Να αποχωρείς από τραπέζια που συναθροίζονται στείροι. Να αποχωρείς σιωπηλά, δίχως να θυμώνεις. Δεν γνωρίζουν παιδί μου. Δε γνωρίζουν να ακούν -πρώτα τη ψυχή τους, και ετσι η οργη που εχουν και η ψευδαισθηση της παντοδυναμιας, τους εχει κουφάνει. Δε γνωρίζουν παιδί μου την ωραιότητα που έχει ο διάλογος. Τη σύλληψη που μπορεί να συμβεί σε κάθε μοίρασμα, σε κάθε όμορφη ανταλλαγή αντιθέτων. Δε ξέρουν παιδί μου το μαγικό που γεννάται απο τον ερωτα του φανταστικού με το λογικό, του ειναι με του δεν ειναι, του ενος ακρου με το άλλο.. Δε ξέρουν για την ενωση. Την αγκαλιά. Και δε μπορούν να σε εμπεριέξουν. Φυγε παιδι μου και μη στεναχωριεσαι που σε ειρωνέυονται και σε υποτιμουν. Μη τρομαζεις που σου φωναζουν-φοβουνται. Οχι εσενα. Δεν ειναι προσωπικο. Το Εγω σαν θεριεύει, τσεκουρώνει τα ανθρωπινα εντόσθια. Γιατι ? Γιατι αν χαθεί ο ανθρωπος, γίνεται απληστος και αλαζονας και κουτός πολύ. Νομιζει πως η δυναμη βρισκεται στα πολλά και οχι στην μοναδα. Στη σχάση και οχι στην ενότητα. Στο ή το ένα ή το άλλο. Λές και τυφλωθηκε, δε βλέπει τη μεγαλη δασκάλα και μανα του, τη Φύση. Πόσο ταλαιπωριέται. Και επειτα να.. θα πρεπει να επιστρεψει, να γινει σαν εσενα: παιδι, για να ενθυμηθει και να ενώσει τα κομμάτια του. Να γίνει γόνιμος ξανα.. Καληνυχτα παιδι μου
ρ.
