Όνειρα γλυκά. Όνειρα δικά ΣΟΥ!

Εφιάλτης: Όταν το όνειρο που ακολουθούμε δεν είναι το δικό μας.

Οι εφιάλτες θα είναι πάντα εκεί να μας θυμίζουν ότι τα όνειρα μας, είναι εδώ και μας περιμένουν στωικά για να τους δώσουμε ψυχή και αυτά σ'εμάς ΖΩΗ!







Να μην σταματάμε λεπτό να ονειρευόμαστε, να μην σταματάμε δευτερόλεπτο να ακολουθούμε τα όνειρα μας..

Στην διαδρομή αυτή η ψυχή χαμογελά και στον προορισμό της  είναι ευτυχισμένη!

Inner Strength

''Μέσα σου κρύβεται μια τεράστια δύναμη΄΄

Μια φράση που ακούμε όλοι πολύ συχνά.

Την ακούσει από τους αγαπημένους και εκλεκτούς μου τις φορές εκείνες και καθόλου λίγες που ήμουν εγκλωβισμένη, θύμα της ψυχικής μου κατολίσθησης

Θύμωνα, καθώς αυτή η δύναμη ήταν για εμένα μόνο μια λέξη.

Μια λέξη με έννοια τόσο δυνατή.

Μια λέξη με χρεία τόσο αδύναμη.

Σαν βρέφος που σπαράζει,  περιμένοντας την μανούλα του να το πάρει στην αγκαλιά της, έτσι περίμενα κι εγώ αυτή η κρυμμένη δύναμη να εμφανιστεί και να με βγάλει από το κελί της απογοήτευσης.

Να με κρύψει στην αγκαλιά της και η κακιά μάγισσα να μην ξαναβρεί ποτέ  πια την Χιονάτη.

Ο καιρός περνούσε. Οι ακτίνες δύναμης δεν έβγαιναν να με λούσουν.

 Ο ήλιος δε ανέτελλε. Οι νύχτες δεν έδιναν στη μέρα τη σκυτάλη.

Νύχτες που δεν συναντούσαν το φεγγάρι, γιατί δεν υπήρχε ήλιος..

Τα πυκνά μαύρα σύννεφα σκίζονταν και του φόβου η όξινη βροχή στέγνωνε την καρδιά μου.

Οι στάλες τις γίνονταν ένα με τα πικρά δάκρυα μου.

Δάκρυα που λαχταρούσαν να στεγνώσουν πάνω σε ένα χαμόγελο.

Να γίνουν δάκρυα χαράς.

Οργή!

Ήταν όλοι τους ψεύτες.

Το κρησφύγετο ήταν μιαν απάτη.

 Η δύναμη δεν κρυβόταν πουθενά, γιατί πολύ απλά..

Δεν υπήρξε ποτέ!

-Σε θαυμάζω. 

Μου εξέφρασε μια μέρα η καλή μου φιλενάδα, κοιτώντας με με μάτια υγρά από συγκίνηση.

-Φυσικά και το εννοώ! Στάσου για λίγο και κοίταξε.

Κοίταξε πίσω και παρατήρησε τα χιλιόμετρα που έχεις ήδη διανύσει.

Αυτά είδα και πόνεσα.

Πόνεσα χωρίς καν να τα περπατήσω.

Και νιώθω πολύ υπερήφανη για εσένα.

Για την διαδρομή σου!

Μια διαδρομή δαιδαλώδη, όλο στροφές και ανηφόρες, κλέφτες και αρματολούς.

Μια διαδρομή που εσύ,  ξεκίνησες μπουσουλώντας σαν  μωρό, έγινες παιδί, έφηβος, ενήλικας  και σαν Σπαρτιάτης συνέχισες ώστε σήμερα να είσαι ένας πολεμιστής γεμάτο σοφία και δύναμη.

Πέρασες άθλους σαν Ηρακλής.

Ταξίδεψες  σαν Οδυσσέας και ταξιδεύεις ακόμα..

Αυτή ήταν η εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου καθώς μου διηγιόσουν τα απομνημονεύματα των αποτυχιών σου, προσπαθώντας να με πείσεις για την αδυναμία σου.

Αυτή ήταν η απάντηση της όταν την ρώτησα, ποιος ήταν ο λόγος που με θαυμάζει και αν το εννοούσε.

Φυσικά το εννοούσε.

Φυσικά τώρα εννοώ κι εγώ πως είμαι δυνατή!

Και φυσικά, συνεχίζω ακράδαντα να μην πιστεύω πως όλοι κρύβουμε μια τεράστια δύναμη μέσα μας.

Ένας πραγματικά τυφλός άνθρωπος έχει την μεγαλύτερη δύναμη απ' όλους μας.

Γιατί ο τυφλός την βλέπει.

