Καθημερινά, γνωρίζω και συνομιλώ με αρκετούς ανθρώπους.
Δεν θεωρώ
καθόλου συμπτωματικό το γεγονός οτι πάντα με κάποιο τρόπο εμφανίζεται η ευκαιρία και
μοιράζομαι ελεύθερα μαζί τους ενα
κομμάτι του εαυτού μου-μια κατάσταση την οποία σαν ευχή, όχι- δεν θα μπορούσε
κάποιος να την προσφέρει.
Κατά την
διάρκεια που μιλώ για εκείνη, όλοι μα όλοι με παρακολουθούν με μάτια μικρού
παιδιού και το τραχύ πρόσωπο τους σιγά σιγά αποκτά μια γλυκιά μαλακή υφή.
Σε κάποια
στιγμή όλοι θα με διακόψουν για να μοιραστούν μαζί μου το μεγάλο τους μυστικό,
την μεγάλη τους ντροπή, το φιτίλι που πυροδοτεί την λαίλαπα της κατακραυγής, το
αγαπημένο φαγητό της κοινής γνώμης, το μολυσμένο δικό τους..
Το σφικτά
δεμένο ζεύγος των χειλιών τους ανοίγει για να φωνάξουν ψιθυρίζοντας μου:
‘’Σε ακούω να
μιλάς και είναι σαν να περιγράφεις εμένα. Έχω περάσει και περνώ ακριβώς το ίδιο’’
και μετά το γλυκό αυτό στιχάκι, ακολουθεί η ανάσα της ανακούφισης.
Παύω να μιλώ
και ακούω..
Ακούω με
προσοχή και πολύ σεβασμό.
Νιώθω την λαχτάρα της ψυχής να μεταφέρεται πάνω στις
λέξεις που σαν άλογα καλπάζουν για να το σκάσουν από την χρόνια φυλακή της ντροπής
και της ενοχής.
Συναισθάνομαι
την γαλήνη που νιώθει το πλάσμα αυτό που για έτη ολόκληρα περιφερόταν ανήσυχα
δώθε κείθε σαν άδειο ντενεκέδακι που το γυρνοβολά ο άνεμος.
Μέσα σε λίγα
λεπτά μια συνομιλία έκανε δύο άγνωστα πλάσματα αυτό που στην ουσία είμαστε όλοι μας, μα ο
δαλτονισμός μας, εμποδίζει να δούμε.
Τους έκανε
αδέλφια.
Και αυτό
είναι συγκίνηση.
Μέσα σε λίγα
λεπτά, ένας άνθρωπος αποδέχτηκε το κομμάτι του εαυτού του που μισούσε, το αγκάλιασε,
ανακουφίστηκε από την απαλλαγή του μεγατόνων κράματος ενοχής- ντροπής που
κουβαλούσε και το πιο σημαντικό.. ο ψίθυρος έγινε φωνή.
Μια φωνή
ολοκάθαρη σαν ζωγραφιά με χρώματα ανεξίτηλα, χρώματα φωτεινά, κρυστάλλινα.
Μια φωνή που
δίνει στα χέρια την δύναμη να ξεσκίσουν το μαύρο γυαλόχαρτο που έγδερνε την
ψυχή τους και να αδράξουν τις μπογιές, ζωγραφίζοντας σε λευκό βελούδο ενα πολύχρωμο
λαμπερό παραμύθι.
Ένα παραμύθι που μιλά για την ηλιόλουστη ζωή του δαφνοστεφανομένου πολεμιστή
μετά από τη μάχη.
Το δικό τους παραμύθι..
Μια
λιακάδα που κέρδισαν ματώνοντας, με το σπαθί τους!
Και αυτό
είναι Άθλος.
Σήμερα γνώρισα
την Ε. (δεν θα πω όνομα).
Μια εξαιρετικά αριστοκρατική και όμορφη γυναίκα γύρω
στα 50.
Καθόμουν στην
πισίνα έχοντας δίπλα τα βιβλία μου.
Καθώς
περνούσε από δίπλα μου για να φύγει, το μάτι της έπεσε στο βιβλίο του κου
Μαλέλη
΄΄Το τέρας κι εγώ'' και με αφορμή αυτό, διστακτικά με πλησίασε.
Με ρώτησε τη
γνώμη μου για το βιβλίο καθώς δεν το είχε διαβάσει, αλλά προφανώς σκεφτόταν να το κάνει.
Της απάντησα ότι
παρ’ όλο που βρίσκομαι στην αρχή του, η πένα του ανθρώπου που το έχει γράψει
είναι μια πένα βουτηγμένη στο κατάμαυρο μελάνι του πυθμένα της ψυχής του, η
οποία αποτυπώνει στο χαρτί τις βαθιά τυπωμένες χαρακιές που βρίσκονται εντός
του, με τρόπο απλό αληθινό, δίχως ντροπή και δισταγμό.
Όσο οξύμωρο κι αν ακουστεί, το βιβλίο μέσα από το
μαύρο του, εκπέμπει την λάμψη μιας χρυσής δέσμης φωτός και δονήσεις που ακτινοβολούν αισιοδοξία, δύναμη και κίνητρο.
Η Έλενα
ανέβαλε την αναχώρηση της και κάθισε αντικριστά μου πίνοντας σε ένα
λεπτεπίλεπτο ποτήρι, κόκκινο κρασί που ερχόταν σε άψογη αντίθεση με το λευκό της
φόρεμα και τα εβένινα μαλλιά της. Πολύ όμορφη και κομψή γυναίκα..
Έφυγε μετά από
αρκετή ώρα για να προλάβει την κίνηση.
Δεν θα
αναφερθώ στη συζήτηση μας.
Θα πω μόνο πως
νιώθω μεγάλη τιμή για όλα όσα μοιράστηκε μαζί μου, ότι είμαι υπερήφανη για
αυτήν την γυναίκα και χάρηκα πολύ που την γνώρισα.
Ανταλλάξαμε
στοιχεία και αποχαιρετιστήκαμε σαν αδέλφια..
Και αυτό είναι
ευτυχία!
Εύχομαι κάθε μέρα, κάθε λεπτό όλα τα αδέλφια να σμίγουν και να νικούν τις μάχες..
Είμαστε όλοι μας ψυχές.. σε ανθρώπινες στολές..
Με αγάπη
Ρ.
