Αφιερωμένο εξαιρετικά σε δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και σε όλους όσους καπνίζουν άφιλτρα το ναι.
Τρία γράμματα στη σειρά χωρίς καν έναν τόνο, σχηματίζουν μια λέξη με τόση θετική ενέργεια η οποία όμως αν ειπωθεί από φόβο, το θετικό πρόσημο μετατρέπεται σε ένα οξύ αρνητικό το οποίο κάθε φορά έρχεται να σε δηλητηριάσει.
Μάλλον δεν έρχεται.
Εσύ ο ίδιος το προσκαλείς κερνώντας τον εαυτό σου δυσαρέσκεια και τον εκάστοτε αποδέκτη του, ικανοποίηση.
Εξάλλου, τίποτα δεν μας συμβαίνει από μόνο του παρά μόνο εάν εμείς το επιτρέψουμε να συμβεί.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό εάν αφήσουμε το σπίτι μας ορθάνοιχτο, κάποιος να κοπιάσει για να κλέψει τα ''πολύτιμα μας΄'.
Και είναι άδικο να κατηγορούμε αυτόν τον κάποιον όταν εμείς είμαστε εκείνοι που του έχουμε στείλει το ΄΄άτυπο'' προσκλητήριο.
Θεωρούμε φυσιολογικό και πρωταρχικής σημασίας να βάζουμε ακριβά συστήματα ασφαλείας, προκειμένου να διασφαλίσουμε τα υλικά μας αγαθά -ενέργεια που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη- από την άλλη όμως φαντάζει σχήμα οξύμωρο και ειρωνικά τραγικό, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε την τύχη της ψυχικής μας ανεκτίμητης περιουσίας, η οποία κείτεται ξέφραγη στο εσωτερικό μας χάος.
Και εκεί είναι που έρχεται ο τάδε και μας προσφωνεί υπερβολικούς που τα παίρνουμε όλα τόσο κατάκαρδα, αχάριστους γιατί έχουμε σπίτι, τηλεόραση, αυτοκίνητο,χέστρα κλπ και παρόλα αυτά έχουμε το θράσος να λέμε πως είμαστε δυστυχισμένοι.
Γιατί δεν μπορεί παρά δυστυχισμένος και άδειος να νιώθεις όταν με τόση συνέπεια βάζεις βενζίνη στο αυτοκίνητο σου ενώ με την ίδια ακριβώς συνέπεια αδειάζεις το εσωτερικό σου καύσιμο, την ενέργεια σου, λέγοντας ναι σε ό,τι δεν σε εκφράζει, κάνοντας επιλογές που μόνο εσένα δεν εξυπηρετούν και έχουν απόρροια την ψυχική σου λειψυδρία.
Για χρόνια ήμουν παιδί του ναι, του δεν με πειράζει,του ο,τι θέλετε κτλπ
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι από τη φύση μου είμαι πολύ δοτική, δημιούργησε την Χιροσίμα μέσα μου.
Και πάει κάπως έτσι..
Χρόνια είχα την πεποίθηση ότι το να πω όχι σε κάποιον, είναι ντροπή.
Στην σκέψη του και μόνο...γέμιζα τύψεις και ενοχές.
Σήμερα γνωρίζω πως αυτή η ντροπή, η τύψη και η ενοχή ονομάζονται φόβος της απόρριψης.
Όσοι σε αγαπούν και αξίζουν να είναι κοντά σου, σέβονται κάθε σου ναι ή κάθε σου όχι που εκφράζει κάθε θέλω ή δεν θέλω, κάθε μπορώ ή δεν μπορώ αντίστοιχα, που εκφράζει την αλήθεια και την σημασία κάθε σου ανάγκης.
Χρόνια και όντας πάντα πολύ ευαίσθητη, δεν ήθελα να πω όχι σε κάποιον μην τυχόν και τον στεναχωρήσω. Μη τον θυμώσω και μου μιλήσει απότομα. Μη μου την πει κοινως. Ε και?
Σήμερα διαπιστώνω πως για κάθε τέτοιο όχι που δεν έλεγα, γεννιόταν ο πόνος από μια επιλογή που σε βάθος και πραγματικότητα στεναχωρούσε εμένα.
