Πριν κρίνεις στάσου λίγο σε παρακαλώ..

Ποτέ δεν ξέρεις, έως ότου νιώσεις..

Πριν ασκήσουμε κριτική σε κάποιον, πριν  βιαστούμε να βγάλουμε τα συμπεράσματα μας για αυτόν, αξίζει τον κόπο, να σταθούμε για 2 λεπτά κ να σκεφτούμε..
Να σκεφτούμε και να θυμηθούμε πως νιώθαμε εμείς και τι ήταν αυτό που συνέβαινε εντός μας, όταν είχαμε κάποια παρόμοια συμπεριφορά..

Αν βρούμε κάποια ομοιότητα..αμέσως ημερεύουμε.
Τότε είναι που μπαίνουμε στην κατανόηση, στην συμπόνια, γιατί πολύ απλά κάπως, κάπου, κάποτε είχαμε και εμείς φερθεί ανάλογα.
Τότε είναι που  αφήνουμε κάτω το σφυρί και η ταμπέλα της κριτικής πέφτει.



Αν πάλι δεν υπάρχει κάποια ταύτιση..αν δεν έχουμε φερθεί πότε τόσο ´´απαίσια´´ , ας νιώσουμε τυχεροί και  ευλογημένοι που δεν έχουμε βιώσει το μέγεθος του πόνου του ανθρώπου αυτού κ ας αποστασιοποιηθούμε δίνοντας του σιωπηλά την ευχή  να τόση  δύναμη μέσα του, αγάπη και στήριξη από τους γύρω του ώστε να βρει τη γαλήνη του και να γλυκάνει.

Αν αντικαταστήσουμε την κριτική, με ένα δυνατό κ ζεστό χειροκρότημα, με μια βαθιά ταπεινή υπόκλιση, ο ένας για τον άλλον τότε σας υπόσχομαι ότι ο κόσμος μας θα γίνει όμορφος! 

Εύχομαι όλα τα χαμόγελα να έχουν παρασκήνιο ευτυχία και χαρά και όχι  πόνο!

Με πολλή αγάπη 
Ρίκα

Με πολλή αγάπη και τιμή στον Θανάση Βέγγο και σε όλους σας.. ρ.

Για τις στιγμές που  χάνουμε την ανθρωπιά μας και ξεμακραίνουμε από την ουσία που ανασαίνουμε..

Από έναν γλυκύτατο και υπέροχο άνθρωπο που με το μεγαλείο της ψυχής του, την απλότητα και την παιδικότητα του, μοίραζε άπλετα το γέλιο και την χαρά σε όλους μας, ανιδιοτελώς..

Είχα την τύχη να τον συναντώ κάποια πρωινά στο δρόμο όταν ο μπαμπάς μου με πήγαινε στο νηπιαγωγείο.

Το παλαιό  κίτρινο γραφικό volkswagen που οδηγούσε πάντα σαν να χόρευε (κουνιότανε συνεχώς..η τραγιάσκα που φορούσε πήγαινε πέρα-δώθε..ήμουν σίγουρη πως τραγουδούσε) πλεύριζε αρκετές φορές το δικό μας αυτοκίνητο στα φανάρια στο Πεντάγωνο του Ψυχικού.

Ο μπαμπάς μου, τον λάτρευε και του χτυπούσε πάντοτε ρυθμικά την κόρνα, χαιρετώντας σαν να ναι κολλητάρι του. ''Γεια σου ρε Θανάση αδερφέ μου!!!!!!'', του φώναζε.
Κοίτα Ρικάκι μου, μου έλεγε: O Θανάσης..!
Πόσο χαιρόμουν κάθε φορά..

Ο Θανάσης ανταπέδιδε με κορναρίσματα που μαζί με εκείνα του μπαμπά μου, σχημάτιζαν μια μπιπ μπιπ συναυλία  ενώ όλοι νόμιζαν πως είχε ανάψει πράσινο.
Από τα βάθη της καρδιάς του και το ζεστό του χαμόγελο, έβγαινε δυνατά  η ευχή για μια  γλυκιά  καλημέρα, σηκώνοντας ψηλά το δεξί του χεράκι χαιρετώντας μας!

