"Κράτησε απαλά το κοχύλι με τα δαχτυλάκια της και το ακούμπησε προσεχτικά στο αυτί της. Έκλεισε με το χέρι της το άλλο αυτί και Σώπασε να ακούσει τα λόγια της θάλασσας. Έτσι άκουγε και τους Ανθρώπους. Τον βυθό τους..Τούτη ήταν η ιεροτελεστία αφύπνισης του θεραπευτή μεσα τους αλλά και του δικού της.." ρ.

Η εμμονή, η προσκολλήση, η ταύτιση και η εξάρτηση είναι μοτίβα εκφράσης του Εγω, στην απαίτηση του να χειραγωγει εις το ονομα της Αγαπης. Ετσι, δημιουργει ενα υβρίδιο, μια μπασταρδεμένη μορφή Αγαπης για την οποια ειναι παρα πολυ υπερηφανο και γεματο αυτοπεποιθηση κυκλοφορει, εκδραματίζοντας περιτρανα καθε συναισθηματικη του ψευδαισθηση. Αυτοθεοποιείται για αυτο το κακο αντιγραφο αγαπης και ενδιαφεροντος που τοσο απλοχερα δειχνει, μη μπορώντας να κατανοήσει και να δει το μέγεθος στο οποίο κακοποιεί την ψυχή τόσο του ιδιου όσο και του άλλου. Αν επιθυμεί κανείς να αγαπά γνήσια θα πρέπει να μάθει να λειτουργεί σύμφωνα με τις γενετήσιες ποιότητες της αγαπης όπως η Ελευθερία, ο Σεβασμός, η Ενσυναίσθηση, η Αλήθεια, η Ανιδιοτελής Αποδοχή. Ξεκινώντας

πρωτα απο μέσα του. Με πολλή δυνατή Πρόθεση και Υπομονή..

ρ

«Αραγε πως ειναι να σε μαχαιρωνουν στην καρδια; Θα ηθελα να μου συμβει για να δω αν πονα πιο πολυ απο τα λόγια και τα βλέμματα κάποιων ανθρωποειδων. Ξερετε.. καποιες οντοτητες που φορουν ανθρωπινη στολη και στο εσωτερικο τους ειναι μαυρες μουτσούνες με δοντια μυτερα και σωματα μανιασμενες δίνες που λαχταρουν να φανε τον αγλεωρα τρυφερων ψυχων. Αυτα σκεφτοταν και ολοενα δυναμωνε η θεληση της να παρει ενα νησι και να το καμει ιαματικο θερετρο λαβωμενων ψυχων. Κακοφορμισμενων παιδιων που δεν τα αφησαν φυσικα να μεγαλωσουν μα ουτε και να ειναι παιδια. Παιδια που τα ταιζαν με τρομοκεφτεδες, τα ποτιζαν με ενοχονερο και τα εβαζαν να αναπνεουν πρεπει και υποταγη. Παιδιά που δε τους επιτρεπόταν να εχουν αναγκες και ξέχωρη προσωπικότητα και μολις τα χειλακια τους ανοιγαν να εκφρασουν κατι, ετρωγαν τσεκουρια στη γλωσσα.Μονο στο νησι αυτα τα παιδια θα μπορεσουν να γιατρευτουν. Να ξαναγεννηθουν και να βυζαξουν αγαπη απ την αληθινη,να νιωσουν χαρα και λευτερια. Μονο στο νησι.. και το χε βαλει πεισμα να το φτιαξει. Να σωσει τα κουτσουνάκια ολου του κοσμου. Μικρα- μεγαλα. Να τα μεγαλωσει ξανα, δινοντας τους το ιαματικο χωμα και νερο για να ευδοκιμησουν μονα τους. Οπως επιθυμουν. Να βγαλουν λουλουδια και καρπους που θα απολαμβανουν και μετα θα τα κερνουν και στους αλλους.Και οποιο ανθρωποειδες εκανε να ζυγωσει, αλιμονο του!! Η θαλασσα θα γινοταν θεριο και θα το εστελνε στην κολαση απο την οποια ηρθε..» αποσπασμα απο το «Νησί των Παιδιών» ρ.

"Κάθε φορά που ανησυχούσαν γιατί έμενε μόνος, εκείνος αναρωτιόταν πως άραγε να ειναι η μοναξιά. Σίγουρα θλιβερή όταν δεν αντέχεις να μένεις με τον εαυτο σου. Και βέβαια κατάμαυρη, οταν αποσυνδέεσαι απο τα φωτα της ψυχη σου και χρειάζεσαι τους προβολεις των αλλων για να τυφλωθεις καλα. Μα και στέρφα όταν δε σε αγαπας και δε σου κάνεις έρωτα για να σε ξαναγεννας και να σε γαλουχάς.. Για να σου δινεις καθε φορα νέα λακτίσματα μεσα απο σελιδες βιβλιων, δικων σου εμπειριων με στιχους, μελωδιες μολυβια και ονειρα..Και κάπως ετσι ηταν απο μωρο παιδι και οι αλλοι παντα ανησυχουσαν. Άραγε ετσι ανησυχουσαν που ο ηλιος έκανε τράμπες με το φεγγάρι; Έτσι στεναχωριόντουσαν που η θάλασσα δεν ήταν πάντοτε γιαούρτι; Ειχανε αραγε ποτε σκεφτεί πως αυτο που βαφτιζαν απομονωση, αυτό που μαλλον εκεινοι ετρεμαν, για κεινον ήταν η φόρτιση και πολλες φορες η ανανηψη του; Που νομιζουν εβρισκε τη δύναμη και το νοιαξιμο για να φροντιζει την υπαρξη του αλλα και τις αλλες υπάρξεις γυρω του; Γνωστες ή άγνωστες. Για κεινον ολες ηταν γνωριμες.. Ο Καμυ ειχε πει πως ο ανθρωπος ειναι το μοναδικο ον που αρνειται να ειναι αυτο που ειναι. Και ειχε δικαιο. Πως να μην πονα, πως να μη φοβαται και να μη θλιβεται ο ανθρωπος οταν η πρωτη μανα με την οποια ερχεται σε συγκρουση ειναι η Φυση.." ρ.