Να μαθαίνουμε να ρωτάμε πρώτα τους εαυτούς μας αν θέλουμε και εάν μπορούμε και τότε οι απαντήσεις μας να δίνονται με βασικό κριτήριο αυτό του αυτοσεβασμού και της αυτοπροστασίας.
Όλα πρέπει να περνάνε από το προσωπικό μας σουρωτήρι, το φίλτρο της ψυχής μας.Μόνο εκείνο έχει την αλάνθαστη γνώση-ιδιότητα, να αποβάλλει ο,τι βλαβερό και αποδυναμωτικό.
Στην αρχή, επειδή εμείς τα παιδιά του ναι δεν είμαστε συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο, θα μας βγει λίγο άτσαλα το να πούμε σε κάποιον όχι, όμως μετά ο τρόπος μαλακώνει και το απολαμβάνουμε.
Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν από την αλλαγή μας..ας τους ευχηθούμε καλό δρόμο.
Κάποιοι άλλοι θα νιώσουν υπερήφανοι για εμάς..ας τους πούμε πόσο ευλογημένοι νιώθουμε που είναι στη ζωή μας.
Ναι - Οχι, Μπορώ - Δεν μπορώ, Θέλω- Δεν θέλω κοκ, είναι φράσεις που πρέπει να εκφράζουν μόνο την αλήθεια της ψυχής μας.
Αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που θέλουμε ή πρέπει να δείχνουμε.
Η μοναδική για τον καθένα μας αλήθεια, το γνήσιο μας, δεν μπορεί ποτέ να είναι πρόστυχο, υποτιμητικό, βλαβερό.
Αν δεν την υπερασπιστούμε, δεν την προστατέψουμε, η αλήθεια θα χαθεί και εμείς θα ''ζούμε'' μια ζωή κάλπικη και ανιαρή, περιπλανώμενοι αναζητώντας την ευχαρίστηση από την επιβεβαίωση των άλλων.Υποχείρια αδύναμα θύματα. Και στη συνέχεια με μαθηματικη ακρίβεια θα γινουμε θύτες εναντι του εαυτου μας και των αλλων. Πόσες φορές έχεις πει ''Με αδίκησε'' η' έχεις νιώσει αδικημένος? Ποσες φορές έχεις αναλάβει την ευθύνη της ζωης σου και εχεις πει ''Επέτρεψα να συμβεί, λαμβάνοντας την ηθικη αυτουργια της αυτοχειριας μου?"
Μου εξηγεί κάποιος παρακαλώ, γιατί οι τοίχοι, τα διαχωριστικά, οι φράχτες και κάθε μορφής χωροταξικό όριο είναι εύλογο και αποδεκτό ενώ η προσωπική μας οριοθέτηση, η προστασία της ψυχής μας στο φινάλε-φινάλε, αποτελεί πάντα την εστία μιας λαίλαπας παρεξηγήσεων?
Σε εκείνους που από όλα τα παραπάνω το μόνο που έχουν να σου πουν είναι ότι είσαι παρτάκιας,
δανείζομαι για να τους απαντήσω τα παρακάτω λόγια του αγαπημένου Τσάρλι Τσάπλιν:
Τις φορές που οι αγαπημένοι μου μου λένε οχι ή δεν μπορώ, παραληρώ απο χαρά!!!
Μια βραδιά είχα κλείσει ραντεβού με την παιδική μου φίλη στις 22:00, για να βγούμε και 21:30 με πήρε λέγοντας μου διστακτικά πως την πήρε ο ύπνος και δεν έχει διάθεση να βγει καθώς ένιωθε κουρασμένη, επιθυμούσε να συνεχίσει τον ύπνο της και με ρώτησε αν με πειράζει να το ακυρώσουμε.
Ενθουσιάστηκα τόσο που αυτή τρόμαξε, γιατί νόμισε πως θύμωσα :)!
(Είχα νιώσει άπειρες φορές σαν εκείνη και είχα συρθεί άπειρες φορές ερείπιο σε μέρη μακριά από το κρεβάτι μου)
Φυσικά κοριτσάκι μου της είπα να καθίσεις να ξεκουραστείς!!
Μου άρεσε τόσο που άκουσε την ανάγκη της και την μοιράστηκε μαζί μου (γιατί αυτό είναι το μεγαλείο ), της ευχήθηκα καλή ξεκούραση και βγήκα μιας και είχα΄ήδη ετοιμαστεί, βόλτα στην γειτονιά για ένα ποτό με τον εαυτό μου.
Χαίρομαι σαν παιδάκι και νιώθω τόση μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια και θαυμασμό για όσους έχουν το σθένος να εκφράζουν την αλήθεια τους μην κάνοντας κάτι παρά τη θέληση τους.Να τονίσω οτι τους εκτιμώ ιδιαιτέρως!
Όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, Όταν αγαπώ και σέβομαι και εγώ τον δικό μου, τότε η μεταξύ μας σχέση μόνο από υγεία μπορεί να σφύζει, γιατί αν δεν έχουμε κάτι εντός μας πως θα το μοιραστούμε?
Πως θα μπορέσουμε να μοιραστούμε αγάπη, σεβασμό,εκτίμηση?
Πως θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να ενσυναισθανθούμε και να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν έχουμε μάθει να τα προσφέρουμε πρώτα εντός μας?Με ποια γνώση?Με ποια όρεξη?Με ποιο απόθεμα ενέργειας?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για τις στιγμές που διστάζουμε να οριοθετηθούμε, γιατί κάτι μας μπλοκάρει:
Πριν φοβηθείς να πεις όχι , θυμήσου πόσα είναι τα όχι που ήχησαν στα δικά σου αυτιά.
Οχι που είπες Vs Oχι που άκουσες.
Πόσο είναι το σκόρ?
Την στιγμή εκείνη που καλείσαι να απαντήσεις ένα ναι ή ένα όχι, πάρε το χρόνο σου!Δοκίμασε να φέρεις στο μυαλό σου το συναίσθημα που είχες την τελευταία φορά που έκανες ή είπες κάτι που δεν το ήθελες πραγματικά.Κάτι που πρόδωσε τα θέλω σου, φιμώνοντας τις ανάγκες σου, παραβιάζοντας την υπέροχη διαφορετικότητα σου. Και μην αυταπατάσαι! Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα κανενος άλλου ενήλικα, πλεον των δικων σου. Έκαστος τη Ζωη του την διαχειρίζεται όπως θέλει και μπορεί. Και αν κατι δε παει καλά, οφείλει να το αλλάξει πιστεύοντας στη δύναμη του και ζητωντας μεσω δικου του σχεδιου δρασης, να λάβει αυτό επιθυμει και του αξίζει. Οι παθογενείς σχεσιακές λούπες εξάρτισης και ταύτισης απομυζουν ενεργειακα τους ανθρωπους. Και εδω θελει επιμελέστερη προσοχη σε οποιον εχει θέματα φόβου και οριοθετησης. Και αυτό εξαλλου ειναι και το μάθημα. Έλκονται απο τη ''μυρωδια'' που αναβλύζεις.. Λοιπον? Τι εχεις κάνει ωστε να τελειώνεις με αυτή την πλάνη? Η΄τι σκέφτεσαι να κάνεις? ΕΣΥ! Γιατι δε σου φταιει άλλος κανεις!
Η ζωή είναι μια σειρά στιγμών οι οποίες αν θα είναι καλές ή άσχημες καθορίζονται από τις επιλογές μας.
Η ζωή είναι οι επιλογές μας.
Όσα βιώνουμε, είναι οι επιλογές μας.
Ο,τι σκεφτόμαστε προέρχεται από τις επιλογές μας.
Το τώρα μας είναι ο απόγονος των επιλογών μας.
Το μετά είναι αβέβαιο και άγνωστο..
Σε λίγο κλείνω τα 34.
34 παρά τέταρτο χρόνια επιλογών και οι αληθινά δικές μου επιλογές,οι συνειδητές...
εκείνες που πηγάζουν από την ψυχή μου και είναι η αλήθεια αυτής, σήμερα ίσα που κοντεύουν να καλύψουν σε αριθμό όλα τα δάκτυλα των χεριών μου..
Οι δικές σας αλήθεια......... πόσες είναι?
Δεν έχει σημασία..
Σημασία έχει ότι από δω και πέρα εύχομαι και είμαι βέβαιη πως θα χάσουμε το μέτρημα για να μείνουμε στο να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τις όμορφες στιγμές των συνειδητών μας πλέον εκ βαθέων ψυχής επιλογών.
