Ακούω..επεξεργάζομαι..συναισθάνομαι.. μιλαω..

΄΄Έχουμε δύο αυτιά και ένα μόνο στόμα, για να ακούμε περισσότερο και να λέμε λιγότερα'' ΖΗΝΩΝ

΄Για εμένα, δεν είναι απαραίτητο να λέμε λίγα..
Απαραίτητο και δίκαιο ομως..είναι να έχουμε ακούσει πρώτα τον συνομιλητή μας..
Τον άνθρωπο εκείνον ο οποίος προφανώς έχει την ανάγκη να μοιραστεί μαζί μας όσα νιώθει, όσα πιστεύει, όσα νομιζει..όλα εκείνα που για εκείνον είναι σημαντικά και μοναδικά.
Καθημερινά, παρατηρώντας τον εαυτό μου, τον πιάνω πολύ συχνά να κουράζεται στην προσπάθεια να συζητήσει με κάποιον άλλον..
Η λέξη προσπάθεια..δεν μου αρέσει..Βάζοντας την στο στόμα μου..έχει τη γέυση απο το πικρό φάρμακο που πρέπει να το πιείς για να γίνεις καλα και  παρενέργεια του είναι κόπωση, δυσφορία..άγχος. Αγχος στο οτι προσπαθώ.. αλλά η αποτυχία παραφυλά στη γωνία και υπάρχει το ενδεχόμενο να μην τα καταφέρω..
Προσπάθεια όμως είναι για εμένα οι περισσότερες φορές που συζητώ με τους ανθρώπους.
Και είναι προσπάθεια..γιατί κυριολεκτικά με πιάνει δυσφορία και άγχος όταν κάποιος ανά πάσα στιγμή καραδοκεί να δολοφονήσει τα λόγια μου εν ψυχρώ..΄και εγώ πρέπει να βιαστώ για να σώσω τον λεκτικό μου πολιτισμό.
Παρατηρώ οτι δεν ενδιαφέρονται για όσα τους λες..υποψιάζομαι οτι σκέφτονται τα δικά τους και στο πρώτο νοητό σου κόμα..βιάζουν την πρόταση σου..κοινώς γαμάνε την κουβέντα!

Υπήρξα και εγώ κωφή και συνειδητοποιώ ότι ήταν τα χρόνια εκείνα που πρώτα απ'όλα δεν άκουγα τον εαυτό μου..δηλ.την ψυχή μου, για να ακριβολογήσω.
Δεν άκουγα τις ανάγκες μου, δεν άκουγα τα θέλω μου, δεν με άκουγα γενικώς..δεν με άκουγα ειδικώς..
Στην κωφή περίοδο λοιπόν της ζωής μου, δεν μπορούσα και εγώ..να ακούσω ουσιαστικά και δημιουργικά  κανέναν.

Επιστρέφοντας στο παρών και κατόπιν καθημερινής ακρόασης  της ψυχής μου, περπατώ τις συζητήσεις με φίλους και γνωστούς έχοντας βγάλει μια για πάντα τις ωτοασπίδες, απολαμβάνω και σέβομαι τα λεγόμενα τους και νιώθω μεγάλη τιμή που επέλεξαν να είμαι εγώ  ο αποδέκτης της αλήθειας τους.
Μιας αλήθειας μοναδικής, πολύτιμης και πάνω απ'όλα  ξεχωριστής για τον καθένα μας.

Ακούγοντας με προσήλωση, ενδιαφέρον και αγάπη, δεν προσφέρεις μόνον αλλά και εισπράττεις.
Εισπράττεις,  μια μεγατόνων ενέργεια παρέα με όλα τα θετικά συναισθήματα που προκύπτουν απο την χαρά, την ικανοποίηση και την αποδοχή που νιώθει ο συνομιλητής σου.

Ενα ζευγάρι αυτιά, δεν αρκούν για να ακούσουμε τον φίλο μας, τον σύντροφο μας, τον ελάχιστα γνωστό μας..
Αν τα λόγια που εισέρχονται  στα αυτιά μας ξεχυθούν ελεύθερα στον δρόμο  που οδηγεί στο μυαλό και στην καρδιά..τότε μόνον ακούμε πραγματικά.
Να ακούμε .. να επεξεργαζόμαστε .. να συναισθάνόμαστε ..  και μετά..να μιλάμε.

Η ανάγκη μου να μεταφέρω στο γραπτό λόγο όλα αυτά καθώς και όλα τα άλλα που κατα καιρούς γράφω και έχω γράψει είναι για να να μοιραστώ όσα έμαθα και μαθαίνω από τον φωτεινό μου περίπατο και να εκφράσω την αλήθεια μου, αλήθεια διαφορετική αλλά και παράλληλα τόσο  ίδια για όλες τις ψυχές.

Με αγάπη

Ρ.

Εισαι ο Αγγελός μου..

Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
το χαμογελο σου με ελουσε με φως.
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 η ζεστη των ματιων σου μου εδειξε το πως..
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 τα λογια που με κερασες δεν ειχαν μη και πρεπει
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 Κοντα σου η ψυχη μου ξαναρχισε να βλεπει.
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
Με αγαπας κ όταν ειμαι στο σκοταδι,
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 σε κάθε μοναξια μου στελνεις ένα χαδι.
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 μ'εβγαλες απ τη ληθη
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 κάθε που με αμφισβητω η αγαπη σου με πειθει
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
Του φόβου μου διώχνεις την μορφή
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 όταν θυμωνω δικιο μου δίνεις και υπομονή
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 μου εμαθες πόσα  μπορω
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 περηφανα μιλας για όσα ειμαι εγω
Εισαι ο αγγελος μου γιατι,
 φροντιζεις το εσωτερικο μου παιδι..

Εισαι ο αγγελος μου, για όλα τα γιατι....
που με γεμιζουν φως και ειμαι ζωντανη.....

ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ..

Βαρυ το πεπλο της ληθης..

Με τη λεπτη του υφη μας σκεπαζει περιτεχνα υπουλα και ερμητικα μην αφηνοντας κανεναν πορο της ψυχης να ανασανει..
Με μεταξωτό κόκκινο ελκυστικό μανδυα τυλίγει τα ματια μας και το εσωτερικο μας βλεμμα ναρκώνεται,παυει να λειτουργει.
Ο πνευματικος κοσμος καταστρεφεται από τις πετρες των υλικων κατολισθησεων και ο δρομος προς την αγαπη κ τη γαληνη φραζει..
Αδιεξοδα παντου..
Ολες οι ταμπελες γραφουν :Χρημα,εξουσια,ζηλεια..ανταγωνισμος!

Χαζευοντας τον εαυτο μου  με σκοπό την απόκτηση πληρης συνειδητοτητας,παρατηρω τους ανθρωπους γυρω μου..πιο πολύ αγνωστους για μην πέσω στον υποκειμενικό συναισθηματικό ύφαλο.Εχει γινει αγαπημενη ασχολια να τους παρατηρώ φλερτάροντας με τις κινήσεις τους, περπατωντας και μαντέυοντας  τις σκέψεις τους..

Γονεις με παιδια..φιλους με φιλους..ζευγαρια..ακομα και ζωα!
Ολοι..ανεξαρτητα τις διαφορετικοτητας τους εχουν ένα κοινο ζητουμενο..
Την αποδοχη και την αγαπη..
Λίγοι  το γνωριζουν και ετσι οι περισσοτεροι  λειτουργουμε  με βαση το φοβο..το φοβο για την απορριψη,την απωλεια και την μοναξια...το φοβο που μέσα στη θαλάμη του φυλάσσει τις σφαίρες της ανασφάλειας..της άμυνας..της ζηλειας.
Ολα αραγμένα πίσω απο τον φόβο..απο φόβους εφηβικούς...απο φόβους παιδικούς ..απο εμβρυακους..και απο φόβους πριν το σημείο μηδέν..απο φόβους που δε γνωρίζουμε και δεν μπορούμε καν να φανταστούμε.
Από την προσωπική μου μοναδική και μοναχική ΄΄βόλτα΄΄  εκπληκτα βίωσα, πως η συρρίκνωση του φόβου επέρχεται μετα την αποκάλυψη του και αποδοχή του..μολις τον δεις και πεις οκ μεγάλε εισαι εδω αλλα δεν τρέχει και μια.

Αποκωδικοποιώντας όλες τις σκέψεις κ συμπεριφορες το ζητούμενο απόσταγμα είναι ένα: η μεγαλύτερη ζωτικής σημασίας ανάγκη και μοναδική μας τροφή: Η ΑΓΑΠΗ

Ενα βρέφος χωρίς τροφή μπορεί να ζήσει πολύ περισσότερο ενω αν δεν έχει εισπράξει ενα χάδι, αν δεν έχει νιώσει τα φτερά της αγάπης να το αγγίζουν..ο θάνατος του είναι επιστημονίκά βέβαιος και επόμενος.
Για όσο αμελούσα τα παραπάνω έμενα στο  να κρινω  ανθρώπους και συμπεριφορές αυτών ,να πικραίνω και να πικραίνομαι..να κατοικώ στο αποτέλεσμα..
Σιγα-σιγα ανακαλυπτοντας  πίσω απο αυτό τι υπάρχει ..και ερχόμενη κοντα στις δικές μου ανάγκες αρχίσα να αντιλαμβάνομαι και να κατανοώ και τις ανάγκες των αλλων..
Και ειναι απολαυστικό και ηθικά ανακουφιστικό να ΄΄ξέρεις΄΄ τι συμβαίνει, να μπορείς να ακους..να επιλέγεις με ποιον και ποτε και να ορίζεις εσυ τις αποστάσεις και τους χρόνους, προστατεύοντας σχεσεις, ψυχες...ακομα και σώματα..(  to be continued )