Κάθε πραγματικά ανάπηρο πλάσμα, με την δύναμη που έχει στέφεται ολυμπιονίκης.

Όλα αυτά τα πλάσματα έχουν πίστη.

Πιστεύουν στην υπερδύναμη της ψυχής τους.

Συνεχίζω λοιπόν να υποστηρίζω, πως αυτή  η δύναμη  δεν κρύβεται μέσα σε όλους  μας.

Κάτι τόσο θεόρατο δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η θεϊκή μας υπόσταση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Ο οξύς φόβος τσούζει, καίει, τυφλώνει, και τότε το θεόρατο εξαφανίζεται.

Η πίστη κλονίζεται και τότε η υπέρτατη ουσία μας, η δύναμη μας, αμφισβητείται.

Όλοι είμαστε παντοδύναμοι.

Όπως και όλοι κάποιες φορές φοβόμαστε.

Άλλοι περισσότερες και άλλοι λιγότερες.

Άλλοι το αποδέχονται, άλλοι το αρνιούνται.

Δεν πειράζει.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Να φοβόμαστε, δεν είναι έγκλημα.

Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε τύψεις, ενοχές και να νιώθουμε ντροπή που φοβόμαστε .

Ας αποδεχτούμε τον φόβο μας. Είναι εδώ, υπάρχει και είναι κομμάτι μας.

Είναι σαν το παιδάκι που κλαίει και οι γονείς του αδιαφορούν.

Και όσο αδιαφορούν, το κλάμα του θεριεύει και ο εκνευρισμός τους φουντώνει.

Αν του έδιναν σημασία ο σπαραγμός θα καταλάγιαζε, η οικογένεια θα ηρεμούσε..

Αφού αποδεχτούμε την παρουσία του, ας παρατηρήσουμε  αυτό που μας φοβίζει.

Ας το παρατηρήσουμε στην πραγματική του διάσταση με μάτια ολόγυμνα, δίχως μεγεθυντικό φακό, δίχως εστίαση.

Όταν ο μεγεθυντικός φακός μεσολαβεί, το μυρμήγκι φαίνεται ελέφαντας.  

Ένα γιγάντιο απειλητικό μυρμήγκι.

Ένας γιγάντιος απειλητικός κίνδυνος!

Αφαιρώντας τον μεγεθυντικό φακό, ο φόβος συρρικνώνεται και τότε πιστεύουμε.

Πιστεύουμε στο μεγαλείο του εαυτού  μας.

Σε εκείνο που πλέον πεντακάθαρα βλέπουμε.

Μια δύναμη μεγατόνων.

Την  δύναμη μας..

Η προσωπική μας διαδρομή, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε παρελθόν μας δεν πρέπει να μας φοβίζει.

Δεν αποτελεί το πατρόν του μέλλοντος μας, παρά μόνο αν είναι επιλογή μας.

Αν επιλέξουμε να αναπλάθουμε το πριν στο τώρα, προβάλλοντας το στο μετά, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγει μια τέλεια φωτοτυπία.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να πάψω να στοιχειώνομαι από αυτήν την διαδρομή.

Την έβλεπα κι εγώ σαν  πρόγονο του τώρα και του μετά μου.

Η σκέψη αυτή με παρέλυε.

Η πεποίθηση μου καθημερινά την επιβεβαίωνε..

Σήμερα, είναι λίγες οι φορές που αναπαράγω.

Οι όμορφες αλλά και οι άσχημες στιγμές.

Οι τυχερές και οι άτυχες.

Το γέλιο, το κλάμα.

Ο θυμός και η λύπη.

Ο φόβος και η αγάπη.

Όλα όσα μπόρεσα, μαζί με εκείνα που δεν μπόρεσα.

Όλα όσα είπα και όλα όσα δεν είπα,

Όλα όσα ήμουν.

Όλα όσα δεν ήμουν.

Όλα μα όλα τους,  μου ήταν απαραίτητα και πολύτιμα.

Απαραίτητα γιατί χωρίς αυτά δεν θα είχα εξελιχθεί και πολύτιμα γιατί χάριν  στο απόσταγμα όλων αυτών των εμπειριών, είμαι και θα είμαι πάντα υπερήφανη που είμαι εγώ!

Σε όλους όσους διάβασαν αυτό το κείμενο, σε αυτούς που το άφησαν στη μέση, σε εκείνους που δεν το διάβασαν καν και σε εκείνους που αγνοούν την ύπαρξη του, έχω να τους πω:

Πως τους θαυμάζω για την πελώρια δύναμη τους και είμαι πάρα πολύ υπερήφανη για όλα όσα είναι, μα ακόμη περισσότερο για όλα όσα δεν είναι!

Με πολλή αγάπη

ρ.

Σε ποιον έρωτα ζω..

