"Κάθε φορά που ανησυχούσαν γιατί έμενε μόνος, εκείνος αναρωτιόταν πως άραγε να ειναι η μοναξιά. Σίγουρα θλιβερή όταν δεν αντέχεις να μένεις με τον εαυτο σου. Και βέβαια κατάμαυρη, οταν αποσυνδέεσαι απο τα φωτα της ψυχη σου και χρειάζεσαι τους προβολεις των αλλων για να τυφλωθεις καλα. Μα και στέρφα όταν δε σε αγαπας και δε σου κάνεις έρωτα για να σε ξαναγεννας και να σε γαλουχάς.. Για να σου δινεις καθε φορα νέα λακτίσματα μεσα απο σελιδες βιβλιων, δικων σου εμπειριων με στιχους, μελωδιες μολυβια και ονειρα..Και κάπως ετσι ηταν απο μωρο παιδι και οι αλλοι παντα ανησυχουσαν. Άραγε ετσι ανησυχουσαν που ο ηλιος έκανε τράμπες με το φεγγάρι; Έτσι στεναχωριόντουσαν που η θάλασσα δεν ήταν πάντοτε γιαούρτι; Ειχανε αραγε ποτε σκεφτεί πως αυτο που βαφτιζαν απομονωση, αυτό που μαλλον εκεινοι ετρεμαν, για κεινον ήταν η φόρτιση και πολλες φορες η ανανηψη του; Που νομιζουν εβρισκε τη δύναμη και το νοιαξιμο για να φροντιζει την υπαρξη του αλλα και τις αλλες υπάρξεις γυρω του; Γνωστες ή άγνωστες. Για κεινον ολες ηταν γνωριμες.. Ο Καμυ ειχε πει πως ο ανθρωπος ειναι το μοναδικο ον που αρνειται να ειναι αυτο που ειναι. Και ειχε δικαιο. Πως να μην πονα, πως να μη φοβαται και να μη θλιβεται ο ανθρωπος οταν η πρωτη μανα με την οποια ερχεται σε συγκρουση ειναι η Φυση.." ρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου