτητα και ηρεμία του προσώπου της καθρεφτίζει την  ευτυχία,το πάθος και την αγάπη σε αυτό που κάνει, σε αυτό που εκείνη μοναδικά Είναι!
Η μεγαλειότητα της μικρούλας Maddi, για εμένα είναι ένας αγγελιαφόρος αισιοδοξίας που μεταφέρει σε εμάς τους μεγάλους το μήνυμα που λέει:
Πως όλοι, ανεξαρτήτως ηλικίας είμαστε το ίδιο μικροί και χαρισματικοί ο καθένας με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Η στιγμή εκείνη που θα δώσουμε πνοή στα χαρίσματα μας είναι πάντα νωρίς και στην ώρα της και είναι η στιγμή εκείνη που θα ζούμε πραγματικά!!

Υποκλίνομαι με συγκίνηση και υπερηφάνεια στην γλυκιά Maddi Jane και εύχομαι όλοι  να ξυπνάμε την Maddi που κοιμάται μέσα μας!

Με Αφιερώνω τους στοίχους του τραγουδιού-μηνύματος της Maddi σε όλα τα πλάσματα του κόσμου..

Είναι τόσο
λυπηρό να μην βλέπεις ότι βλέπω
Και κάθε φορά να με ρωτάς : "Φαίνομαι εντάξει;"

Ξέρεις..
Ποτέ δεν σου είπα να αλλάξεις
αν το τέλειο είναι αυτό που αναζητάς
τότε μείνε η ίδια
Μην κάνεις καν τον κόπο να ρωτήσεις αν φαίνεσαι εντάξει
γιατί ξέρεις θα πω:
Όταν βλέπω το πρόσωπό σου
δεν υπάρχει ένα πράγμα που θα άλλαζα
επειδή είσαι καταπληκτική
Όπως ακριβώς είσαι
και όταν χαμογελάς
Όλος ο κόσμος σταματάει και παγώνει για λίγο
επειδή είσαι καταπληκτική
Όπως ακριβώς είσαι!

Με αγάπη
ρ.

Όνειρα γλυκά. Όνειρα δικά ΣΟΥ!

Εφιάλτης: Όταν το όνειρο που ακολουθούμε δεν είναι το δικό μας.

Οι εφιάλτες θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν ότι τα όνειρα μας, είναι εδώ και μας περιμένουν στωικά για να τους δώσουμε ψυχή και αυτά σ'εμάς ΖΩΗ!







Να μην σταματάμε λεπτό να ονειρευόμαστε, να μην σταματάμε δευτερόλεπτο να ακολουθούμε τα όνειρα μας..

Στην διαδρομή αυτή η ψυχή χαμογελά και στον προορισμό της  είναι ευτυχισμένη!

Inner Strength

''Μέσα σου κρύβεται μια τεράστια δύναμη΄΄

Μια φράση που ακούμε όλοι πολύ συχνά.

Την ακούσει από τους αγαπημένους και εκλεκτούς μου τις φορές εκείνες και καθόλου λίγες που ήμουν εγκλωβισμένη, θύμα της ψυχικής μου κατολίσθησης

Θύμωνα, καθώς αυτή η δύναμη ήταν για εμένα μόνο μια λέξη.

Μια λέξη με έννοια τόσο δυνατή.

Μια λέξη με χρεία τόσο αδύναμη.

Σαν βρέφος που σπαράζει,  περιμένοντας την μανούλα του να το πάρει στην αγκαλιά της, έτσι περίμενα κι εγώ αυτή η κρυμμένη δύναμη να εμφανιστεί και να με βγάλει από το κελί της απογοήτευσης.

Να με κρύψει στην αγκαλιά της και η κακιά μάγισσα να μην ξαναβρεί ποτέ  πια την Χιονάτη.

Ο καιρός περνούσε. Οι ακτίνες δύναμης δεν έβγαιναν να με λούσουν.

 Ο ήλιος δε ανέτελλε. Οι νύχτες δεν έδιναν στη μέρα τη σκυτάλη.

Νύχτες που δεν συναντούσαν το φεγγάρι, γιατί δεν υπήρχε ήλιος..

Τα πυκνά μαύρα σύννεφα σκίζονταν και του φόβου η όξινη βροχή στέγνωνε την καρδιά μου.

Οι στάλες τις γίνονταν ένα με τα πικρά δάκρυα μου.

Δάκρυα που λαχταρούσαν να στεγνώσουν πάνω σε ένα χαμόγελο.

Να γίνουν δάκρυα χαράς.

Οργή!

Ήταν όλοι τους ψεύτες.

Το κρησφύγετο ήταν μιαν απάτη.

 Η δύναμη δεν κρυβόταν πουθενά, γιατί πολύ απλά..

Δεν υπήρξε ποτέ!

-Σε θαυμάζω. 

Μου εξέφρασε μια μέρα η καλή μου φιλενάδα, κοιτώντας με με μάτια υγρά από συγκίνηση.

-Φυσικά και το εννοώ! Στάσου για λίγο και κοίταξε.

Κοίταξε πίσω και παρατήρησε τα χιλιόμετρα που έχεις ήδη διανύσει.

Αυτά είδα και πόνεσα.

Πόνεσα χωρίς καν να τα περπατήσω.

Και νιώθω πολύ υπερήφανη για εσένα.

Για την διαδρομή σου!

Μια διαδρομή δαιδαλώδη, όλο στροφές και ανηφόρες, κλέφτες και αρματολούς.

Μια διαδρομή που εσύ,  ξεκίνησες μπουσουλώντας σαν  μωρό, έγινες παιδί, έφηβος, ενήλικας  και σαν Σπαρτιάτης συνέχισες ώστε σήμερα να είσαι ένας πολεμιστής γεμάτο σοφία και δύναμη.