Η ευχή μου για όλα τα αστεράκια που δεν έχουν σμίξει ακόμα με τους αγγέλους τους.
      

Σαν πρίγκιπας ο έρωτας, ζει κάτω απ'τα βλέφαρα σου,

 τα λόγια του κρασί λευκό, μεθούν τα χείλη της καρδιάς σου.

Εκείνος, που με τη σκέψη σου tango αργεντινικο χορεύει, 

εκείνος, που παίρνει την ψυχή σου αγκαλιά κι εκείνη γαληνεύει.

Σαν άγγελος να ρθεί, να στέκει στην ζωή σου

Και συ σαν άστρο τυχερό να λάμπεις στην δική του.

θα συμβεί σύντομα .. ;)

Με αγαπη

ρ.

Αφιερωμένο..  

Λόγια ιαματικά για κάθε βασιλιά

Κατοικεί στον πύργο του.

Κατοικεί όμως δε ζει..

Είναι ζωντανός μα μοιάζει κέρινος.

Βαλσαμώθηκε με τα χρόνια.

Eίναι βασιλιάς.

Το κεφάλι του στολισμένο από την συρματοπλεγμένη κορώνα της θλίψης .

Οι σύρτες στις πόρτες είναι κλειστοί.

Τα παράθυρα αμπαρωμένα διπλά.

 Ο,τι φωτεινό και ζωηρό φαντάζει εχθρικό, απειλητικό.

Φοβάται. Ο φόβος επιβεβαιώνεται. Ήρθαν!

Μια στρατιά λιμασμένων οδοντωτών γλωσσών κατέφτασε και είναι παραταγμένη έξω από την πόρτα του.

Γλώσσες  καλά ακονισμένες, έτοιμες να ξεφλουδίσουν την ψυχή του και έπειτα να την ξεπλύνουν με οινόπνευμα.

Αυτόν τον τρόπο έχουνε..αυτόν τον τρόπο γνωρίζουν, αυτή την μέθοδο εφαρμόζουν πρωτίστως και κυρίως στον ίδιο τους τον εαυτό.

Είναι πλάσματα που πονούν, μα δεν το γνωρίζουν.

Πλάσματα που προτιμούν να μακιγιάρουν τις πληγές τους , παρά να τις θεραπεύουν.

Θαρρούν πως είναι δυνατοί, ζωντανοί, ευτυχισμένοι.

Ψευδαίσθηση, ή ίσως και εσκεμμένη παραίσθηση.

Ο βασιλιάς κρατώντας το σκήπτρο της συνειδητότητας γνωρίζει.

Γνωρίζει ο,τι διαδραματίζεται στην ψυχή τους, μα δε μπορεί.

Δε μπορεί να κατανοήσει, να συμπονέσει, να  αποδεχτεί, να αψηφήσει, γιατί αυτοί οι άνθρωποι υπήρξαν οι  συνθέτες του ρέκβιεμ της ψυχής του.

Οι δείκτες του αυτοσεβασμού και της αυταγάπης,  σημαίνουν το  πλήρωμα του χρόνου.

 Το ξυπνητήρι χτυπά.

Ο αφυπνισμένος βασιλιάς, αρπάζει το οινόπνευμα, βάζει φωτιά και καίει ο,τι ξερό, ο,τι τοξικό και απόβλητο του μόλυνε ψύχη και σώμα.

Τα παράθυρα ανοίγουν και το φώς του ήλιου αντανακλά στο χρυσοκεντημένο πια στέμμα του.

 Μιαν ηλιόλουστη ζωή ξεκινά, παρέα με άλλα γαλαζοαίματα πλάσματα αγάπης.

Η διαφορά μεταξύ των ανθρώπων που στέκουν έξω από την πόρτα χτυπώντας την βίαια και επίμονα γα να ανοίξει, με εκείνους που βρίσκονται πίσω από την πόρτα κρατώντας την σφραγισμένοι είναι ότι :

Oι πρώτοι, απαρνιούνται τις πληγές τους και  με την ίδια σκληρότητα που τις αντιμετωπίζουν μεταφέρουν  τον πόνο τους στους άλλους.

Οι δεύτεροι, αποδέχονται τον πόνο τους, αγωνίζονται σκληρά για να τον θεραπεύσουν και έπειτα, μεταφέρουν παντού την θεραπεία.

Μεταφέρουν την αγάπη.

Δηλητηριώδεις ερωτήσεις:

-Τι έχεις πάλι? (ύφος αγανάκτησης λες και το έχεις είναι έχω)

Συναίσθημα: Το πάλι που αναζωπυρώνει τον φόβο της απόρριψης.

                       Αυτά που νιώθεις, ο τρόπος που φέρεσαι δεν είναι αποδεκτά.

                       Ολόκληρος εσύ ψυχή και σάρκα, δεν είσαι αποδεκτός.

