Κατοικεί στον πύργο του.
Κατοικεί όμως δε ζει..
Είναι ζωντανός μα μοιάζει κέρινος.
Βαλσαμώθηκε με τα χρόνια.
Eίναι βασιλιάς.
Το κεφάλι του στολισμένο από την συρματοπλεγμένη κορώνα της θλίψης
.
Οι σύρτες στις πόρτες είναι κλειστοί.
Τα παράθυρα αμπαρωμένα διπλά.
Ο,τι φωτεινό και ζωηρό φαντάζει
εχθρικό, απειλητικό.
Φοβάται. Ο φόβος επιβεβαιώνεται. Ήρθαν!
Μια στρατιά λιμασμένων οδοντωτών γλωσσών κατέφτασε και είναι παραταγμένη
έξω από την πόρτα του.
Γλώσσες καλά ακονισμένες, έτοιμες να
ξεφλουδίσουν την ψυχή του και έπειτα να την ξεπλύνουν με οινόπνευμα.
Αυτόν τον τρόπο έχουνε..αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν, αυτή την μέθοδο
εφαρμόζουν πρωτίστως και κυρίως στον ίδιο τους τον εαυτό.
Είναι πλάσματα που πονούν, μα δεν το γνωρίζουν.
Πλάσματα που προτιμούν να μακιγιάρουν τις πληγές τους , παρά να τις
θεραπεύουν.
Θαρρούν πως είναι δυνατοί, ζωντανοί, ευτυχισμένοι.
Ψευδαίσθηση, ή ίσως και εσκεμμένη παραίσθηση.
Ο βασιλιάς κρατώντας το σκήπτρο της συνειδητότητας γνωρίζει.
Γνωρίζει ο,τι διαδραματίζεται στην ψυχή τους, μα δε μπορεί.
Δε μπορεί να κατανοήσει, να συμπονέσει, να αποδεχτεί, να αψηφήσει, γιατί αυτοί οι
άνθρωποι υπήρξαν οι συνθέτες του ρέκβιεμ
της ψυχής του.
Οι δείκτες του αυτοσεβασμού και της αυταγάπης, σημαίνουν το
πλήρωμα του χρόνου.
Το ξυπνητήρι χτυπά.
Ο αφυπνισμένος βασιλιάς, αρπάζει το οινόπνευμα, βάζει φωτιά και
καίει ο,τι ξερό, ο,τι τοξικό και απόβλητο του μόλυνε ψύχη και σώμα.
Τα παράθυρα ανοίγουν και το φώς του ήλιου αντανακλά στο
χρυσοκεντημένο πια στέμμα του.
Μιαν ηλιόλουστη ζωή ξεκινά,
παρέα με άλλα γαλαζοαίματα πλάσματα αγάπης.
Η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που στέκουν έξω από την πόρτα
χτυπώντας την βίαια και επίμονα γα να ανοίξει, με εκείνους που βρίσκονται πίσω
από την πόρτα κρατώντας την σφραγισμένοι είναι ότι :
Oι πρώτοι, απαρνιούνται τις πληγές τους και με την ίδια σκληρότητα που τις αντιμετωπίζουν
μεταφέρουν τον πόνο τους στους άλλους.
Οι δεύτεροι, αποδέχονται
τον πόνο τους, αγωνίζονται σκληρά για να τον θεραπεύσουν και έπειτα, μεταφέρουν παντού την θεραπεία.
Μεταφέρουν την αγάπη.
Δηλητηριώδεις ερωτήσεις:
-Τι έχεις πάλι? (ύφος αγανάκτησης λες και το έχεις είναι έχω)
Συναίσθημα: Το πάλι που αναζωπυρώνει τον φόβο της απόρριψης.
Αυτά
που νιώθεις, ο τρόπος που φέρεσαι δεν είναι αποδεκτά.
Ολόκληρος εσύ ψυχή και σάρκα, δεν είσαι αποδεκτός.
Το
ύφος αγανάκτησης φέρνει και την ενοχή.
Την
ενοχή με συντροφιά την τύψη, ότι έχεις κουράσει, έχεις απογοητεύσει.
-Δε σε καταλαβαίνω ,τι έχεις επιτέλους.. ?
Συναίσθημα: Δεν σε καταλαβαίνει άρα δεν έχεις τίποτα άρα δεν έχεις
τι να κάνεις και
επινοείς θέματα. Κοινώς, είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που την βρίσκει να πονά. Δεν εκτιμάς τίποτα.
Είσαι και μαζόχας και
αχάριστος!
Ντροπή, και πάλι τύψη, απόρριψη, ενοχή!
-Ανησυχώ, πας από το κακό στο χειρότερο
Συναίσθημα: Αποθάρρυνση, αποδυνάμωση. Η όποια υποψία
αυτοπεποίθησης εν υπήρχε εντός σου, κάνει φτερά. Απαισιοδοξία, αίσθημα
ανικανότητας, δολοφονημένη αυτοεκτίμηση.
-Πότε θα είσαι οκ επιτέλους?
Συναίσθημα: Άγχος, φόβος αποτυχίας, φόβος γενικώς. ‘’Πρέπει ‘’ να
δώσεις μια απάντηση γρήγορα!
-Καλά, για μας δεν ενδιαφέρεσαι? Μόνο την πάρτη σου κοιτάς. Σκέτη
αδιαφορία.