Αυτές οι καλημέρες θα μου μείνουν αξέχαστες.

Αυτές τις καλημέρες χρειαζόμαστε..

Αυτές τις καλημέρες να λέμε και να εννοούμε, κάθε πρωί που έχουμε την ευλογία να ανοίγουμε τα μάτια μας.

Έτσι να καλημερίζουμε καθημερινά πρώτα τον εαυτό μας και στη συνέχεια ο ένας τον άλλον.
Είτε τον γνωρίζουμε, είτε όχι. Δεν έχει καμία σημασία..
Είτε είμαστε ευδιάθετοι, είτε δεν είμαστε (να είμαστε 'όλοι ηθοποιοί μπορούμε..το έχουμε αποδείξει.Ας είμαστε λοιπόν  ΜΟΝΟ για το καλό!).Ούτε αυτό έχει σημασία.

Σημασία έχει ότι ξυπνήσαμε και σήμερα.
Σημασία έχει, να είμαστε ουσιαστικά  ''ξύπνιοι'' ,αφυπνισμένοι, νιώθοντας τεράστια ευγνωμοσύνη που η καρδούλα μας και σήμερα χτυπά.

Ας ακούσουμε και ας σεβαστούμε την γλυκιά μελωδία του χτύπου της καρδιάς μας, φροντίζοντας να κρατάμε τον ρυθμό εκείνο που είναι φτιαγμένη για να είναι γαλήνια και ευτυχισμένη.
Αν δεν προσέξουμε και  ο ρυθμός ξεπεραστεί....τότε η καρδούλα δεν θα αντέξει.
Ο χτύπος θα γίνει άσθμα και μετά.. αφου κουραστεί, μια για πάντα θα σωπάσει..

Δεν χρειάζονται πολλά..
Το χαμόγελο και η ευχή να πηγαίνει καλά κάθε μας ημέρα, έχει την μεγαλύτερη δύναμη και αξία.
Μια αξία.. που δε θα φορολογηθεί ποτέ, γιατί πολύ απλά...είναι ανεκτίμητη.

Προτείνω να επιλέγουμε να βλέπουμε ταινίες του Θανάση όπως και άλλων φωτεινών ανθρώπων ώστε να γλυκαίνει η ψυχούλα μας.
Προτείνω να  αποζητούμε να βρισκόμαστε κοντά σε ανθρώπους με  τέτοιες ενέργειες και ποιότητες που μας βοηθούν να επιστρέψουμε σιγα-σιγα στο μικρό και ζεστό ''χωριουδάκι μας''
Αυτό της απλότητας, της αγάπης και του γέλιου.
Γιατί.. το γέλιο είναι ιαματικό και η αγάπη η μοναδική πηγή θρέψης μας..


Παρακάτω, ένα προφητικό μήνυμα από τον Θανάση για την Ελλάδα, μέσα από τον ρόλο του στην ταινία του Θ. Αγγελoπουλου το 1995, με τίτλο: ''Το Βλέμμα του Οδυσσέα''.

εκ μέρους του πρωΐνού ''παιδικού''' μου φίλου
με όλη μου την αγάπη 
ρ.

The music played..

     


Μίλα, άγγιξε, φίλα και αν θες να μείνεις στη σιωπή τότε γράψε.

Όμως Εκφράσου!
Τη στιγμή που το νιώθεις..όπως ακριβώς το νιώθεις. 
Καν' το τώρα που  στέκεται απέναντι σου..
Μη φοβάσαι για το αποτέλεσμα.
Η αξία βρίσκεται στα όσα αισθάνεσαι.
Το αποτέλεσμα? Θα είναι πάντα η αποδοχή!
Το πιο πολύτιμο δώρο προς τον εαυτό σου..η αποδοχή της ευαισθησίας, της παιδικότητας, της αμηχανίας, της τρυφερότητας,της αλήθειας σου.. η αποδοχή της μοναδικής σου ζωής.
Της πανέμορφης ζωής που βρίσκεται εντός σου.

