Η πρώτη εμφάνιση.
Το πρόσωπο.
Μου αρέσει το πρόσωπο.
Τα μάτια..
Από κει ξεκινά το καλούπι.
Τα μάτια είν’ ο οδηγός.
Και ύστερα?
Ύστερα με δικαιώνει το βλέμμα, το ακολουθώ και συναντώ το μυαλό.
Και το μυαλό δίνει στα λεγόμενα.
Στα λεγόμενα που βγαίνουν απ΄ τα χείλη σου και δίνουν κίνηση.
Δίνουν κίνηση και ρυθμό στην καρδιά μου να χτυπά λίγο πιο γρήγορα
και δίνουν θερμότητα στα μάγουλα μου να καίνε.
Και μετά, τα αστεία, το πνεύμα..το χιούμορ.
Ένα χιούμορ που διεγείρει και δονεί όλο το σύστημα μου.
Όλα αυτά που είμαι..
Είμαι μια παιδική χαρά που γεμίζει από γέλια.
Από γέλια και χαμόγελα που αντάμωσαν σαν έσμιξαν οι ματιές μας.
Και το γνωρίζαμε απ’την αρχή.
Γιατί ο έρωτας ξέρει και η αγάπη είναι σοφή.
Ο έρωτας ξέρει να επιλέγει και η αγάπη γνωρίζει να κρατά.
Η αγάπη έχει τη γνώση και τον τρόπο να μας κρατά ενωμένους στους παράλληλους μα ξέχωρους κόσμους μας.
Η αγάπη έχει τη σοφία να μας βαστά.
Έχει τη σοφία να μας βαστά και να μας αφήνει λεύτερους ώστε να απολαμβάνουμε ο ένας τον άλλον ώστε να μη δενόμαστε ποτε.
Μέχρι να γίνουμε δύο ξέχωρα ένα.
Δίχως πρέπει και γιατί.
Χωρίς ποτέ και πάντα.
Απλά για όσο χρειαστεί.
Για όσο τα μάτια μας χάιρονται να μας βλέπουν
Για όσο αυτά θα έχουν μιαν αναπνοή.
Για όσο όλο αυτό ζήσει.
Για όσο όλο αυτό ζήσει.
Αφιερωμένο, στους τόσους όσους..αν και μόνον αν ..έτσι νιώθουν
ρ.