Συναίσθημα: Τύψη και ενοχή, τύχη και ενοχή.
Ο βασιλιάς θυμώνει. Εξοργίζεται και έτσι ερωτεύεται την βουβή μοναξιά του που μόνο αυτή τον ακούει.
Παραβάτες ψυχής και πόρτας, αποχωρούν απηυδισμένοι κουβαλώντας τόνους κόπωσης και αγανάκτησης, κατακρίνοντας
το μέγεθος της αχαριστίας προς την συμπαράσταση τους και την αδιαφορία προς αυτούς.
Ο βασιλιάς σκέφτεται πως:
Έiναι
φορτίο βαρύ στους ώμους τους όλο αυτό... (ειρωνικά φυσικά)
Θα πρότεινα να ανταλλάξουμε να δώσω το δικό μου που χρόνια
κουβαλώ.
Όμως δεν είναι προς ανταλλαγή.
Δεν είναι!
Δεν είναι:
Πρώτον γιατί δεν μπορώ να σηκώσω το δικό τους.
Δεν μπορώ να το σηκώσω!
Δεν μπορώ να το κουβαλήσω όσο ελαφρύτερο κι αν είναι.
Ενα φορτίο τοξικό, θα με κάψει όπως τα λόγια τους ζεμάτισαν την ψυχή μου.
και
Δεύτερον, γιατί το δικό μου φορτίο το αγαπώ!
Όσο κι αν με βαραίνει το αγαπώ.
Είναι η ψυχή μου!
Γρατζουνισμένη και θαμπή, θρυψαλιασμένη σε κομμάτια.
Ματώνω μα τα καθαρίζω υπομονετικά και αγόγγυστα, ένα-ένα χωριστά.
Θρέφω τις γρατζουνιές και έπειτα τα γυαλίζω.
Μια λάμψη αιφνίδια κάνει τα βλέφαρα μου να παίξουν.
Τα κομμάτια χάθηκαν!
Νιώθω γαλήνια, ζεστά.
Τα κομμάτια ενώθηκαν και το πολύτιμο διαμάντι που λέγεται ψυχή
ακτινοβολεί περήφανα εντός μου.
Κάθε βασιλιάς, αυτό που
έχει ανάγκη να ακούσει λόγια ιαματικά..
Ένα μεγάλο ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ- Δεν πειράζει που νιώθεις θλιμμένος ούτε
που αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να αντιδράσεις σε αυτό Έχεις όσο χρόνο
χρειάζεσαι να βιώσεις την υπέροχη θλίψη σου.
Ένα τεράστιο ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ- Σε καταλαβαίνω..έχω νιώσει κι εγώ
πολλές φορές έτσι..και θα ξανανιώσω αν χρειαστεί, αφού κάθε φόρα βγαίνω
σοφότερος και πιο δυνατός :)
και
Ένα θεόρατο Σ´ΑΓΑΠΩ - Σ´αγαπω! Ειτε γελάς, είτε κλαις εγώ σε
αποδέχομαι, αγαπώ όλο το μετεωρολογικό ρεπερτόριο της ψυχής σου και θα είμαι
πάντα κοντά σου..βρέξει, χιονίσει :)
Θύμισε του ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει ότι δεν τον ευχαριστεί
και πως αυτό θα συμβεί την πιο τέλεια στιγμή..η όποια είναι αυτή που
ΕΚΕΙΝΟΣ επιθυμήσει να το επιλέξει.
Τέλος, πες του πάλι πόσο τον αγαπάς και χάρισε του το πιο γλυκό
σου χαμόγελο.
Θα τον πονέσεις περισσότερο αν έχεις σκοπό να τον κατακρεουργήσεις
με λόγια καυστικά και στην περίπτωση που πραγματικά σε ενδιαφέρει, αυτό που στο
τέλος θα γίνει είναι : Να τον χάσεις!
Την επόμενη φόρα, που θα μας πλησιάσει κάποιος για να μας πει πως
νιώθει, ας´´κλείσουμε τα αυτιά μας´´ κ ας αφήσουμε την καρδιά να ακούσει.
Ας τον συναισθανθούμε..και τότε, τα λογία που θα κυλήσουν από το
στόμα μας θα έχουν αφετηρία την ψυχή και όχι το μυαλό.
Μόνον αυτά τα λογία είναι
ικανά να ανάψουν το φως εντος του, μόνον εκείνα έχουν τη δύναμη να του
ενθυμήσουν την εσωτερική του περιουσία και να αφυπνίσουν την ναρκωμένη του
πιστή.
Αφιερωμένο στους ανθρώπους εκείνους που δεν τολμούν να εκφραστούν,
γιατί κάποτε κάποιο αντίκρισμα τους τραυμάτισε..
Αφιερωμένο στους ανθρώπους εκείνους, τους περισσότερο πονεμένους,
που τα λόγια τους σαν σύριγγα, μεταγγίζουν πόνο ενώ με άλλη σύριγγα, ρουφούν σθένος.
Αφιερωμένο σε όλους μας, γιατί νομίζω έχουμε βρεθεί και στις δυο
θέσεις.
Κλείνοντας, έχω την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την
ευλογία που νιώθω για τα πλάσματα εκείνα που με τόση αγάπη και υπομονή είναι
πάντα κοντά μου να μου ψιθυρίζουν λογία άπλα..ιαματικά.
Σας ευχαριστώ..
r.