                       Το ύφος αγανάκτησης φέρνει και την ενοχή.

                        Την ενοχή με συντροφιά την τύψη, ότι έχεις κουράσει, έχεις                          απογοητεύσει.

                                            

-Δε σε καταλαβαίνω ,τι έχεις επιτέλους.. ?

Συναίσθημα: Δεν σε καταλαβαίνει άρα δεν έχεις τίποτα άρα δεν έχεις τι να  κάνεις και επινοείς θέματα. Κοινώς, είσαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος που την βρίσκει να πονά. Δεν εκτιμάς τίποτα.

Είσαι και μαζόχας  και αχάριστος!

Ντροπή, και πάλι τύψη, απόρριψη, ενοχή!

-Ανησυχώ, πας από το κακό στο χειρότερο

Συναίσθημα: Αποθάρρυνση, αποδυνάμωση. Η όποια υποψία αυτοπεποίθησης εν υπήρχε εντός σου, κάνει φτερά. Απαισιοδοξία, αίσθημα ανικανότητας, δολοφονημένη αυτοεκτίμηση.

-Πότε θα είσαι οκ επιτέλους?

Συναίσθημα: Άγχος, φόβος αποτυχίας, φόβος γενικώς. ‘’Πρέπει ‘’ να δώσεις μια απάντηση γρήγορα!

-Καλά, για μας δεν ενδιαφέρεσαι? Μόνο την πάρτη σου κοιτάς. Σκέτη αδιαφορία.

Συναίσθημα: Τύψη και ενοχή, τύχη και ενοχή.

Ο βασιλιάς θυμώνει. Εξοργίζεται και έτσι ερωτεύεται την βουβή  μοναξιά του που μόνο αυτή τον ακούει.

Παραβάτες ψυχής και πόρτας, αποχωρούν απηυδισμένοι κουβαλώντας  τόνους κόπωσης και αγανάκτησης, κατακρίνοντας το μέγεθος της αχαριστίας προς την συμπαράσταση τους και την αδιαφορία προς αυτούς.

Ο βασιλιάς σκέφτεται πως:

Έiναι φορτίο βαρύ στους ώμους τους όλο αυτό... (ειρωνικά φυσικά)

Θα πρότεινα να ανταλλάξουμε να δώσω το δικό μου που χρόνια κουβαλώ.

Όμως δεν είναι προς ανταλλαγή.

Δεν είναι!

Δεν είναι:

Πρώτον γιατί δεν μπορώ να σηκώσω το δικό τους.

Δεν μπορώ να το σηκώσω!

Δεν μπορώ να το κουβαλήσω όσο ελαφρύτερο κι αν είναι.

Ενα φορτίο τοξικό, θα με κάψει όπως  τα λόγια τους ζεμάτισαν την ψυχή μου.

και

Δεύτερον, γιατί το δικό μου φορτίο το αγαπώ!

Όσο κι αν με βαραίνει το αγαπώ.

Είναι η ψυχή μου!

Γρατζουνισμένη και θαμπή, θρυψαλιασμένη σε κομμάτια.

Ματώνω μα τα καθαρίζω υπομονετικά και αγόγγυστα,  ένα-ένα χωριστά.

Θρέφω τις γρατζουνιές και έπειτα τα γυαλίζω.

Μια λάμψη αιφνίδια κάνει τα βλέφαρα μου να παίξουν.

Τα κομμάτια χάθηκαν!

Νιώθω γαλήνια, ζεστά.

Τα κομμάτια ενώθηκαν και το πολύτιμο διαμάντι που λέγεται ψυχή ακτινοβολεί περήφανα εντός μου.

Κάθε βασιλιάς, αυτό που έχει ανάγκη να ακούσει λόγια ιαματικά..

Ένα μεγάλο ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ- Δεν πειράζει που νιώθεις θλιμμένος ούτε που αυτή τη στιγμή δεν μπορείς να αντιδράσεις σε αυτό Έχεις όσο χρόνο χρειάζεσαι να βιώσεις την υπέροχη θλίψη σου.

Ένα τεράστιο ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ- Σε καταλαβαίνω..έχω νιώσει κι εγώ πολλές φορές έτσι..και θα ξανανιώσω αν χρειαστεί, αφού κάθε φόρα βγαίνω σοφότερος και πιο δυνατός :)

και

Ένα θεόρατο Σ´ΑΓΑΠΩ - Σ´αγαπω! Ειτε γελάς, είτε κλαις εγώ σε αποδέχομαι, αγαπώ όλο το μετεωρολογικό ρεπερτόριο της ψυχής σου και θα είμαι πάντα κοντά σου..βρέξει, χιονίσει :)

Θύμισε του ότι έχει τη δύναμη να αλλάξει ότι δεν τον ευχαριστεί και πως αυτό θα συμβεί την πιο τέλεια στιγμή..η όποια είναι αυτή που ΕΚΕΙΝΟΣ επιθυμήσει να το επιλέξει.