Μίλα, άγγιξε, φίλα και αν θες να μείνεις στη σιωπή τότε γράψε.
Όμως Εκφράσου!
Καν' το τώρα που  στέκεται απέναντι σου....
Ισως  να το λαχταρά..
Ίσως να αισθάνεται το ίδιο..
Ίσως............................... νικήσουμε την μοναξιά!


Αν  θες να φωτογραφίσεις ένα πουλάκι πάνω σε ένα δέντρο και το σκέφτεσαι,
Αν δεν κάνεις κλικ αμέσως..το πουλάκι θα φύγει.
Αν κάποτε ξανάρθει η ΄΄πόζα΄΄ δε θα ναι ποτέ η ίδια με εκείνη που σε συνεπήρε την πρώτη φορά και τα ερωτηματικά για το πως θα ήταν η φωτογραφία θα γυρνούν πάντα φαντάσματα στα παγωμένα  από τον φόβο συναισθήματα σου..

Εμπνευσμένο ακούγοντας το παρακάτω αγαπημένο μου..

ρ.

The Music Played
Matt Monro

An angry silence lay where love had been
And in your eyes a look I'd never seen
If I had found the words you might have stayed
But as I turned to speak, the music played

As lovers danced their way around the floor
I sat and watched you walk towards the door
I heard a friend of yours suggest you stayed
And as you took his hand, the music played

Across the darkened room the fatal signs I saw
You'd been something more than friends before
While I was hurting you by clinging to my pride,
He had been waiting and I drove him to your side

I couldn't say the things I should have said
Refused to let my heart control my head
But I was made to see the price I paid
And as he held you close, the music played


And as I lost your love, the music played....

Στα παιδιά του ναι..

Αφιερωμένο εξαιρετικά σε δυο πολύ αγαπημένα μου πρόσωπα και σε όλους όσους καπνίζουν άφιλτρα το ναι.

Τρία γράμματα στη σειρά χωρίς καν έναν τόνο, σχηματίζουν μια λέξη με τόση θετική ενέργεια η οποία όμως αν ειπωθεί από φόβο, το θετικό πρόσημο μετατρέπεται σε ένα οξύ αρνητικό το οποίο κάθε φορά έρχεται να σε δηλητηριάσει.

Μάλλον δεν έρχεται.
Εσύ ο ίδιος το προσκαλείς κερνώντας τον εαυτό σου δυσαρέσκεια και τον εκάστοτε αποδέκτη του, ικανοποίηση.
Εξάλλου, τίποτα δεν μας συμβαίνει από μόνο του παρά μόνο εάν εμείς το επιτρέψουμε να συμβεί.
Είναι απόλυτα φυσιολογικό εάν αφήσουμε το σπίτι μας ορθάνοιχτο, κάποιος να κοπιάσει για να κλέψει τα ''πολύτιμα μας΄'.
Και είναι άδικο να κατηγορούμε αυτόν τον κάποιον όταν εμείς είμαστε εκείνοι που του έχουμε στείλει το ΄΄άτυπο'' προσκλητήριο.

Θεωρούμε φυσιολογικό και πρωταρχικής σημασίας να βάζουμε ακριβά συστήματα ασφαλείας,  προκειμένου να διασφαλίσουμε τα υλικά μας αγαθά -ενέργεια που με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη- από την άλλη όμως φαντάζει σχήμα οξύμωρο και ειρωνικά τραγικό, η αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουμε  την τύχη της ψυχικής μας ανεκτίμητης περιουσίας, η οποία κείτεται ξέφραγη στο εσωτερικό μας χάος.

