Η ταση απορριψης του θυμου ειναι κομματι ολων μας.
Θεωρουμε κακο να νιωθουμε θυμο και οταν αντιλαμβανομαστε την παρουσια του, θυμωνουμε ακομα περισσοτερο γιατι δεν τον καλεσαμε ποτε..
Μηπως ομως με καποιο τροπο του δωσαμε ολα τα απαραιτητα για να αναπτυχθει?
Ο θυμος, ειναι και αυτος ενα δικο μας κομματι και με το να τον αγνοουμε, στην ουσια αγνοουμε και απορριπτουμε την ιδια μας την υπαρξη.
Οσο δεν αποδεχομαστε τον θυμο μας και δεν τον αφηνουμε να εκδηλωθει..τοσο αυτος ουρλιαζει με την ελπιδα καποιος να του ανοιξει, να τρεξει, να ελευθερωθει..
Οσο ζει καταδικος και παραμελημενος.. οι πληγες του αιμοραγουν και ο πονος του μεγαλωνει..
Δε θα σταματησει ποτε με το μπομπουνητο του να διεκδικει και να αποζητα την μοναδικη του αναγκη..την καταιγιδα της ψυχης..
Γιατι εκτονωση του θυμου δεν ειναι αλλο απο το ανοιγμα του εωτερικου μας ουρανου..
Φανταστειτε πως θα ηταν ο φυσικος μας ουρανος αν απαγορευε στα πυκνα θυμωμενα συννεφα να εκφραστουν?
Συλλογιστειτε πως θα ηταν αν δεν εμφανιζοταν το απροσμενο,συντομο μα ελπιδοφορο φως της αστραπης.
Φανταστειτε εναν δειλο κεραυνο που δεν βγαινει ατρομητα και αποφασιστικα να σφαξει τα συννεφα για να ξεχυθει ο πονος και η αγανακτηση τ´ουρανου..
Τι νομιζετε οτι θα συνεβαινε τοτε?
Ο ηλιος θα εξοριζοταν απ´τις οργισμενες νεφελες και ενα μονιμο σκοταδι θα απλωνοταν παντου.
Οι κροτοι απ τις διαμαρτυριες των μπουμπουνητων θα μοιραζαν απλοχερα τον τρομο και το σκοταδι θα γινοταν ολοενα και πιο μαυρο..
Ο θυμος δε θα μετασχηματιζοταν ποτε σε γαληνη, καθως δεν θα καταφερνε ποτε να περασει στα ιαματικα λουτρα της βροχης και τα χρωματα του τοξου τ¨ουρανου δε θα στολιζαν ποτε τον γαλαζιο φοντο του.
Καπως ετσι, ή μαλλον -κατα τη γνωμη μου - ετσι ακριβως συμβαινει οταν δεν αποδεχομαστε τον θυμο που υπαρχει στην ψυχη μας.
Ετσι ακριβως η θλιψη απλωνει το μαυρο της πεπλο για να καλυψει τον θυμο ενω, με το ιδιο αραχνο πεπλο φιμωνει καθε αναγκη του να εκφραστει.
Η φυση ειναι ο καλυτερος δασκαλος.
Κατεχει την αληθεια, κατεχει την γνωση και κατεχει και την τεραστια σοφια με την οποια τις διαχειριζεται.
Αν ακολουθησουμε βημα βημα τις διαδικασιες με τις οποιες η φυση φροντιζει τον εαυτο της, το μετεωρολογικο της ψυχη μας θα προβλεπει πολυ πολυ συχνα: Μια ομορφη λιακαδα..
´´Τα συννεφα μαυρα και πυκνα, εχουν μεγαλο πονο
Νιωθουν θυμο που λαχταρα να εξατμιστει στον χρονο
Με αγαπη και αποδοχη κοπιαζει η μανα φυση
Τα σωθικα του ουρανου με κεραυνο να σκισει,
Και με το κλαμα της βροχης για να τον καθαρισει"
Με αγάπη ρ.
Θεωρουμε κακο να νιωθουμε θυμο και οταν αντιλαμβανομαστε την παρουσια του, θυμωνουμε ακομα περισσοτερο γιατι δεν τον καλεσαμε ποτε..
Μηπως ομως με καποιο τροπο του δωσαμε ολα τα απαραιτητα για να αναπτυχθει?
Ο θυμος, ειναι και αυτος ενα δικο μας κομματι και με το να τον αγνοουμε, στην ουσια αγνοουμε και απορριπτουμε την ιδια μας την υπαρξη.
Οσο δεν αποδεχομαστε τον θυμο μας και δεν τον αφηνουμε να εκδηλωθει..τοσο αυτος ουρλιαζει με την ελπιδα καποιος να του ανοιξει, να τρεξει, να ελευθερωθει..
Οσο ζει καταδικος και παραμελημενος.. οι πληγες του αιμοραγουν και ο πονος του μεγαλωνει..
Δε θα σταματησει ποτε με το μπομπουνητο του να διεκδικει και να αποζητα την μοναδικη του αναγκη..την καταιγιδα της ψυχης..
Γιατι εκτονωση του θυμου δεν ειναι αλλο απο το ανοιγμα του εωτερικου μας ουρανου..
Φανταστειτε πως θα ηταν ο φυσικος μας ουρανος αν απαγορευε στα πυκνα θυμωμενα συννεφα να εκφραστουν?
Συλλογιστειτε πως θα ηταν αν δεν εμφανιζοταν το απροσμενο,συντομο μα ελπιδοφορο φως της αστραπης.
Φανταστειτε εναν δειλο κεραυνο που δεν βγαινει ατρομητα και αποφασιστικα να σφαξει τα συννεφα για να ξεχυθει ο πονος και η αγανακτηση τ´ουρανου..
Τι νομιζετε οτι θα συνεβαινε τοτε?
Ο ηλιος θα εξοριζοταν απ´τις οργισμενες νεφελες και ενα μονιμο σκοταδι θα απλωνοταν παντου.
Οι κροτοι απ τις διαμαρτυριες των μπουμπουνητων θα μοιραζαν απλοχερα τον τρομο και το σκοταδι θα γινοταν ολοενα και πιο μαυρο..
Ο θυμος δε θα μετασχηματιζοταν ποτε σε γαληνη, καθως δεν θα καταφερνε ποτε να περασει στα ιαματικα λουτρα της βροχης και τα χρωματα του τοξου τ¨ουρανου δε θα στολιζαν ποτε τον γαλαζιο φοντο του.
Καπως ετσι, ή μαλλον -κατα τη γνωμη μου - ετσι ακριβως συμβαινει οταν δεν αποδεχομαστε τον θυμο που υπαρχει στην ψυχη μας.
Ετσι ακριβως η θλιψη απλωνει το μαυρο της πεπλο για να καλυψει τον θυμο ενω, με το ιδιο αραχνο πεπλο φιμωνει καθε αναγκη του να εκφραστει.
Η φυση ειναι ο καλυτερος δασκαλος.
Κατεχει την αληθεια, κατεχει την γνωση και κατεχει και την τεραστια σοφια με την οποια τις διαχειριζεται.
Αν ακολουθησουμε βημα βημα τις διαδικασιες με τις οποιες η φυση φροντιζει τον εαυτο της, το μετεωρολογικο της ψυχη μας θα προβλεπει πολυ πολυ συχνα: Μια ομορφη λιακαδα..
´´Τα συννεφα μαυρα και πυκνα, εχουν μεγαλο πονο
Νιωθουν θυμο που λαχταρα να εξατμιστει στον χρονο
Με αγαπη και αποδοχη κοπιαζει η μανα φυση
Τα σωθικα του ουρανου με κεραυνο να σκισει,
Και με το κλαμα της βροχης για να τον καθαρισει"
Με αγάπη ρ.