Τέλος, πες του πάλι πόσο τον αγαπάς και χάρισε του το πιο γλυκό σου χαμόγελο.

Θα τον πονέσεις περισσότερο αν έχεις σκοπό να τον κατακρεουργήσεις με λόγια καυστικά και στην περίπτωση που πραγματικά σε ενδιαφέρει, αυτό που στο τέλος θα γίνει είναι : Να τον χάσεις!

Την επόμενη φόρα, που θα μας πλησιάσει κάποιος για να μας πει πως νιώθει, ας´´κλείσουμε τα αυτιά μας´´ κ ας αφήσουμε την καρδιά να ακούσει.

Ας τον συναισθανθούμε..και τότε, τα λογία που θα κυλήσουν από το στόμα μας θα έχουν αφετηρία την ψυχή και όχι το μυαλό. 

Μόνον αυτά τα λογία είναι ικανά να ανάψουν το φως εντος του, μόνον εκείνα έχουν τη δύναμη να του ενθυμήσουν την εσωτερική του περιουσία και να αφυπνίσουν την ναρκωμένη του πιστή.

Αφιερωμένο στους ανθρώπους εκείνους που δεν τολμούν να εκφραστούν, γιατί κάποτε κάποιο αντίκρισμα τους τραυμάτισε..

Αφιερωμένο στους ανθρώπους εκείνους, τους περισσότερο πονεμένους, που τα λόγια τους σαν σύριγγα, μεταγγίζουν πόνο ενώ με άλλη σύριγγα, ρουφούν σθένος.

Αφιερωμένο σε όλους μας, γιατί νομίζω έχουμε βρεθεί και στις δυο θέσεις.

Κλείνοντας, έχω την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη και την ευλογία που νιώθω για τα πλάσματα εκείνα που με τόση αγάπη και υπομονή είναι πάντα κοντά μου να μου ψιθυρίζουν λογία άπλα..ιαματικά.

Σας ευχαριστώ..

r.

Ένα παιδικό ποιηματάκι για Καλημέρα

                     

             

  Όμορφη και γλυκιά ημέρα, με ήλιο την αγάπη και αχτίδες την χαρά,

       να σε ζεσταίνει, να σε γλυκαίνει, τον έρωτα να σπέρνει στην καρδιά

    Όταν τα σύννεφα ζυγώνουν βάστα τον ήλιο στην καρδιά,

    Στο σκοτάδι να σου φέγγει, να μη φοβάσαι ούτε σταλιά

     Κι όσο η βροχή θα σε μουσκεύει, λιακάδα να χεις στην ψυχή,

Με αγάπη ο ήλιος,  θα σε λούζει απ'την νύχτα ως την αυγή.

Με αγάπη 

ρ.        

Καλωσόρισμα από εμένα με αγάπη

Πριν από 3 χρόνια δημιούργησα έναν τόπο συνάντησης σκέψεων, βιωμάτων, συναισθημάτων. 
Ήταν τον Νοέμβριο του 2010, όταν ξεκίνησα να περπατώ το μονοπάτι της αυτογνωσίας μου.
Τις συντεταγμένες του λίγοι ήταν εκείνοι που τις γνώριζαν.

Πολύ αργά και δειλά-δειλά, άρχισα να το συστήνω όλο και σε περισσότερα άτομα- τότε ακόμα φοβόμουν, έτρεμα το θεριό που λέγεται κριτική.

Σήμερα η αγάπη και η αποδοχή για όσα είμαι και όσα δεν είμαι, μετά από σκληρό αγώνα ρίζωσαν βαθιά μέσα μου και ο φόβος το έβαλε στα πόδια. 

Πλέον,νιώθω πολύ υπερήφανη για το χάρισμα και την δύναμη της ψυχής μου να συγγράψει όσα τα χείλη αδυνατούν να πουν.

Αισθάνομαι λοιπόν την την ανάγκη να σας προσκαλέσω σε αυτόν τον ανοιχτό πλέον για όλους τόπο για να μοιραστώ μαζί σας αλήθειες..Αλήθειες που βρίσκεται εντός ΟΛΩΝ μας.

Εύχομαι, διαβάζοντας με να ξεκουραστείτε πετώντας από μέσα σας όποιο τοξικό φορτίο βαραίνει την ψυχούλα σας.