Καλή αρχή και πολλή δύναμη :)
με αγάπη
ρ.
Τρία γράμματα στη σειρά χωρίς καν έναν τόνο, σχηματίζουν μια λέξη με τόση θετική ενέργεια η οποία όμως αν ειπωθεί από φόβο, το θετικό πρόσημο μετατρέπεται σε ένα οξύ αρνητικό το οποίο κάθε φορά έρχεται να σε δηλητηριάσει.
Μάλλον δεν έρχεται.
Εσύ ο ίδιος το προσκαλείς κερνώντας τον εαυτό σου δυσαρέσκεια και τον εκάστοτε αποδέκτη του, ικανοποίηση.
Εξάλλου, τίποτα δεν μας συμβαίνει από μόνο του παρά μόνο εάν εμείς το επιτρέψουμε να συμβεί.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό εάν αφήσουμε το σπίτι μας ορθάνοιχτο, κάποιος να κοπιάσει για να κλέψει τα ''πολύτιμα μας΄'.
Και είναι άδικο να κατηγορούμε αυτόν τον κάποιον όταν εμείς είμαστε εκείνοι που του έχουμε στείλει το ΄΄άτυπο'' προσκλητήριο.
Θεωρούμε φυσιολογικό και πρωταρχικής σημασίας να βάζουμε ακριβά συστήματα ασφαλείας, προκειμένου να διασφαλίσουμε τα υλικά μας αγαθά -ενέργεια που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη- από την άλλη όμως φαντάζει σχήμα οξύμωρο και ειρωνικά τραγικό, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε την τύχη της ψυχικής μας ανεκτίμητης περιουσίας, η οποία κείτεται ξέφραγη στο εσωτερικό μας χάος.
Και εκεί είναι που έρχεται ο τάδε και μας προσφωνεί υπερβολικούς που τα παίρνουμε όλα τόσο κατάκαρδα, αχάριστους γιατί έχουμε σπίτι, τηλεόραση, αυτοκίνητο,χέστρα κλπ και παρόλα αυτά έχουμε το θράσος να λέμε πως είμαστε δυστυχισμένοι.
Γιατί δεν μπορεί παρά δυστυχισμένος και άδειος να νιώθεις όταν με τόση συνέπεια βάζεις βενζίνη στο αυτοκίνητο σου ενώ με την ίδια ακριβώς συνέπεια αδειάζεις το εσωτερικό σου καύσιμο, την ενέργεια σου, λέγοντας ναι σε ό,τι δεν σε εκφράζει, κάνοντας επιλογές που μόνο εσένα δεν εξυπηρετούν και έχουν απόρροια την ψυχική σου λειψυδρία.
Για χρόνια ήμουν παιδί του ναι, του δεν με πειράζει,του ο,τι θέλετε κτλπ
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι από τη φύση μου είμαι πολύ δοτική, δημιούργησε την Χιροσίμα μέσα μου.
Και πάει κάπως έτσι..
Χρόνια είχα την πεποίθηση ότι το να πω όχι σε κάποιον, είναι ντροπή.
Στην σκέψη του και μόνο...γέμιζα τύψεις και ενοχές.
Σήμερα γνωρίζω πως αυτή η ντροπή, η τύψη και η ενοχή ονομάζονται φόβος της απόρριψης.
Όσοι σε αγαπούν και αξίζουν να είναι κοντά σου, σέβονται κάθε σου ναι ή κάθε σου όχι που εκφράζει κάθε θέλω ή δεν θέλω, κάθε μπορώ ή δεν μπορώ αντίστοιχα, που εκφράζει την αλήθεια και την σημασία κάθε σου ανάγκης.
Χρόνια και όντας πάντα πολύ ευαίσθητη, δεν ήθελα να πω όχι σε κάποιον μην τυχόν και τον στεναχωρήσω. Μη τον θυμώσω και μου μιλήσει απότομα. Μη μου την πει κοινως. Ε και?
Σήμερα διαπιστώνω πως για κάθε τέτοιο όχι που δεν έλεγα, γεννιόταν ο πόνος από μια επιλογή που σε βάθος και πραγματικότητα στεναχωρούσε εμένα.
Να μαθαίνουμε να ρωτάμε πρώτα τους εαυτούς μας αν θέλουμε και εάν μπορούμε και τότε οι απαντήσεις μας να δίνονται με βασικό κριτήριο αυτό του αυτοσεβασμού και της αυτοπροστασίας.