Και εκεί είναι που έρχεται ο τάδε και μας προσφωνεί υπερβολικούς που τα παίρνουμε όλα τόσο κατάκαρδα, αχάριστους γιατί έχουμε σπίτι, τηλεόραση, αυτοκίνητο,χέστρα κλπ και παρόλα αυτά έχουμε το θράσος να λέμε πως είμαστε δυστυχισμένοι.

Γιατί δεν μπορεί παρά δυστυχισμένος και άδειος  να νιώθεις όταν με τόση συνέπεια βάζεις βενζίνη στο αυτοκίνητο σου ενώ με την ίδια ακριβώς συνέπεια αδειάζεις το εσωτερικό σου καύσιμο, την ενέργεια σου, λέγοντας ναι σε ό,τι δεν σε εκφράζει, κάνοντας επιλογές που μόνο εσένα δεν εξυπηρετούν και έχουν απόρροια την ψυχική σου λειψυδρία.

Για χρόνια ήμουν παιδί του ναι, του δεν με πειράζει,του  ο,τι θέλετε κτλπ
Αυτό σε συνδυασμό με το ότι από τη φύση μου είμαι πολύ δοτική, δημιούργησε την Χιροσίμα μέσα μου.

Και πάει κάπως έτσι..

Χρόνια είχα την πεποίθηση ότι το να πω όχι σε κάποιον, είναι ντροπή.
Στην σκέψη του και μόνο...γέμιζα τύψεις και ενοχές. 
Σήμερα γνωρίζω πως αυτή η ντροπή, η τύψη και η ενοχή ονομάζονται φόβος της απόρριψης.

Όσοι σε αγαπούν και αξίζουν να είναι κοντά σου, σέβονται κάθε σου ναι ή κάθε σου όχι που εκφράζει  κάθε θέλω ή δεν θέλω, κάθε μπορώ ή δεν μπορώ αντίστοιχα, που εκφράζει την αλήθεια και την σημασία κάθε σου ανάγκης.

Χρόνια και  όντας πάντα πολύ ευαίσθητη, δεν ήθελα να πω όχι σε κάποιον μην τυχόν και  τον στεναχωρήσω. Μη τον θυμώσω και μου μιλήσει απότομα. Μη μου την πει κοινως. Ε και? 
Σήμερα διαπιστώνω πως για κάθε τέτοιο όχι που δεν έλεγα, γεννιόταν ο πόνος από μια επιλογή που σε βάθος και πραγματικότητα στεναχωρούσε εμένα.

Να μαθαίνουμε να ρωτάμε πρώτα τους εαυτούς μας αν θέλουμε και εάν μπορούμε και τότε οι απαντήσεις μας να δίνονται με βασικό κριτήριο αυτό του αυτοσεβασμού και της αυτοπροστασίας.
Όλα πρέπει να περνάνε από το προσωπικό μας σουρωτήρι, το φίλτρο της ψυχής μας.Μόνο εκείνο έχει την αλάνθαστη γνώση-ιδιότητα, να αποβάλλει ο,τι βλαβερό και αποδυναμωτικό.

Στην αρχή, επειδή εμείς τα παιδιά του ναι δεν είμαστε συνηθισμένα σε κάτι τέτοιο, θα μας βγει λίγο άτσαλα το να πούμε σε κάποιον όχι, όμως μετά ο τρόπος μαλακώνει και το απολαμβάνουμε.
Κάποιοι θα δυσαρεστηθούν από την αλλαγή μας..ας τους ευχηθούμε καλό δρόμο.
Κάποιοι άλλοι θα νιώσουν υπερήφανοι για εμάς..ας τους πούμε πόσο ευλογημένοι νιώθουμε που είναι στη ζωή μας.