Τέλος, με όση δύναμη αγαπάει αυτή η καρδιά μου, ευχαριστώ την ψυχοθεραπεύτρια μου Κατερίνα Βουγιουκλή που όλα αυτά τα χρόνια με ενθάρρυνε να μοιραστώ τα κείμενα μου και ένα μεγάλο ευγνωμονώ εκ μέρους της ψυχής μου, που με τόση αγάπη και πάντα με απεριόριστο σεβασμό, την φώτιζε μέχρι να ζεσταθεί και να ανοίξει τα βλέφαρα έως του αφυπνιστεί και καλημερίσει την συνειδητότητα  
Όλα τα κείμενα, είναι οι πατημασιές των ξυπόλητων ποδιών μου σε έναν περίπατο στον οποίο φανάρι για να περπατώ ήταν αυτό το πλάσμα.

Καλωσήρθατε!

Με όλη μου την αγάπη
ρ.

Στις φωτογραφίες είμαστε όλοι διαφορετικοί, στην ακτινογραφία της ψυχής ίδιοι!

Καθημερινά, γνωρίζω και συνομιλώ με αρκετούς ανθρώπους.

Δεν θεωρώ καθόλου συμπτωματικό το γεγονός οτι πάντα με κάποιο τρόπο εμφανίζεται  η ευκαιρία και  μοιράζομαι ελεύθερα μαζί τους  ενα κομμάτι του εαυτού μου-μια κατάσταση την οποία σαν ευχή, όχι- δεν θα μπορούσε κάποιος να την προσφέρει.

Κατά την διάρκεια που μιλώ για εκείνη, όλοι μα όλοι με παρακολουθούν με μάτια μικρού παιδιού και το τραχύ πρόσωπο τους σιγά σιγά αποκτά μια γλυκιά μαλακή υφή.

Σε κάποια στιγμή όλοι θα με διακόψουν για να μοιραστούν μαζί μου το μεγάλο τους μυστικό, την μεγάλη τους ντροπή, το φιτίλι που πυροδοτεί την λαίλαπα της κατακραυγής, το αγαπημένο φαγητό της κοινής γνώμης, το μολυσμένο δικό τους..

Το σφικτά δεμένο ζεύγος των χειλιών τους ανοίγει για να φωνάξουν ψιθυρίζοντας μου:

‘’Σε ακούω να μιλάς και είναι σαν να περιγράφεις εμένα. Έχω περάσει και περνώ ακριβώς το ίδιο’’ και μετά το γλυκό αυτό στιχάκι, ακολουθεί η ανάσα της ανακούφισης.

Παύω να μιλώ και ακούω..

Ακούω με προσοχή και πολύ σεβασμό.

Νιώθω  την λαχτάρα της ψυχής να μεταφέρεται πάνω στις λέξεις που σαν άλογα καλπάζουν για να το σκάσουν από την χρόνια φυλακή της ντροπής και  της ενοχής.

Συναισθάνομαι την γαλήνη που νιώθει το πλάσμα αυτό που για έτη ολόκληρα περιφερόταν ανήσυχα δώθε κείθε σαν άδειο ντενεκέδακι που το γυρνοβολά ο άνεμος. 

Μέσα σε λίγα λεπτά μια συνομιλία έκανε δύο άγνωστα πλάσματα  αυτό που στην ουσία είμαστε όλοι μας, μα ο δαλτονισμός μας, εμποδίζει να δούμε.

Τους έκανε αδέλφια.

Και αυτό είναι συγκίνηση.

Μέσα σε λίγα λεπτά, ένας άνθρωπος αποδέχτηκε το κομμάτι του εαυτού του που μισούσε, το αγκάλιασε, ανακουφίστηκε από την απαλλαγή του μεγατόνων κράματος ενοχής- ντροπής που κουβαλούσε και το πιο σημαντικό..   ο ψίθυρος έγινε φωνή.

Μια φωνή ολοκάθαρη σαν ζωγραφιά με χρώματα ανεξίτηλα, χρώματα φωτεινά, κρυστάλλινα.

Μια φωνή που δίνει στα χέρια την δύναμη να ξεσκίσουν το μαύρο γυαλόχαρτο που έγδερνε την ψυχή τους και να αδράξουν τις μπογιές, ζωγραφίζοντας σε λευκό βελούδο ενα πολύχρωμο λαμπερό παραμύθι.

 Ένα παραμύθι που μιλά για την  ηλιόλουστη ζωή του δαφνοστεφανομένου πολεμιστή μετά από τη μάχη.

Το δικό τους παραμύθι.. 

Μια λιακάδα που κέρδισαν ματώνοντας, με το σπαθί τους!

  

Και αυτό είναι Άθλος.

Σήμερα γνώρισα την Ε.  (δεν θα πω όνομα).

 Μια εξαιρετικά αριστοκρατική και όμορφη γυναίκα γύρω στα 50.

Καθόμουν στην πισίνα έχοντας δίπλα τα βιβλία μου.

Καθώς περνούσε από δίπλα μου για να φύγει, το μάτι της έπεσε στο βιβλίο του κου Μαλέλη

 ΄΄Το τέρας κι εγώ''  και με αφορμή αυτό, διστακτικά με πλησίασε.