Οι Νεραιδες και τα Βαμπιρ

Με καποια οντα που η νονα συνηθεια τους εχει βαφτισει ισως φιλους,παρεα κτλπ συναντηθηκες μαζι τους γιατι πολυ απλα επρεπε να σε αφαιμαξουν,να σε τρομαξουν,να σε αδειασουν.Το αδειασμα κ το γεμισμα πανε μαζι.Ειναι ζευγαρι.Οπως το καλο και το κακο.Οπως η μερα και η νυχτα.Αν δεν υπηρχε το ενα δεν θα υπηρχε κ το αλλο.Με ενα τους μονο βλεμμα σε ρουφανε,το χιουμορ τους τοξικο ενισχυμενο απο εξυπνη κριτικη τσουζει την αγνη επιδερμιδα της ψυχης σου ενω όλα οσα λεγονται είναι για το καλο σου.Ξαφνικα σκοταδι.. αδειαζεις..Μεσα σου σπερνεται θυμος που γινεται κισσος και εγκλωβιζει τα θελω σου πνιγοντας τις αναγκες σου σαρωνοντας τα αορατα ορια σου.Αδειαζεις..Αδειαζεις για να γεμισεις απο τις νεραιδες που θα ερθουν στην ωρα τους κ αυτες να ποτισουν τη γη σου με το ιαμα της αγαπης..τη μοναδικη κ απαραιτητη τροφη σου και να σταματησουν τους πονους απο τον χρονιο βιασμο που υπεστει αυτη..η ψυχη.Αυτή που δε μιλησε ποτε οσο ταιζε αδειανες πεινασμενες σαρκες (συνεχιζεται)

Just in case..

We all are Sοuls in humans' clothes

Me and my inner family..

Ιnner Family.. ή αλλιώς..εσωτερική οικογένεια..
Μέχρι πριν 4 μήνες, αγνοούσα την ύπαρξη της.
Ζουσε μέσα μου από πάντα και εγώ θωρούσα πως ήμουν μόνη..
Μάλλον γι΄αυτο ηταν έξαλλη απο θυμό!
Γιατί δεν της είχα ρίξει..ούτε ένα βλέφαρο..
Και τελικά για τον ίδιο λόγο και εγώ..ήμουν σε μια μόνιμη ψυχική αναστάτωση.
Απο τότε που είδα..και αγκάλιασα το εσωτερικό μου σοΐ..Απο τότε που αποφάσισα να το γνωρίσω και να κατανοήσω τις ανάγκες του..η καταιγίδα της αναστάτωσης απο το σύννεφο του φόβου,του θυμού,της ενοχής ..κόπασε!
Με πολλή αγάπη..σας παρουσιάζω την εσωτερική μου φαμίλια:
Το εσωτερικό παιδί, Ο ενήλικας και Ο επικριτικός ή εννίοτε στοργικός γονέας!

...tbc

Φωτογραφίες να ακούς

Μουσική που..ηχεί στα αυτιά μας ανενόχλητα.
Μπορει να μην συμβαδίζει με τα ακούσματα μας αλλα…δεν μας ξεκουφαίνει.
Την χαζεύουμε με βλέμμα ήρεμο και γεμάτο ενδιαφέρον..γιατί  το ύφος της είναι σεμνό και στοργικό.
Ποτίζει και καλλιεργεί την ψυχή και την σκέψη μας..
Δεν την πνίγει ..δεν την ξεριζώνει.

Αυτή ..είναι η γνώμη.
Η γνώμη  των ανθρώπων που ο μόνος λόγος που την εκφράζουν είναι, για να μοιραστούν μαζί μας  φωτογραφίες απο μια εκδρομή στην σκέψη τους .
.Αναμνηστικές φωτογραφίες και χάρτες..απο τους τόπους που περπάτησαν.

Αν οι τόποι αυτοί  μας εκφράζουν..μπορούμε να τους επισκεφτούμε.. δίχως να μας υποχρεώνουν να ακολουθήσουμε τον ίδιο χάρτη.
Φωτογραφίες.Ατόφιες,απλές εικόνες ψυχής.
 Απο ολες λαμβάνουμε κάτι..γιατι ποτε δεν ξέρουμε τους τόπους που μπορεί να βρεθούμε.

Έίμαι σίγουρη οτι όλοι καθημερινά ακούμε πολλές γνώμες..
Πόσες φωτογραφίες όμως έχουμε δει?


Υ.Γ
Η παραπάνω έκθεση δεν  αφορά καλλιτεχνικές φωτογραφίες
Σε μια έκθεση καλλιτεχνικής φωτογραφίας..η αίθουσα είναι γεμάτη απο κριτικούς.Αυτη είναι η δουλειά τους..απο αυτήν ζούν..απο αυτην επιβεβαιώνονται..

Μετά απο κάποιους μήνες...

  Στους ελεγχτες και επικριτικους συνταξιδιώτες μου..θελω να πω:
 Eνα μεγαλο συγχωρω ενα μεγαλυτερο κατανοω και ενα πιο μεγαλο ευχαριστω.
Συγχωρω για τα σημαδια που μου χαραξαν,κατανοω γιατι καταλαβαινω την δικη τους αναγκη να ενσαρκωνουν αυτο το ρολο και ευχαριστω γιατι εδωσαν στην ανάγκη μου φωνή και στην φωνή μου δύναμη να θελει,να μπορει, να επιλέγει!