Inner Strength

''Μέσα σου κρύβεται μια τεράστια δύναμη΄΄

Μια φράση που ακούμε όλοι πολύ συχνά.

Την ακούσει από τους αγαπημένους και εκλεκτούς μου τις φορές εκείνες και καθόλου λίγες που ήμουν εγκλωβισμένη, θύμα της ψυχικής μου κατολίσθησης

Θύμωνα, καθώς αυτή η δύναμη ήταν για εμένα μόνο μια λέξη.

Μια λέξη με έννοια τόσο δυνατή.

Μια λέξη με χρεία τόσο αδύναμη.

Σαν βρέφος που σπαράζει,  περιμένοντας την μανούλα του να το πάρει στην αγκαλιά της, έτσι περίμενα κι εγώ αυτή η κρυμμένη δύναμη να εμφανιστεί και να με βγάλει από το κελί της απογοήτευσης.

Να με κρύψει στην αγκαλιά της και η κακιά μάγισσα να μην ξαναβρεί ποτέ  πια την Χιονάτη.

Ο καιρός περνούσε. Οι ακτίνες δύναμης δεν έβγαιναν να με λούσουν.

 Ο ήλιος δε ανέτελλε. Οι νύχτες δεν έδιναν στη μέρα τη σκυτάλη.

Νύχτες που δεν συναντούσαν το φεγγάρι, γιατί δεν υπήρχε ήλιος..

Τα πυκνά μαύρα σύννεφα σκίζονταν και του φόβου η όξινη βροχή στέγνωνε την καρδιά μου.

Οι στάλες τις γίνονταν ένα με τα πικρά δάκρυα μου.

Δάκρυα που λαχταρούσαν να στεγνώσουν πάνω σε ένα χαμόγελο.

Να γίνουν δάκρυα χαράς.

Οργή!

Ήταν όλοι τους ψεύτες.

Το κρησφύγετο ήταν μιαν απάτη.

 Η δύναμη δεν κρυβόταν πουθενά, γιατί πολύ απλά..

Δεν υπήρξε ποτέ!

-Σε θαυμάζω. 

Μου εξέφρασε μια μέρα η καλή μου φιλενάδα, κοιτώντας με με μάτια υγρά από συγκίνηση.

-Φυσικά και το εννοώ! Στάσου για λίγο και κοίταξε.

Κοίταξε πίσω και παρατήρησε τα χιλιόμετρα που έχεις ήδη διανύσει.

Αυτά είδα και πόνεσα.

Πόνεσα χωρίς καν να τα περπατήσω.

Και νιώθω πολύ υπερήφανη για εσένα.

Για την διαδρομή σου!

Μια διαδρομή δαιδαλώδη, όλο στροφές και ανηφόρες, κλέφτες και αρματολούς.

Μια διαδρομή που εσύ,  ξεκίνησες μπουσουλώντας σαν  μωρό, έγινες παιδί, έφηβος, ενήλικας  και σαν Σπαρτιάτης συνέχισες ώστε σήμερα να είσαι ένας πολεμιστής γεμάτο σοφία και δύναμη.

Πέρασες άθλους σαν Ηρακλής.

Ταξίδεψες  σαν Οδυσσέας και ταξιδεύεις ακόμα..

Αυτή ήταν η εικόνα που αντίκρισαν τα μάτια μου καθώς μου διηγιόσουν τα απομνημονεύματα των αποτυχιών σου, προσπαθώντας να με πείσεις για την αδυναμία σου.

Αυτή ήταν η απάντηση της όταν την ρώτησα, ποιος ήταν ο λόγος που με θαυμάζει και αν το εννοούσε.

Φυσικά το εννοούσε.

Φυσικά τώρα εννοώ κι εγώ πως είμαι δυνατή!

Και φυσικά, συνεχίζω ακράδαντα να μην πιστεύω πως όλοι κρύβουμε μια τεράστια δύναμη μέσα μας.

Ένας πραγματικά τυφλός άνθρωπος έχει την μεγαλύτερη δύναμη απ' όλους μας.

Γιατί ο τυφλός την βλέπει.

Κάθε πραγματικά ανάπηρο πλάσμα, με την δύναμη που έχει στέφεται ολυμπιονίκης.

Όλα αυτά τα πλάσματα έχουν πίστη.

Πιστεύουν στην υπερδύναμη της ψυχής τους.

Συνεχίζω λοιπόν να υποστηρίζω, πως αυτή  η δύναμη  δεν κρύβεται μέσα σε όλους  μας.

Κάτι τόσο θεόρατο δεν μπορεί να κρυφτεί.

Η θεϊκή μας υπόσταση δεν μπορεί να αμφισβητηθεί.

Ο οξύς φόβος τσούζει, καίει, τυφλώνει, και τότε το θεόρατο εξαφανίζεται.

Η πίστη κλονίζεται και τότε η υπέρτατη ουσία μας, η δύναμη μας, αμφισβητείται.

Όλοι είμαστε παντοδύναμοι.

Όπως και όλοι κάποιες φορές φοβόμαστε.

Άλλοι περισσότερες και άλλοι λιγότερες.

Άλλοι το αποδέχονται, άλλοι το αρνιούνται.

Δεν πειράζει.

Είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Να φοβόμαστε, δεν είναι έγκλημα.

Δεν υπάρχει λόγος να έχουμε τύψεις, ενοχές και να νιώθουμε ντροπή που φοβόμαστε .

Ας αποδεχτούμε τον φόβο μας. Είναι εδώ, υπάρχει και είναι κομμάτι μας.

Είναι σαν το παιδάκι που κλαίει και οι γονείς του αδιαφορούν.

Και όσο αδιαφορούν, το κλάμα του θεριεύει και ο εκνευρισμός τους φουντώνει.

Αν του έδιναν σημασία ο σπαραγμός θα καταλάγιαζε, η οικογένεια θα ηρεμούσε..

Αφού αποδεχτούμε την παρουσία του, ας παρατηρήσουμε  αυτό που μας φοβίζει.

Ας το παρατηρήσουμε στην πραγματική του διάσταση με μάτια ολόγυμνα, δίχως μεγεθυντικό φακό, δίχως εστίαση.

Όταν ο μεγεθυντικός φακός μεσολαβεί, το μυρμήγκι φαίνεται ελέφαντας.  

Ένα γιγάντιο απειλητικό μυρμήγκι.

Ένας γιγάντιος απειλητικός κίνδυνος!

Αφαιρώντας τον μεγεθυντικό φακό, ο φόβος συρρικνώνεται και τότε πιστεύουμε.

Πιστεύουμε στο μεγαλείο του εαυτού  μας.

Σε εκείνο που πλέον πεντακάθαρα βλέπουμε.

Μια δύναμη μεγατόνων.

Την  δύναμη μας..

Η προσωπική μας διαδρομή, αυτό που συνηθίζουμε να λέμε παρελθόν μας δεν πρέπει να μας φοβίζει.

Δεν αποτελεί το πατρόν του μέλλοντος μας, παρά μόνο αν είναι επιλογή μας.

Αν επιλέξουμε να αναπλάθουμε το πριν στο τώρα, προβάλλοντας το στο μετά, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα βγει μια τέλεια φωτοτυπία.

Πέρασαν πολλά χρόνια για να πάψω να στοιχειώνομαι από αυτήν την διαδρομή.

Την έβλεπα κι εγώ σαν  πρόγονο του τώρα και του μετά μου.

Η σκέψη αυτή με παρέλυε.

Η πεποίθηση μου καθημερινά την επιβεβαίωνε..

Σήμερα, είναι λίγες οι φορές που αναπαράγω.

Οι όμορφες αλλά και οι άσχημες στιγμές.

Οι τυχερές και οι άτυχες.

Το γέλιο, το κλάμα.

Ο θυμός και η λύπη.

Ο φόβος και η αγάπη.

Όλα όσα μπόρεσα, μαζί με εκείνα που δεν μπόρεσα.

Όλα όσα είπα και όλα όσα δεν είπα,

Όλα όσα ήμουν.

Όλα όσα δεν ήμουν.

Όλα μα όλα τους,  μου ήταν απαραίτητα και πολύτιμα.

Απαραίτητα γιατί χωρίς αυτά δεν θα είχα εξελιχθεί και πολύτιμα γιατί χάριν  στο απόσταγμα όλων αυτών των εμπειριών, είμαι και θα είμαι πάντα υπερήφανη που είμαι εγώ!

Σε όλους όσους διάβασαν αυτό το κείμενο, σε αυτούς που το άφησαν στη μέση, σε εκείνους που δεν το διάβασαν καν και σε εκείνους που αγνοούν την ύπαρξη του, έχω να τους πω:

Πως τους θαυμάζω για την πελώρια δύναμη τους και είμαι πάρα πολύ υπερήφανη για όλα όσα είναι, μα ακόμη περισσότερο για όλα όσα δεν είναι!

Με πολλή αγάπη

ρ.