Θάνατος και Ζωή: Mια προσωπική επιλογη!

 Χωρίς τα χρήματα ζεις..

Χωρίς ανάσα τι κάνεις;;;

Απλά πεθαίνεις.. και τότε είναι τραγική η ειρωνεία όλοι να κλαίνε υποστηρίζοντας εκ των υστέρων  τις νεκρές πλέον επιλογές σου, λυπούνται για τις ναυαγισμένες ανάγκες σου, ενώ οι ίδιοι άνθρωποι όσο ΄΄ζούσες΄΄ εξέφραζαν αδυσώπητα την διαφωνία τους σε όλα όσα επέλεγες και επιθυμούσες, πυροβολώντας τα όνειρα σου, διακηρύσσοντας το δίκιο τους υπηρετώντας τον φόβο για το τι θα σου γίνει εσένα αύριο ! - Τι πλάκα έχει..

Χαίρονται να σε βλέπουν  ζωντανό, να σε κοιτούν να περπατάς  ενώ εσύ  εσύ μόνο ξέρεις ότι έχεις εσωτερικά πεθάνει.

Όμως, τους κατανοώ..

Γιατί οι άνθρωποι αυτοί σε συμπονούν και σε στηρίζουν όταν είσαι ανάπηρος, λόγω σκλήρυνσης κατά πλάκας, σε σέβονται και σε ενθαρρύνουν  όταν βλέπουν την χημειοθεραπεία να ρέει στις φλέβες σου, αγνοώντας τους προμηθευτές του όπλου με το οποίο αυτοκτόνησες, προκειμένου να ζήσεις.

Τους καταλαβαίνω και δεν τους παρεξηγώ πλέον, καθώς οι άνθρωποι αυτοί για να πειστούν ότι νοσείς πρέπει να δουν την άσχημη διάγνωση των εξετάσεων σου ή να σε δουν σε κλινήρης σε κάποιο νοσοκομείο.

Δεν τους αρκεί κάτι που δεν είναι ορατό και τον πόνο, την αρρώστια της ψυχής δεν τον βλέπουν τα μάτια, καθώς δεν είναι κεντημένα στου καθενός μας το ΄΄ κουστούμι’’.

Η ψυχή υπάρχει.. βρίσκεται  εντός μας, πρώτα νοσεί εκείνη και κατόπιν σκίζεται το ΄΄κουστούμι΄΄ μας.

Όλα αυτά μακάρι να ήταν παραμύθια βγαλμένα από την φαντασία μου..

‘Όμως δυστυχώς, είναι  η μεγαλύτερη αλήθεια στον κόσμο που ‘’ζούμε.

Μας διέπει η εξής εγωκεντρική φαντασιοπληξία:

Oτι η ζωή για εμάς είναι αιώνια.

 Μία αντίληψη αστεία και  ειρωνική, ένα σχήμα οξύμωρο και τρελό, καθώς είμαστε, ματαιόδοξα ζόμπι είλωτες, του πόθου για πλούτο, εξουσία και υπεροχή.

Στους ανθρώπους που αναγνωρίζουν-αποδέχονται την ασθένεια της ψυχής τους, φωνάζοντας για να πείσουν και να κερδίσουν την επιβεβαίωση και την υποστήριξη των γύρων τους..

Προστάζω να ΠΑΨΟΥΝ!

Η υποστήριξη δεν θα έρθει από τα ΄΄ζόμπι΄΄ και τους καλά πλυμένους εγκεφάλους τους.

Ούτε η κατανόηση, ούτε η αποδοχή, ούτε η ενδυνάμωση, τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να ευαισθητοποιήσουν και να κινητοποιήσουν την συμπόνια ενός ματαιόδοξου τηλεκατευθυνόμενου σκελετού όποιο ΄΄ κουστούμι’’ και αν φορά.

Εκείνο που  θέλω να τους πω, είναι να ακούν και να εμπιστεύονται  την εσωτερική τους φωνή.

Είναι η μόνη φωνή που οδηγεί στα όνειρα μας, πλάθοντας όπως ο θεός, το  προσωπικό μας σύμπαν, το  οποίο καμία επικριτική φωνή  κοινής  και φτωχής γνώμης δεν μπορεί να διαπεράσει.

Φροντίζοντας τον εσωτερικό μας πλανήτη που εμείς φτιάξαμε στα μέτρα μας  με αγάπη και σεβασμό, χωρά μόνο γαλήνη, ευτυχία, αρμονία και..αιώνια  υγεία.

Η διαμονή μας εκεί εξασφαλίζει αιώνιο πλούτο και αφθονία.

Πλούσιος είναι ο άνθρωπος ο οποίος είναι ευτυχισμένος κοιτώντας τον ήλιο, απολαμβάνοντας τη βροχή, σκορπίζοντας απλόχερα, αγάπη και χαμόγελα παντού.

Πλούσιος είναι ο άνθρωπος που δεν έχει τίποτα..δεν έχει ανάγκη τίποτα, δεν ανησυχεί για τίποτα, γιατί όλα όσα έχουν αξία υπάρχουν μέσα του σε αφθονία.

Δε φοβάται να χάσει..αγαπά να δίνει.

Ο πλούσιος άνθρωπος είναι ταπεινός, γνήσιος, γυμνός..όπως ακριβώς γεννήθηκε.
Γεννηθήκαμε πλούσιοι και αγωνιστήκαμε σκληρά να γίνουμε φτωχοί!