Όλα πρέπει να περνάνε από το προσωπικό μας σουρωτήρι, το φίλτρο της ψυχής μας.Μόνο εκείνο έχει την αλάνθαστη γνώση-ιδιότητα, να αποβάλλει ο,τι βλαβερό και αποδυναμωτικό.
Στην αρχή, επειδή εμείς τα παιδιά του ναι δεν είμαστε συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο, θα μας βγει λίγο άτσαλα το να πούμε σε κάποιον όχι, όμως μετά ο τρόπος μαλακώνει και το απολαμβάνουμε.
Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν από την αλλαγή μας..ας τους ευχηθούμε καλό δρόμο.
Κάποιοι άλλοι θα νιώσουν υπερήφανοι για εμάς..ας τους πούμε πόσο ευλογημένοι νιώθουμε που είναι στη ζωή μας.
Ναι - Οχι, Μπορώ - Δεν μπορώ, Θέλω- Δεν θέλω κοκ, είναι φράσεις που πρέπει να εκφράζουν μόνο την αλήθεια της ψυχής μας.
Αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που θέλουμε ή πρέπει να δείχνουμε.
Η μοναδική για τον καθένα μας αλήθεια, το γνήσιο μας, δεν μπορεί ποτέ να είναι πρόστυχο, υποτιμητικό, βλαβερό.
Αν δεν την υπερασπιστούμε, δεν την προστατέψουμε, η αλήθεια θα χαθεί και εμείς θα ''ζούμε'' μια ζωή κάλπικη και ανιαρή, περιπλανώμενοι αναζητώντας την ευχαρίστηση από την επιβεβαίωση των άλλων.Υποχείρια αδύναμα θύματα. Και στη συνέχεια με μαθηματικη ακρίβεια θα γινουμε θύτες εναντι του εαυτου μας και των αλλων. Πόσες φορές έχεις πει ''Με αδίκησε'' η' έχεις νιώσει αδικημένος? Ποσες φορές έχεις αναλάβει την ευθύνη της ζωης σου και εχεις πει ''Επέτρεψα να συμβεί, λαμβάνοντας την ηθικη αυτουργια της αυτοχειριας μου?"
Μου εξηγεί κάποιος παρακαλώ, γιατί οι τοίχοι, τα διαχωριστικά, οι φράχτες και κάθε μορφής χωροταξικό όριο είναι εύλογο και αποδεκτό ενώ η προσωπική μας οριοθέτηση, η προστασία της ψυχής μας στο φινάλε-φινάλε, αποτελεί πάντα την εστία μιας λαίλαπας παρεξηγήσεων?
Σε εκείνους που από όλα τα παραπάνω το μόνο που έχουν να σου πουν είναι ότι είσαι παρτάκιας,
δανείζομαι για να τους απαντήσω τα παρακάτω λόγια του αγαπημένου Τσάρλι Τσάπλιν:
Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.
Τις φορές που οι αγαπημένοι μου μου λένε οχι ή δεν μπορώ, παραληρώ απο χαρά!!!
Μια βραδιά είχα κλείσει ραντεβού με την παιδική μου φίλη στις 22:00, για να βγούμε και 21:30 με πήρε λέγοντας μου διστακτικά πως την πήρε ο ύπνος και δεν έχει διάθεση να βγει καθώς ένιωθε κουρασμένη, επιθυμούσε να συνεχίσει τον ύπνο της και με ρώτησε αν με πειράζει να το ακυρώσουμε.
Ενθουσιάστηκα τόσο που αυτή τρόμαξε, γιατί νόμισε πως θύμωσα :)!
(Είχα νιώσει άπειρες φορές σαν εκείνη και είχα συρθεί άπειρες φορές ερείπιο σε μέρη μακριά από το κρεβάτι μου)
Φυσικά κοριτσάκι μου της είπα να καθίσεις να ξεκουραστείς!!
Μου άρεσε τόσο που άκουσε την ανάγκη της και την μοιράστηκε μαζί μου (γιατί αυτό είναι το μεγαλείο ), της ευχήθηκα καλή ξεκούραση και βγήκα μιας και είχα΄ήδη ετοιμαστεί, βόλτα στην γειτονιά για ένα ποτό με τον εαυτό μου.