Ναι - Οχι, Μπορώ - Δεν μπορώ, Θέλω- Δεν θέλω κοκ, είναι φράσεις που πρέπει να εκφράζουν μόνο την αλήθεια της ψυχής μας.
Αυτό που πραγματικά είμαστε και όχι αυτό που θέλουμε ή πρέπει να δείχνουμε.
Η μοναδική για τον καθένα μας αλήθεια, το γνήσιο μας, δεν μπορεί ποτέ να είναι πρόστυχο, υποτιμητικό, βλαβερό.
Αν δεν την υπερασπιστούμε, δεν την προστατέψουμε, η αλήθεια θα χαθεί και εμείς θα ''ζούμε'' μια ζωή κάλπικη και ανιαρή, περιπλανώμενοι αναζητώντας την ευχαρίστηση από την επιβεβαίωση των άλλων.Υποχείρια αδύναμα θύματα. Και στη συνέχεια με μαθηματικη ακρίβεια θα γινουμε θύτες εναντι του εαυτου μας και των αλλων. Πόσες φορές έχεις πει ''Με αδίκησε'' η' έχεις νιώσει αδικημένος? Ποσες φορές έχεις αναλάβει την ευθύνη της ζωης σου και εχεις πει ''Επέτρεψα να συμβεί, λαμβάνοντας την ηθικη αυτουργια της αυτοχειριας μου?"

Μου εξηγεί κάποιος παρακαλώ, γιατί οι τοίχοι, τα διαχωριστικά, οι φράχτες και κάθε μορφής χωροταξικό όριο είναι εύλογο και αποδεκτό ενώ η προσωπική μας οριοθέτηση, η προστασία της ψυχής μας στο φινάλε-φινάλε, αποτελεί πάντα την εστία μιας λαίλαπας  παρεξηγήσεων?

Σε εκείνους που από όλα τα παραπάνω το μόνο που  έχουν να σου πουν είναι ότι είσαι παρτάκιας,
δανείζομαι για να τους απαντήσω τα παρακάτω λόγια του αγαπημένου Τσάρλι Τσάπλιν:

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά,
απελευθερώθηκα από ότι δεν ήταν υγιεινό για μένα.
Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και
οτιδήποτε με απομάκρυνε από τον εαυτό μου.
Παλιά, αυτό το έλεγα "υγιή εγωισμό".
Σήμερα, ξέρω ότι αυτό το λέμε
ΑΥΤΑΓΑΠΗ.

Τις φορές που  οι αγαπημένοι  μου μου λένε οχι ή δεν μπορώ, παραληρώ απο χαρά!!!

Μια βραδιά είχα κλείσει ραντεβού με την παιδική μου φίλη στις 22:00, για να βγούμε και 21:30 με πήρε λέγοντας μου διστακτικά πως την πήρε ο ύπνος και  δεν έχει διάθεση να βγει καθώς ένιωθε κουρασμένη, επιθυμούσε να συνεχίσει τον ύπνο της και με ρώτησε αν με πειράζει να το ακυρώσουμε.
Ενθουσιάστηκα τόσο που αυτή τρόμαξε, γιατί νόμισε πως θύμωσα :)!
 (Είχα νιώσει άπειρες φορές σαν εκείνη και είχα συρθεί άπειρες φορές ερείπιο σε μέρη μακριά από το κρεβάτι μου)
Φυσικά κοριτσάκι μου της είπα να καθίσεις να ξεκουραστείς!!
Μου άρεσε τόσο που  άκουσε την ανάγκη της και την μοιράστηκε μαζί μου (γιατί αυτό είναι το μεγαλείο ), της ευχήθηκα καλή ξεκούραση και βγήκα μιας και είχα΄ήδη ετοιμαστεί, βόλτα στην γειτονιά για ένα ποτό με τον εαυτό μου.

 Χαίρομαι σαν παιδάκι και νιώθω τόση μεγάλη χαρά και υπερηφάνεια και θαυμασμό για όσους έχουν το σθένος να εκφράζουν την αλήθεια τους μην κάνοντας κάτι παρά τη θέληση τους.Να τονίσω οτι τους εκτιμώ ιδιαιτέρως!
Όταν αγαπάς και σέβεσαι τον εαυτό σου, Όταν αγαπώ και σέβομαι και εγώ τον δικό μου, τότε η μεταξύ μας σχέση μόνο από υγεία μπορεί να σφύζει, γιατί αν δεν έχουμε κάτι εντός μας πως θα το μοιραστούμε?
Πως θα μπορέσουμε να μοιραστούμε αγάπη, σεβασμό,εκτίμηση?
Πως θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε, να ενσυναισθανθούμε και να φροντίσουμε ο ένας τον άλλον, αν δεν έχουμε μάθει να τα προσφέρουμε πρώτα εντός μας?Με ποια γνώση?Με ποια όρεξη?Με ποιο απόθεμα ενέργειας?

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Για τις στιγμές που διστάζουμε να οριοθετηθούμε, γιατί κάτι μας μπλοκάρει:

Πριν φοβηθείς να πεις όχι , θυμήσου πόσα είναι τα όχι που ήχησαν στα δικά σου αυτιά.
Οχι που είπες Vs Oχι που άκουσες.
Πόσο είναι το σκόρ?

Την στιγμή εκείνη που καλείσαι να απαντήσεις ένα ναι ή ένα όχι, πάρε το χρόνο σου!Δοκίμασε να φέρεις στο μυαλό σου το συναίσθημα που είχες  την τελευταία φορά που έκανες ή είπες κάτι που δεν το ήθελες πραγματικά.Κάτι που πρόδωσε τα θέλω σου, φιμώνοντας τις ανάγκες σου, παραβιάζοντας την υπέροχη διαφορετικότητα σου. Και μην αυταπατάσαι! Δεν είσαι υπεύθυνος για τα συναισθήματα κανενος άλλου ενήλικα, πλεον των δικων σου. Έκαστος τη Ζωη του την διαχειρίζεται όπως θέλει και μπορεί. Και αν κατι δε παει καλά, οφείλει να το αλλάξει πιστεύοντας στη δύναμη του και ζητωντας μεσω δικου  του σχεδιου δρασης, να λάβει αυτό επιθυμει και του αξίζει. Οι παθογενείς σχεσιακές λούπες εξάρτισης και ταύτισης απομυζουν ενεργειακα τους ανθρωπους. Και εδω θελει επιμελέστερη προσοχη σε οποιον εχει θέματα φόβου και οριοθετησης. Και αυτό εξαλλου ειναι και το μάθημα. Έλκονται απο τη ''μυρωδια'' που αναβλύζεις.. Λοιπον? Τι εχεις κάνει ωστε να τελειώνεις  με αυτή την πλάνη? Η΄τι σκέφτεσαι να κάνεις? ΕΣΥ! Γιατι δε σου φταιει άλλος κανεις!

Η ζωή είναι μια σειρά στιγμών οι οποίες αν θα είναι καλές ή άσχημες καθορίζονται από τις επιλογές μας.
Η ζωή είναι οι  επιλογές μας.
Όσα βιώνουμε, είναι οι επιλογές μας.
Ο,τι σκεφτόμαστε προέρχεται από τις επιλογές μας.
Το τώρα μας είναι ο απόγονος των επιλογών μας.
Το μετά είναι αβέβαιο και άγνωστο..

Σε λίγο κλείνω τα 34.
34 παρά τέταρτο χρόνια επιλογών και οι αληθινά δικές μου επιλογές,οι συνειδητές...
εκείνες που πηγάζουν από την ψυχή μου  και είναι η  αλήθεια αυτής, σήμερα ίσα που κοντεύουν να καλύψουν σε αριθμό όλα τα δάκτυλα των χεριών μου..

Οι δικές σας αλήθεια......... πόσες είναι?

Δεν έχει σημασία..

Σημασία έχει ότι από δω και πέρα εύχομαι και είμαι βέβαιη πως θα χάσουμε το μέτρημα για να μείνουμε στο να απολαμβάνουμε και να μοιραζόμαστε τις όμορφες στιγμές των συνειδητών μας πλέον εκ βαθέων ψυχής επιλογών.

Καλή αρχή και πολλή δύναμη  :)

με αγάπη
ρ.