Ας σταματήσουμε να περιφρονούμε τα πλούτη, που όλοι μα όλοι έχουμε μέσα μας, απαξιώνοντας την αμύθητη αξία των εσωτερικών μας καταθέσεων, προσηλωμένοι με ένθερμο ζήλο στον στόχο να αυξήσουμε εκείνες στην τράπεζα. Ασελγώντας και κακοποιώντας την ψυχούλα μας.  

Όταν ο οργανισμός καταρρέει, η ψυχή με τη φωνή του σώματος παίζει το τελευταίο της χαρτί: εκπέμπει με κάθε ασθένεια το πιο εκκωφαντικό σήμα κίνδυνου!

Θέλω να δώσω ένα ζεστό ευχαριστώ από τα βάθη της ψυχής μου στους  ανθρώπους που άκουσαν μαζί με εμένα αυτό το σήμα κινδύνου και στέκονται δίπλα μου,  με σεβασμό, κατανόηση, υποστηρίζοντας και ενθαρρύνοντας με ανιδιοτελή και αληθινή αγάπη.

Είμαι ευλογημένη για όλο αυτό που λαμβάνω κάθε δευτερόλεπτο από όλους εσάς.

Να φροντίζετε τους εαυτούς σας.. κανένας δε θα το κάνει για σας.

Εμείς είμαστε οι γιατροί του εαυτού μας,

Εμείς κατέχουμε τη  θεραπεία μας.

Μια θεραπεία που δεν είναι χημική.

Μια θεραπεία με την οποία δεν πλουτίζουν οι φαρμακοβιομηχανίες και τα νοσοκομεία.

Μια θεραπεία μοναδική και αγνή!

Η θεραπεία αυτή δεν βρίσκεται σε κανένα ράφι φαρμακείου, δεν είναι κλεισμένη σε κουτάκι αλλά έχει όνομα και είναι το πιο όμορφο:

Το όνομα της είναι αγάπη.. και  σημαίνει φροντίδα, αποδοχή, υποστήριξη, συμπόνια, σεβασμό, ελευθερία..

Δυστυχώς, οι άνθρωποι υποχείρια του φόβου απώλειας των χρημάτων και της εξουσίας,  μοχθούν να αποκτήσουν όσα περισσότερα για ένα μέλλον που στην ουσία η διάρκεια ακόμα και η ύπαρξη του, δεν είναι εξασφαλισμένα για κανέναν μας.

Οι άνθρωποι αυτοί, θεωρούν υπερβολή την στεναχώρια, υπέρμετρη και κατακριτέα την ευαισθησία, άνανδρα τα δάκρυα που πηγάζουν απ τον πυθμένα της άνευ γένους ψυχής.

Το να είσαι άτρωτος προκαλεί δέος, σεβασμό και θαυμασμό.

Ενώ

Το να είσαι ευαίσθητος θεωρείται αδυναμία.

Το να είσαι αδύναμος είναι τόση  μεγάλη ντροπή που πρέπει να κρυφτείς πίσω από την βία και την μαγκιά! 

Μεγάλωσα νιώθοντας άσχημα για τα παραπάνω, καθώς τα είχα όλα..

Βίωσα την απόρριψη, κατάπινα τοξικές κριτικές, θαύμαζα και μιμούμουν  τον εκάστοτε που περνούσε από μπροστά μου, πνίγοντας την προσωπικότητα μου.

Ολα αυτά τα βίωσα γιατί..πολύ απλά έτσι εγώ επέλεξα..

Σήμερα σταματώ να τα βιώνω, γιατί δεν τα επιλέγω πια και είμαι πολύ υπερήφανη για αυτό!

Είμαι ένα πάμπλουτο νεογέννητο κορίτσι!

Σήμερα είναι τιμή μου που είμαι ευαίσθητη.

Είναι τιμή μου που υπερήφανα εκδηλώνω την θλίψη μου αφήνοντας τα δάκρυα μου να κυλούν ελεύθερα.

Είναι τιμή μου που δεν είμαι ηθοποιός για να με χειροκροτεί η μάζα.

Είναι τιμή μου αποδέχομαι, αγαπώ και στηρίζω τις προσωπικές μοναδικές μου αλήθειες.

Είναι τιμή μου που δηλώνω αδύναμη να σηκώσω μεγατόνων φορτία γιατί σέβομαι και προστατεύω την ψυχική μου σπονδυλική στήλη από την κατάρρευση και την αναπηρία.

Είναι τιμή μου και καμάρι μου..που είμαι ΕΓΩ!

Μια Καληνύχτα σε όσους συνεχίζουν να επιλέγουν να βιώνουν άσχημα συναισθήματα και μια Καλημέρα σε όσους βάζουν τέλος σε μια τέτοια επιλογή.

Και τα δύο με πολλή αγάπη και κατανόηση, καθώς αν δεν νυχτώσει..δεν ξημερώνει.

 ΥΓ: Λυπάμαι αν οι παρακάτω φωτογραφίες τρομάξουν κάποιους, όταν πω πως δεν πρόκειται για κάποιο μαρκαδόρο που λέρωσε τα χέρια και τα μάτια μου ζωγραφίζοντας..

Πρόκειται για τον τρόπο που επέλεξε η δική μου ψυχή να ζωγραφίσει τον πόνο, την πίεση και την ασέβεια που της ασκούσα, ικανοποιόντας όλες τις ανάγκες εκτός από τις δικές της..

 ρ.