Χαίρομαι σαν παιδάκι και νιώθω τόση μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια και θαυμασμό για όσους έχουν το σθένος να εκφράζουν την αλήθεια τους μην κάνοντας κάτι παρά τη θέληση τους.Να τονίσω οτι τους εκτιμώ ιδιαιτέρως!
Όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, Όταν αγαπώ και σέβομαι και εγώ τον δικό μου, τότε η μεταξύ μας σχέση μόνο από υγεία μπορεί να σφύζει, γιατί αν δεν έχουμε κάτι εντός μας πως θα το μοιραστούμε?
Πως θα μπορέσουμε να μοιραστούμε αγάπη, σεβασμό,εκτίμηση?
Πως θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να ενσυναισθανθούμε και να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν έχουμε μάθει να τα προσφέρουμε πρώτα εντός μας?Με ποια γνώση?Με ποια όρεξη?Με ποιο απόθεμα ενέργειας?
------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Για τις στιγμές που διστάζουμε να οριοθετηθούμε, γιατί κάτι μας μπλοκάρει:
Πριν φοβηθείς να πεις όχι , θυμήσου πόσα είναι τα όχι που ήχησαν στα δικά σου αυτιά.
Οχι που είπες Vs Oχι που άκουσες.
Πόσο είναι το σκόρ?
Την στιγμή εκείνη που καλείσαι να απαντήσεις ένα ναι ή ένα όχι, πάρε το χρόνο σου!Δοκίμασε να φέρεις στο μυαλό σου το συναίσθημα που είχες την τελευταία φορά που έκανες ή είπες κάτι που δεν το ήθελες πραγματικά.Κάτι που πρόδωσε τα θέλω σου, φιμώνοντας τις ανάγκες σου, παραβιάζοντας την υπέροχη διαφορετικότητα σου. Και μην αυταπατάσαι! Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα κανενος άλλου ενήλικα, πλεον των δικων σου. Έκαστος τη Ζωη του την διαχειρίζεται όπως θέλει και μπορεί. Και αν κατι δε παει καλά, οφείλει να το αλλάξει πιστεύοντας στη δύναμη του και ζητωντας μεσω δικου του σχεδιου δρασης, να λάβει αυτό επιθυμει και του αξίζει. Οι παθογενείς σχεσιακές λούπες εξάρτισης και ταύτισης απομυζουν ενεργειακα τους ανθρωπους. Και εδω θελει επιμελέστερη προσοχη σε οποιον εχει θέματα φόβου και οριοθετησης. Και αυτό εξαλλου ειναι και το μάθημα. Έλκονται απο τη ''μυρωδια'' που αναβλύζεις.. Λοιπον? Τι εχεις κάνει ωστε να τελειώνεις με αυτή την πλάνη? Η΄τι σκέφτεσαι να κάνεις? ΕΣΥ! Γιατι δε σου φταιει άλλος κανεις!
Η ζωή είναι μια σειρά στιγμών οι οποίες αν θα είναι καλές ή άσχημες καθορίζονται από τις επιλογές μας.
Η ζωή είναι οι επιλογές μας.
Όσα βιώνουμε, είναι οι επιλογές μας.
Ο,τι σκεφτόμαστε προέρχεται από τις επιλογές μας.
Το τώρα μας είναι ο απόγονος των επιλογών μας.
Το μετά είναι αβέβαιο και άγνωστο..
Σε λίγο κλείνω τα 34.
34 παρά τέταρτο χρόνια επιλογών και οι αληθινά δικές μου επιλογές,οι συνειδητές...
εκείνες που πηγάζουν από την ψυχή μου και είναι η αλήθεια αυτής, σήμερα ίσα που κοντεύουν να καλύψουν σε αριθμό όλα τα δάκτυλα των χεριών μου..
Οι δικές σας αλήθεια......... πόσες είναι?
Δεν έχει σημασία..
Σημασία έχει ότι από δω και πέρα εύχομαι και είμαι βέβαιη πως θα χάσουμε το μέτρημα για να μείνουμε στο να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τις όμορφες στιγμές των συνειδητών μας πλέον εκ βαθέων ψυχής επιλογών.
Καλή αρχή και πολλή δύναμη :)
με αγάπη
ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου