''Γράφω γιατί, της ψυχής μου η πένα σε μια θάλασσα απο μελάνι κολυμπά '' rika

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Me and my inner family..

Ιnner Family.. ή αλλιώς..εσωτερική οικογένεια..
Μέχρι πριν 4 μήνες, αγνοούσα την ύπαρξη της.
Ζουσε μέσα μου από πάντα και εγώ θωρούσα πως ήμουν μόνη..
Μάλλον γι΄αυτο ηταν έξαλλη απο θυμό!
Γιατί δεν της είχα ρίξει..ούτε ένα βλέφαρο..
Και τελικά για τον ίδιο λόγο και εγώ..ήμουν σε μια μόνιμη ψυχική αναστάτωση.
Απο τότε που είδα..και αγκάλιασα το εσωτερικό μου σοΐ..Απο τότε που αποφάσισα να το γνωρίσω και να κατανοήσω τις ανάγκες του..η καταιγίδα της αναστάτωσης απο το σύννεφο του φόβου,του θυμού,της ενοχής ..κόπασε!
Με πολλή αγάπη..σας παρουσιάζω την εσωτερική μου φαμίλια:
Το εσωτερικό παιδί, Ο ενήλικας και Ο επικριτικός ή εννίοτε στοργικός γονέας!

...tbc

Φωτογραφίες να ακούς


Μουσική που..ηχεί στα αυτιά μας ανενόχλητα.
Μπορει να μην συμβαδίζει με τα ακούσματα μας αλλα…δεν μας ξεκουφαίνει.
Την χαζεύουμε με βλέμμα ήρεμο και γεμάτο ενδιαφέρον..γιατί  το ύφος της είναι σεμνό και στοργικό.
Ποτίζει και καλλιεργεί την ψυχή και την σκέψη μας..
Δεν την πνίγει ..δεν την ξεριζώνει.

Αυτή ..είναι η γνώμη.
Η γνώμη  των ανθρώπων που ο μόνος λόγος που την εκφράζουν είναι, για να μοιραστούν μαζί μας  φωτογραφίες απο μια εκδρομή στην σκέψη τους .
.Αναμνηστικές φωτογραφίες και χάρτες..απο τους τόπους που περπάτησαν.

Αν οι τόποι αυτοί  μας εκφράζουν..μπορούμε να τους επισκεφτούμε.. δίχως να μας υποχρεώνουν να ακολουθήσουμε τον ίδιο χάρτη.
Φωτογραφίες.Ατόφιες,απλές εικόνες ψυχής.
 Απο ολες λαμβάνουμε κάτι..γιατι ποτε δεν ξέρουμε τους τόπους που μπορεί να βρεθούμε.

Έίμαι σίγουρη οτι όλοι καθημερινά ακούμε πολλές γνώμες..
Πόσες φωτογραφίες όμως έχουμε δει?


Υ.Γ
Η παραπάνω έκθεση δεν  αφορά καλλιτεχνικές φωτογραφίες
Σε μια έκθεση καλλιτεχνικής φωτογραφίας..η αίθουσα είναι γεμάτη απο κριτικούς.Αυτη είναι η δουλειά τους..απο αυτήν ζούν..απο αυτην επιβεβαιώνονται..

Μετά απο κάποιους μήνες...

  Στους ελεγχτες και επικριτικους συνταξιδιώτες μου..θελω να πω:
 Eνα μεγαλο συγχωρω ενα μεγαλυτερο κατανοω και ενα πιο μεγαλο ευχαριστω.
Συγχωρω για τα σημαδια που μου χαραξαν,κατανοω γιατι καταλαβαινω την δικη τους αναγκη να ενσαρκωνουν αυτο το ρολο και ευχαριστω γιατι εδωσαν στην ανάγκη μου φωνή και στην φωνή μου δύναμη να θελει,να μπορει, να επιλέγει!