Με ρώτησε τη γνώμη μου για το βιβλίο καθώς δεν το είχε διαβάσει, αλλά προφανώς σκεφτόταν να το κάνει.

Της απάντησα ότι παρ’ όλο που βρίσκομαι στην αρχή του, η πένα του ανθρώπου που το έχει γράψει είναι μια πένα βουτηγμένη στο κατάμαυρο μελάνι του πυθμένα της ψυχής του, η οποία αποτυπώνει στο χαρτί τις βαθιά τυπωμένες χαρακιές που βρίσκονται εντός του, με τρόπο απλό αληθινό, δίχως ντροπή και δισταγμό.

 Όσο οξύμωρο κι αν ακουστεί, το βιβλίο μέσα από το μαύρο του, εκπέμπει την λάμψη μιας χρυσής δέσμης φωτός και δονήσεις που ακτινοβολούν αισιοδοξία, δύναμη και κίνητρο.

Η Έλενα ανέβαλε την αναχώρηση της και κάθισε αντικριστά μου πίνοντας σε ένα λεπτεπίλεπτο ποτήρι, κόκκινο κρασί που ερχόταν σε άψογη αντίθεση με το λευκό της φόρεμα και τα εβένινα μαλλιά της. Πολύ όμορφη και κομψή γυναίκα..

Έφυγε μετά από αρκετή ώρα για να προλάβει την κίνηση.

Δεν θα αναφερθώ στη συζήτηση μας.

Θα πω μόνο πως νιώθω μεγάλη τιμή για όλα όσα μοιράστηκε μαζί μου, ότι είμαι υπερήφανη για αυτήν την γυναίκα και χάρηκα πολύ που την γνώρισα.

Ανταλλάξαμε στοιχεία και αποχαιρετιστήκαμε σαν αδέλφια..

Και αυτό είναι ευτυχία!

Εύχομαι κάθε μέρα, κάθε λεπτό όλα τα αδέλφια να σμίγουν και να νικούν τις μάχες..

Είμαστε όλοι μας ψυχές.. σε ανθρώπινες στολές..

Με αγάπη

Ρ.

Η αγάπη μου..

Για όσα θα ακολουθήσουν, αφορμή στάθηκε η κουβέντα με την καρδιακή -παιδική μου φίλη η όποια   μου διηγήθηκε συναισθήματα και συμβάντα από την αρχή της σχέσης της με έναν άνθρωπο μέχρι την τελεία αυτής, την όποια τελικά.. επέλεξε η ίδια να βάλει υστέρα από τεράστια κούραση σε ψυχή και σώμα.

Η απογοήτευση, ο θύμος, η θλίψη και όλα τα υπόλοιπα παρελκόμενα συναισθήματα που μοιράστηκε μαζί μου, σαν σαρκοφάγα πτηνά φώλιασαν αμέσως και στην δική μου ψυχή, η οποία για πολλά χρονιά αποτελούσε και εκείνη πηγή αφαίμαξης..

Συνέχισε, λέγοντας μου πως θέλει να κρατήσει στη ζωή της ανθρώπους που αγαπούν αληθινά..έχουν ποιότητα, παιδεία και αγωγή, επίπεδο όμοιο με το δικό της- ναι είναι πολύ υψηλό σε ψυχή και νου-ώστε να μπορούν να συμπορεύονται προς την εξέλιξη, δημιουργικά  και  υγείες συναισθηματικά.

Έχοντας βιώσει αρκετές ανάλογες συναισθηματικές εμπειρίες..καθώς τα αλάνθαστα κριτήρια της συνειδητότητας και του αυτοσεβασμού απουσίαζαν κατά την επιλογή των ανθρώπων που έλκυα κοντά μου..της αφιερώνω με πολλή αγάπη και κατανόηση τα παρακάτω:

Λατρεμένη μου..

Έχεις ακούσει πολλές φορές την φράση αγαπώ..όπως κι εγώ..

Την έχεις ακούσει..και θα συνεχίζεις να την ακούς με το παραμικρό σαν τα τζιτζίκια όταν ανεβαίνει έστω και λίγο η θερμοκρασία τα καλοκαιριά..

Σ'αγαπώ βγαίνει αβίαστα από στόματα ποικίλα και σε χρόνους ανύποπτους.

Η αγάπη για έμενα είναι κάτι που είναι αδύνατον να ειπωθεί..

Ούτε γίνεται να φανεί..δεν είναι ορατή παρά μόνο στους οφθαλμούς της ψυχής.

Ο καθένας μας αντιλαμβάνεται διαφορετικά την αγάπη..

Είναι ο αγαπημένος μας τζοκερ..που ανάλογα την περίσταση παίρνει τη μορφή εκείνη η οποία συμφέρει τον εκάστου παίχτη και εξυπηρετώντας ανάλογο σκοπό.