Πέρασες άθλους σαν Ηρακλής.

Ταξίδεψες  σαν Οδυσσέας και ταξιδεύεις ακόμα..

Αυτή ήταν η εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου καθώς μου διηγιόσουν τα απομνημονεύματα των αποτυχιών σου, προσπαθώντας να με πείσεις για την αδυναμία σου.

Αυτή ήταν η απάντηση της όταν την ρώτησα, ποιος ήταν ο λόγος που με θαυμάζει και αν το εννοούσε.

Φυσικά το εννοούσε.

Φυσικά τώρα εννοώ κι εγώ πως είμαι δυνατή!

Και φυσικά, συνεχίζω ακράδαντα να μην πιστεύω πως όλοι κρύβουμε μια τεράστια δύναμη μέσα μας.

Ένας πραγματικά τυφλός άνθρωπος έχει την μεγαλύτερη δύναμη απ' όλους μας.

Γιατί ο τυφλός την βλέπει.

Κάθε πραγματικά ανάπηρο πλάσμα, με την δύναμη που έχει στέφεται ολυμπιονίκης.

Όλα αυτά τα πλάσματα έχουν πίστη.

Πιστεύουν στην υπερδύναμη της ψυχής τους.

Συνεχίζω λοιπόν να υποστηρίζω, πως αυτή  η δύναμη  δεν κρύβεται μέσα σε όλους  μας.

Κάτι τόσο θεόρατο δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η θεϊκή μας υπόσταση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Ο οξύς φόβος τσούζει, καίει, τυφλώνει, και τότε το θεόρατο εξαφανίζεται.

Η πίστη κλονίζεται και τότε η υπέρτατη ουσία μας, η δύναμη μας, αμφισβητείται.

Όλοι είμαστε παντοδύναμοι.

Όπως και όλοι κάποιες φορές φοβόμαστε.

Άλλοι περισσότερες και άλλοι λιγότερες.

Άλλοι το αποδέχονται, άλλοι το αρνιούνται.

Δεν πειράζει.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Να φοβόμαστε, δεν είναι έγκλημα.

Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε τύψεις, ενοχές και να νιώθουμε ντροπή που φοβόμαστε .

Ας αποδεχτούμε τον φόβο μας. Είναι εδώ, υπάρχει και είναι κομμάτι μας.

Είναι σαν το παιδάκι που κλαίει και οι γονείς του αδιαφορούν.

Και όσο αδιαφορούν, το κλάμα του θεριεύει και ο εκνευρισμός τους φουντώνει.

Αν του έδιναν σημασία ο σπαραγμός θα καταλάγιαζε, η οικογένεια θα ηρεμούσε..

Αφού αποδεχτούμε την παρουσία του, ας παρατηρήσουμε  αυτό που μας φοβίζει.

Ας το παρατηρήσουμε στην πραγματική του διάσταση με μάτια ολόγυμνα, δίχως μεγεθυντικό φακό, δίχως εστίαση.

Όταν ο μεγεθυντικός φακός μεσολαβεί, το μυρμήγκι φαίνεται ελέφαντας.  

Ένα γιγάντιο απειλητικό μυρμήγκι.

Ένας γιγάντιος απειλητικός κίνδυνος!

Αφαιρώντας τον μεγεθυντικό φακό, ο φόβος συρρικνώνεται και τότε πιστεύουμε.

Πιστεύουμε στο μεγαλείο του εαυτού  μας.

Σε εκείνο που πλέον πεντακάθαρα βλέπουμε.

Μια δύναμη μεγατόνων.

Την  δύναμη μας..

Η προσωπική μας διαδρομή, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε παρελθόν μας δεν πρέπει να μας φοβίζει.

Δεν αποτελεί το πατρόν του μέλλοντος μας, παρά μόνο αν είναι επιλογή μας.

Αν επιλέξουμε να αναπλάθουμε το πριν στο τώρα, προβάλλοντας το στο μετά, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγει μια τέλεια φωτοτυπία.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να πάψω να στοιχειώνομαι από αυτήν την διαδρομή.

Την έβλεπα κι εγώ σαν  πρόγονο του τώρα και του μετά μου.

Η σκέψη αυτή με παρέλυε.

Η πεποίθηση μου καθημερινά την επιβεβαίωνε..

Σήμερα, είναι λίγες οι φορές που αναπαράγω.

Οι όμορφες αλλά και οι άσχημες στιγμές.

Οι τυχερές και οι άτυχες.

Το γέλιο, το κλάμα.

Ο θυμός και η λύπη.

Ο φόβος και η αγάπη.

Όλα όσα μπόρεσα, μαζί με εκείνα που δεν μπόρεσα.

Όλα όσα είπα και όλα όσα δεν είπα,

Όλα όσα ήμουν.

Όλα όσα δεν ήμουν.

Όλα μα όλα τους,  μου ήταν απαραίτητα και πολύτιμα.

Απαραίτητα γιατί χωρίς αυτά δεν θα είχα εξελιχθεί και πολύτιμα γιατί χάριν  στο απόσταγμα όλων αυτών των εμπειριών, είμαι και θα είμαι πάντα υπερήφανη που είμαι εγώ!

Σε όλους όσους διάβασαν αυτό το κείμενο, σε αυτούς που το άφησαν στη μέση, σε εκείνους που δεν το διάβασαν καν και σε εκείνους που αγνοούν την ύπαρξη του, έχω να τους πω:

Πως τους θαυμάζω για την πελώρια δύναμη τους και είμαι πάρα πολύ υπερήφανη για όλα όσα είναι, μα ακόμη περισσότερο για όλα όσα δεν είναι!

Με πολλή αγάπη

ρ.