Η αγάπη όμως έχει ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ πρόσωπο..

Αυτό που μόλις σε κοιτάξει..γαληνεύεις σαν βρέφος που κουρνιάζει στη ζεστασιά κ την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς..

Ότι στο πέρασμα του δεν σκορπά  την χρυσόσκονη της γαληνής..δεν είναι Αγάπη!

Αγαπά πραγματικά..

Εκείνος που σε ακούει πάντα με σεβασμό.

Επεξεργάζεται όσα του λες πρώτα απ'όλα νιώθοντας τιμή που μοιράζεσαι μαζί του όσα σκέφτεσαι και νιώθεις..

Σε συναισθάνεται με την καρδιά του και έπειτα..επίσης με πολύ σεβασμό..σου μιλά.

Βρίσκει συναρπαστική κ μοναδική την διαφορετικότητα σου και δεν προσπαθεί να δημιουργήσει τον καθρέφτη του στο πρόσωπο σου.

Σε αποδέχεται δίχως να  σε κρίνει.

Σε βοηθά όταν εσύ του το ζητήσεις δίχως να σε χειραγωγεί με την δικαιολογία ότι νοιάζεται..

Τις φορές που δεν είσαι έτοιμος να ακούσεις, να δεις και να πράξεις, με μεγάλη ευλάβεια στέκει παρατηρητής και τα λογία του αντικαθιστώνται από μια ζεστή τρυφερή αγκαλιά η οποία στοργικά σου ψιθυρίζει : 

´´Δεν πειράζει! Θα συμβεί την πιο τέλεια στιγμή..την στιγμή που εσύ θα το επιλέξεις. 

   Εγώ θα είμαι πάντα εδώ να σ' αγαπώ και να σε στηρίζω. Δε φεύγω..´´

Σε κάνει να γελάς από χαρά και όχι από άμυνα η αμηχανία.

Είναι μαζί σου υποστηρικτικός, αποδέχεται και αγαπά όλα τα κομμάτια που σχηματίζουν το παζλ του υπέροχου εαυτού σου.

Η γνώμη του ηχεί στα αυτιά σου γλυκά κ ταπεινά σαν μελωδία με ευχή του να σε φωτίσει και να σε διευκολύνει.

Το χιούμορ του είναι βελούδινα απαλό κ λεπτοφυές δίχως ίχνος καυστικότητας και πρόθεσης να σε προσβάλει.

Οι συμβουλές του είναι σπόροι που με σεβασμό κ διακριτικότητα φυτεύει στην ψυχή σου..ενώ σιωπηλά προσεύχεται να καρποφορήσουν..

Η επικοινωνία σας, στηρίζεται στην αλήθεια..μιαν αλήθεια τόσο κοινή κ τόσο μοναδική για τον καθένα σας..ενώ οι ανάγκες σας όσο κ αν διαφέρουν..πάντα βρίσκουν το αντίκρισμα τους στην κατανόηση, τον σεβασμό και την αγάπη που τρέφει ο ένας για τον άλλον!

Το πιο σημαντικό και το πιο όμορφο:

Νιώθετε  ευλογημένοι! 

Είστε και οι δυο ευτυχισμένοι γιατί απλά και μόνο κρατάτε σφιχτά ο ένας το χέρι του άλλου..

Δυο χεριά ένα..

Δυο χεριά τόσο διαφορετικά και τόσο ταιριαστά.

.Δυο χεριά από δυο μοναδικούς ξεχωριστούς εαυτούς..

Τους πανάκριβους ατόφιους  ΕΑΥΤΟΥΣ ΣΑΣ!

Η αγάπη, η συμπόνια, η κατανόηση, ο σεβασμός, η σοφία και η συναισθηματική επικοινωνία..εύχομαι να θεμελιώσουν όλες τις ανθρώπινες σχέσεις έτσι ώστε να έχουμε πολύ χαρά, γαλήνη κ καθόλου πόνο..

Ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου ιδιαιτέρως την μητέρα μου και τον πάτερα της, τον παππού μου Γιάννη, που πέρασαν στις φλέβες και στα σωθικά μου το αγνό και αυθεντικό φιλέραστο θαυματουργό φίλτρο της αγάπης ώστε να αγαπώ ανιδιοτελώς και μεγαλόψυχα!

Τέλος, ευχαριστώ τους φίλους μου που αγαπιόμαστε για όσα είμαστε και για όσα δεν είμαστε, περπατώντας πάντα χέρι τις προσωπικές μας διαδρομές.

Είμαι άπλα: Ευλογημένη..

Όταν έχω εσένα

κοιμάμαι σαν παιδί, έχω έναν άνθρωπο

δεν φοβού κανένα

Εγώ κι εσύ στον κόσμο

τον απάνθρωπο

με αγάπη

ρ.